Ο κόσμος συνεχίζει να μας εκπλήσσει με τις αντιφάσεις του. Κι εκεί που έχεις ελπίδα ότι κάτι καλό μπορεί να συμβαίνει, ότι το «μαύρο» παρελθόν πιάνει απλά μια θέση στην Ιστορία, κι υπερτερούν πανανθρώπινες αξίες όπως η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, η μπέσα και η ανθρωπιά, έρχονται απανωτά χαστούκια.

Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του «πρώτου Παρτιζάνου» της Ευρώπης, του σπουδαίου Μανώλη Γλέζου, γίνεται μια σημαντική εκδήλωση στο Ευρωκοινοβούλιο. Εκεί όπου θα δοθεί σε μια αίθουσα το όνομα του Γλέζου και θα βρεθεί ο Αλέξης Τσίπρας, ο Νίκος Ανδρουλάκης και πλήθος πολιτικών από όλο το πολιτικό φάσμα.

Ερώτημα πρώτο: Γιατί να μην είναι εκεί και ο πρωθυπουργός, Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος έτσι κι αλλιώς τον κεντρώο, προοδευτικό χώρο εκπροσωπεί, όπως λέει και ο ίδιος;

Γιατί να μην είναι σύσσωμη η Βουλή, χωρίς διαφορές, χωρίς γκρίνιες και χωρίς πολιτικές ίντριγκες, για να τιμήσουν αυτόν τον σπουδαίο αντιφασίστα Ελληνα, που τίμησε την πατρίδα του όσο λίγοι;

Ερώτημα δεύτερο: Γιατί ακόμη και μια τόσο σημαντική εκδήλωση να μετατρέπεται σε πολιτικάντικο παζάρι όπου κάποιοι θέλουν να «παγιδεύσουν» τον Τσίπρα και τον Ανδρουλάκη, να τους φωτογραφίσουν μαζί και να στήσουν σενάρια συνεργασιών; Δεν μπορεί οι πολιτικοί να είναι κάπου μαζί για να τιμήσουν έναν ήρωα, χωρίς αυτό το βρόμικο πολιτικό παιχνίδι;

Προφανώς δεν μπορούν. Ακόμη κι αν ο Μανώλης Γλέζος μπόρεσε στη ζωή του να γίνει το σύμβολο συμφιλίωσης…

Και πάμε στα χαστούκια. Την ίδια στιγμή που η Ευρώπη τιμά αυτόν τον απαράμιλλο αγωνιστή κατά του νεοναζισμού, σε μια γωνιά της Αθήνας, σε μια αίθουσα δικαστηρίου, δικάζονται σε δεύτερο βαθμό οι Χρυσαυγίτες. Ο Μιχαλολιάκος, ο Κασιδιάρης, ο Λαγός και τα άλλα παιδιά της νεοναζιστικής οργάνωσης που έχουν καταδικαστεί για τη δολοφονία Φύσσα και την συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης.

Και κάποιοι τολμούν να υψώσουν το χέρι τους και να χαιρετήσουν ναζιστικά. Και κάποιοι φωνάζουν ότι είναι… μαζί με τον Ηλία (Κασιδιάρη) και τους άλλους χρυσαυγίτες.

Και κάποιοι χλευάζουν μια μάνα που έχασε το παιδί της από το χέρι ενός φασίστα, δολοφόνου, οργάνου της διοίκησης της Χρυσής Αυγής.

Πόση ντροπή θα ένιωθε ο Μανώλης Γλέζος βλέποντάς το αυτό; Πόση ντροπή αισθανόταν άραγε βλέποντάς τους από το 2012 και μετά να προσβάλλουν τη Δημοκρατία και να εξευτελίζουν τον αγώνα κατά του ναζισμού;

Και πόσο άτυχος ήταν που πέθανε τον Μάρτιο του 2020 και δεν είδε την καταδίκη τους λίγους μήνες μετά, και από το δικαστήριο και από τον λαό;

Όμως, ήταν και τυχερός ο Μανώλης Γλέζος. Θα ήταν πολύ στενάχωρο να βλέπει τους νεοναζί σε όλη την Ευρώπη να αποκτούν δυναμική.

Να βλέπει μια οπαδό του Μουσολίνι, να γίνεται πρωθυπουργός στην Ιταλία. Να βλέπει την δημοκρατική Σουηδία να στρίβει το τιμόνι άκρα δεξιά, όπως έχουν κάνει η Πολωνία, η Ουγγαρία, η Γερμανία.

Ο φασισμός είναι εδώ. Με διαφορετικές μορφές, με διαφορετικούς τρόπους εκδήλωσης του μίσους που θέλει να σπείρει.

Και σίγουρα ο Μανώλης Γλέζος, από κάπου εκεί ψηλά, με υψωμένη τη γροθιά του, θα προσπαθεί να μας κινητοποιήσει.

Θα φωνάζει να τσακίσουμε τον φασισμό, όπου κι αν βρίσκεται, με όποια μορφή κι αν εκδηλώνεται, απ’ όποιον πολιτικό χώρο κι αν μετουσιώνεται σε πολιτική πράξη η οποία «ξεπλένει» τον πυρήνα της ιδεολογίας του.

Headlines