Από την Κυριακή το βράδυ πολλοί προοδευτικοί Βρυξελλών, Βερολίνου και περιχώρων σκίζουν τα ιμάτιά τους για την άνετη άνοδο της «σκληρής» δεξιάς πρωθυπουργού Μελόνι στην Ιταλία. Αλλά για λάθος λόγους, όπως συνήθως συμβαίνει με όσους έχουν διαγράψει τη λέξη «αυτοκριτική» από το λεξικό. Τους ενοχλεί η Μελόνι. Αλλά για το πώς ανέβηκε, το ποιους διαδέχεται, το πώς ενδυναμώθηκε η συμμαχία που την εξέλεξε, το ποια ήταν εκείνα που έπεισαν την πλειοψηφία των Ιταλών να της εμπιστευθεί την ηγεσία της χώρας τους, για όλα αυτά τίποτα. Λέξη. Για το «γιατί» και το «πώς», κουβέντα. Μόνον για το «τι».

Το πρώτο, κύριο και μη επιδεχόμενο αμφισβήτηση: τη Μελόνι έφερε στην εξουσία η ατέρμονη υπεροψία του «επαγγελματία σωτήρα» προκατόχου της Μάριο Ντράγκι. Ο Ντράγκι οδήγησε με τις απαιτήσεις και τους χειρισμούς του σε πρόωρες πλην περιττές εκλογές. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Ματαρέλα αρχικά δεν αποδέχθηκε την παραίτηση Ντράγκι, ακριβώς επειδή γνώριζε ότι δεν υπήρχε πραγματικός λόγος να γίνουν. Και τον παρακαλούσε περίπου πεσμένος στα γόνατα να μείνει. Ομως ο «σωτήρας» ήθελε να του δώσουν το ελεύθερο να περπατάει πάνω στο νερό. Δεν του το έδωσαν. Ετσι ήταν που η Ιταλία οδηγήθηκε ξαφνικά σε κάλπες που μπορούσε να είχε αποφύγει. Τώρα το πραγματικό κίνητρο του Ντράγκι είναι άδηλο: ήθελε πράγματι περισσότερη εξουσία και πιο «λυμένα» χέρια; Ή απλώς έβλεπε (γιατί μόνον χαζός δεν είναι ο… «Σούπερ Μάριο») τη λαίλαπα που πιθανότατα έρχεται τον χειμώνα και ήθελε να μην είναι εκεί όταν θα φτάσει; Αυτός γνωρίζει.

Το άλλο όμως, το βαθύ και μόνιμο αίτιο, είναι η πλήρης αποπολιτικοποίηση της πολιτικής ζωής που έχει επιβάλει το Βερολίνο, με όργανο τις Βρυξέλλες, στις χώρες-μέλη της ΕΕ. Το σύνολο των δημοσιονομικών κανόνων, όσο και των κανονισμών σχεδόν κάθε είδους που παράγονται πλέον από τις δύο «πρωτεύουσες» της Ευρώπης, την αληθινή και την «ονομαστική», έχει εξοντώσει την πολιτική λειτουργία στις χώρες-μέλη – γι’ αυτό άλλωστε προκύπτουν και οι διάφοροι, συνήθως πρώην τραπεζίτες, τύπου Ντράγκι. Γι’ αυτό έγινε επί της ουσίας και το BREXIT. Αυτή η αναγκαστική πολιτική απονεύρωση που έχει επιβληθεί στους ευρωπαϊκούς λαούς από μία νομενκλατούρα που ζει στον κόσμο της και διοικείται από τα γερμανικά εθνικά συμφέροντα, δεν έχει προηγούμενο: το μότο είναι «ψηφίστε όποιον θέλετε, αλλά μόνον αν τον εγκρίνουμε». Ε, αυτό δεν είναι δημοκρατία. Ούτε το αρχικό όραμα της Ενωσης είχε σχέση με αυτό, ούτε οι λαοί της το θέλουν, ούτε και λειτουργεί αποτελεσματικά και βιώσιμα.

Η γενικευμένη στροφή προς την Ακρα Δεξιά σε πολύ μεγάλο βαθμό συνδέεται με το γεγονός ότι είναι η πολιτική πτέρυγα που, στα λόγια τουλάχιστον, αναγνωρίζει αυτή την πραγματικότητα περισσότερο από κάθε άλλη πολιτική τάση. Και που μιλά για τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων και των κοινωνιών και όχι για αυτά που θέλουν οι Βρυξέλλες. Φυσικά, εκεί υπάρχει πολύ μεγάλη υποκρισία. Και ακόμα μεγαλύτερη κρυφή ατζέντα. Και τεράστιος χώρος για kolotumbes – you know… Αλλά τα μεγάλα στρώματα των πληθυσμών νιώθουν πλέον μαζικά προδομένα και ανυπεράσπιστα από τους παραδοσιακούς ευρωπαϊκούς μηχανισμούς πολιτικής έκφρασης. Και επειδή, επί της ουσίας, το σημερινό δαιδαλώδες ευρωπαϊκό καθεστώς άσκησης της πραγματικής εξουσίας που μετράει τους έχει στερήσει το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους, προσπαθούν να το πάρουν πίσω. Και, έτσι ακριβώς είναι η που η παραπαίουσα Ευρώπη της Ούρσουλα που είναι πραγματικά χαμένη στο διάστημα, φέρνει η ίδια στην εξουσία τη Μελόνι. Και δεν θα είναι η τελευταία. Στη Γαλλία δεν έχει γίνει απλώς επειδή το σύστημα είναι προεδρικό και το καθιστά απίστευτα δυσχερέστερο. Ομως, στη Γερμανία, η AfD ήδη ανεβαίνει. Και αν ενοχλεί η Μελόνι, εκεί είναι που θα φανεί τι πραγματικά σημαίνει Ακροδεξιά… Και μάλιστα, ελέω Σολτς, πλέον και με τεράστιο, πανίσχυρο στρατό…

Headlines