Κουκιά μετρημένα

Τα ανέκδοτα με τα «στήθη» και τα «πεπόνια» (meloni αμφότερα στα ιταλικά) καλά κρατούν, όπως και οι χοροί: τα πρώτα πριμοδοτεί η ίδια η νικήτρια των ιταλικών εκλογών με ψιλοσαχλά υπονοούμενα, ενώ στους δεύτερους δηλώνει άρον-άρον συμμετοχή κάθε ακροδεξιά ψυχή ανά την υφήλιο. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι δικοί μας ακροδεξιοί από του Κουτρούλη τον γάμο. Μια θεσσαλονικιά πολιτευόμενη, διαβόητη για τις όχι και τόσο κομψές δημόσιες παρεμβάσεις της, βρήκε ευκαιρία για να επιδείξει τα άψογα ιταλικά της, την ίδια στιγμή που κατέκλυσαν με ευχές την Τζόρτζια Μελόνι πολιτευτές αγνώστων λοιπών δημοσκοπικών επιδόσεων, όχι πάντως πάνω από τη μονάδα.

Ουδεμία έκπληξις. Ανάλογοι πανηγυρισμοί στήνονται και αντίστοιχες προσδοκίες αναπτερώνονται όποτε παίρνει κεφάλι στην εκλογική κούρσα η Λεπέν, ο Ορμπαν ή ο Σαλβίνι: οι φτωχοί συγγενείς τους στη Ψωροκώσταινα δεν προλαβαίνουν να αναρτούν δικές τους πόζες με τους νικητές στα social media, έστω και αν δεν μοιράστηκαν τίποτε πέρα από την πόζα, βέβαιοι για τη διαχρονική ισχύ της παροιμίας: μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα. Πικρά όμως το γνωρίζουν: δεν είναι κάθε μέρα του Αϊ Γιαννιού. Κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις. Τα φώτα οσονούπω θα σβήσουν.

Πλησιάζουμε πια προς τις δικές μας εθνικές εκλογές (τις κατά πάσα βεβαιότητα διπλές, μη σας πω τριπλές και σας τρομάξω), αλλά τα ακροδεξιά μορφώματα της χώρας, προς μεγάλη ευχαρίστηση ημών των υπολοίπων, δεν δείχνουν την παραμικρή διάθεση να εγκαταλείψουν τη ναρκισσιστική τους νιρβάνα: ο καθένας ποτίζει τον κηπάκο του δίχως καμία σκορδοκαϊλα να τον ενώσει με τον κηπάκο του διπλανού του, έστω και υπό τη μορφή χαλαρής συνομοσπονδίας, τόσο χαλαρής που να ποντάρεις σχεδόν σίγουρα ότι θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη την επομένη των εκλογών. Οι κηπάκοι αυξάνονται και πληθύνονται, όχι μονάχα απομακρύνοντας κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο το ενδεχόμενο να κερδίσει κάποιος από όλους το εισιτήριο του 3% και την πολυπόθητη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, αλλά και θέτοντας παράλληλα σε σοβαρό κίνδυνο να πληρώσει τα σπασμένα από την πολυδιάσπαση ο επιστολογράφος του Ναζωραίου. Κρίμα κι άδικο.

Ολα βαίνουν καλώς λοιπόν και ουδείς λόγος ανησυχίας; Οχι ακριβώς. Η ευρεία παράταξη του ορθού λόγου – ας την ορίσουμε κάπως αυθαίρετα από την Κεντροδεξιά έως και την Κεντροαριστερά – κάνει ό,τι μπορεί για να βγάλει τα ματάκια της με τα χεράκια της. Το σκάνδαλο των υποκλοπών έφερε τις σχέσεις Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς στο ψυχρότερο δυνατό σημείο και χωρίς καθόλου να υποτιμήσουμε τη σημασία του (αντιθέτως, πιστεύουμε ακράδαντα ότι η σημερινή κακοδαιμονία τροφοδοτήθηκε από την υποτίμησή του) θα θεωρήσουμε ως «χοντρή πλάκα» της Ιστορίας εάν σταθεί αφορμή για να οδηγηθούμε σε εμφανώς χειρότερες έως τραγικές λύσεις προκειμένου να αποφύγουμε τη μεταξύ τους μετεκλογική κυβερνητική σύμπραξη.

Μπορεί προεκλογικά τόσο η Κεντροδεξιά όσο και η Κεντροαριστερά να επιστρατεύουν την αισθαντική φωνή του Γιάννη Πάριου και να μας τραγουδούν «Πιο καλή η μοναξιά», αλλά εμείς γνωρίζουμε πως τα κουκιά είναι μετρημένα: εάν η Δεδηλωμένη δεν εκμαιευθεί με τη σύμπραξη (συν αποχή συν ανοχή) της Κεντροδεξιάς με την Κεντροαριστερά για την εξασφάλιση από το Κοινοβούλιο ψήφου εμπιστοσύνης, θα εκμαιευθεί με τη σύμπραξη (συν αποχή συν ανοχή) Κεντροδεξιάς και Ακροδεξιάς ή Κεντροαριστεράς και λαϊκιστικής Αριστεράς. Μην με υποβάλλετε στο μαρτύριο να σας εκμυστηρευθώ ποιο από τα δύο σενάρια λιγουρεύομαι, με δεδομένη την εμπειρία μας από παρόμοιες κυβερνητικές παραλλαγές. Καλύτερα να σας απαντήσω εάν, στην κορύφωση της κλιματικής αλλαγής, προτιμώ να πεθάνουμε από παγετώνα ή καύσωνα.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΝΕΑ