Τους σκότωσε γιατί ήταν «περιουσία» του ή όταν η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμιά αξία

Δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά ούτε η τελευταία. Ανδρας σκοτώνει τη γυναίκα και το παιδί του. «Αν πάρεις το παιδί, θα σας σκοτώσω και τους δύο».

Πόσες φορές το έχουμε ακούσει, πόσες φορές η απειλή γίνεται πράξη, γίνεται τραγωδία;

Πόσες φορές θα λέμε συνεχώς για τις αιτίες που γεννούν τέτοια φρικτά εγκλήματα, τέτοιες κτηνωδίες;

Μια νεαρή γυναίκα, μόλις 30 ετών, ένα βρέφος που δεν είχε κλείσει τον πρώτο χρόνο της ζωής του. Θύματα ενός 56χρονου, που στην περίπτωσή του αυτοκτόνησε. Τουλάχιστον δεν έμεινε να επιχαίρει σε όλη του τη ζωή για τον «μάγκικο» τρόπο που πήρε τη ζωή της γυναίκας και του παιδιού του.

Δεν έγινε… Μπάμπης Αναγνωστόπουλος που σκότωσε τη γυναίκα του γιατί θα έφευγε με το παιδί τους, έπαιξε θέατρο και τώρα θα περιμένει να βγει από τη φυλακή, έπειτα από κάποια χρόνια.

Όμως, δεν μπορεί να το χωνέψουμε κι αυτό το έγκλημα. Οσο κι αν τα σκοτάδια του μυαλού είναι πυκνά, όσο κι αν ο άνθρωπος είναι απλά… άνθρωπος με αδυναμίες, με τρέλα, με παράνοια της στιγμής.

Τους σκότωσε γιατί θα έφευγαν από κοντά του. Η γυναίκα και το παιδί «κτήμα» του.

Σαν το κοπάδι με τα 1.000 πρόβατα. Ηταν… δικά του και δεν μπορούσε κανείς να τους χωρίσει. Παρά μόνο ο θάνατος… με το δικό του χέρι.

Γιατί δεν τους άφηνε να φύγουν;

Γιατί δεν άφηνε αυτό το νεαρό κορίτσι να ζήσει τη ζωή του κάπου αλλού; Με όποιον τρόπο ήθελε;

Γιατί δεν επέτρεψε σ’ αυτό το άτυχο βρέφος, προφανώς καρπό ενός μεγάλου έρωτα, να ζήσει, να μεγαλώσει, να κάνει παιδιά, να διαπρέψει;

Γιατί έπρεπε να τους σκοτώσει; Δεν μπορούσε να αυτοκτονήσει μόνο, αν ήθελε να αντιδράσει με κάποιο τρόπο;

Ας αυτοκτονούν όλοι όσοι σκέφτονται να σκοτώσουν γυναίκες και παιδιά, όλοι εκείνοι που φοβούνται ότι θα χάσουν την «περιουσία» τους.

Ας αυτοκτονούσε, αν δεν γινόταν αλλιώς. Θα γλίτωναν δύο αθώες ψυχές.

Ερωτας, χωρισμός, καταστροφή μιας καθημερινότητας, μιας συνήθειας.

Αλλά κι επιμέλεια παιδιού, συνεπιμέλεια, κι όλες εκείνες οι νομικές «μπούρδες» που επιχειρούν να βρουν λύση σε αδιέξοδα προσωπικά, συναισθηματικά, ερωτικά, πατρικά.

Όχι, οι νόμοι γίνονται απλά για να έχουμε το άλλοθι της συνεννόησης. Οι ανθρώπινες σχέσεις πρέπει να στηρίζονται στον διάλογο, στο συναίσθημα, στο μέλλον, στην ίδια τη ζωή.

Αν ο βοσκός από την Καβάλα μπορούσε να μιλήσει, είχε την κουλτούρα της συνεννόησης, δεν θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε. Δεν θα κλαίγαμε ένα μωρό και μια νεαρή μάνα.

Αν δεν μεγάλωνε με τη λογική του κτήτορα που του είναι αδιανόητο να αφήσει τα «κτήματά» του να φύγουν, δεν θα είχαμε ένα ακόμη φρικτό έγκλημα.

Αν η πατριαρχεία δεν του πότιζε το μυαλό με δηλητήριο, η κατάληξη θα ήταν αλλιώς.

Αν δεν ζήλευε τη νεαρή και όμορφη σύντροφό του, αν δεν θεωρούσε ότι θα είναι μαζί στη ζωή και στο θάνατο γιατί… έτσι γουστάρει, η κατάληξη θα ήταν διαφορετική.

Οι αφορισμοί και οι εύκολες διαπιστώσεις για τέτοιου είδους εγκλήματα είναι για τους ανόητους. Είναι για όσους απλά θέλουν να στήσουν πολιτική σπέκουλα και να έχουν «άποψη» ακόμη και για πράγματα που δεν καταλαβαίνουν.

Αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβουμε ότι οι άνθρωποι πρέπει να εκπαιδεύονται στον σεβασμό για τη ζωή.

Η μεγαλύτερη αξία είναι η ζωή και κανείς δεν έχει δικαίωμα να την αφαιρεί.

Δεν φταίνε τα διαζύγια, οι επιμέλειες και οι συνεπιμέλειες ή όλα τα νομικά τερτίπια που εφευρίσκονται.

Το απαίδευτο ανθρώπινο μυαλό φταίει.

Η έλλειψη ενσυναίσθησης φταίει.

Η απουσία της ευθύνης φταίει. Ευθύνη για τον τρόπο που θα μεγαλώσεις.

Ευθύνη για όταν βρεις τη σύντροφο που θες και που θα πρέπει να της φέρεσαι με τρόπο ιερό.

Ευθύνη για όταν γίνεις πατέρας (ή μάνα), που δεν υπάρχει σπουδαιότερο επίτευγμα και σημαντικότερη «δουλειά».

Ευθύνη για να εκπαιδεύσεις τα παιδιά σου να γίνουν άνθρωποι, μακριά από πατριαρχικές αντιλήψεις, μακριά από βία κάθε είδους, ειδικά απέναντι στη γυναίκα.

Θέλει πολλή δουλειά, όμως, για να γίνουν όλα αυτά, για να γίνει η κοινωνία μας κανονική. Δεν αρκούν οι νόμοι.

Χρειάζονται οι άνθρωποι να εκπαιδευτούν πάνω σε μοναδικές αξίες.