Η Ακροδεξιά και η «Ακροδεξιά»

Ηπολιτική επιστήμη ορίζει επακριβώς το περιεχόμενο των εννοιών «Ακροδεξιά», «φασισμός», «ναζισμός», «ολοκληρωτισμός». Η κατάχρηση των λέξεων οδηγεί στην παραπληροφόρηση και στη σύγχυση. Κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο στις δημοκρατίες.

Στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη όλοι αυτοί οι όροι εκτοξεύονταν επί δεκαετίες επί δικαίους και αδίκους, χωρίς καμία προσοχή στο ακριβές τους περιεχόμενο. Οποιος δεν ήταν αριστερός ήταν «φασίστας» και όποιος δεν ήταν δεξιός ήταν «κομμουνιστής». Οι βασικές ιδεολογικές κατηγορίες υπέστησαν σημειολογική πόλωση. Η πολιτική ορολογία κατέστη μηχανισμός λάσπης, χωρίς καμία παρέμβαση των πολιτικών επιστημόνων. Που και αυτοί συχνά λειτουργούν ως πομποί σύγχυσης και διαστρέβλωσης των εννοιών, ιδίως όταν είναι ημιμαθείς, στρατευμένοι κομματικά ή ιδεολογικά.

Είχε επισημανθεί εδώ και πολύ καιρό (και από αυτήν τη στήλη) ότι τα δημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης, αυτοεγκλωβισμένα στη στρουθοκαμηλική πλάνη της «πολιτικής ορθότητας» και της «πολυπολιτισμικότητας», άφησαν άθικτο το μέγα πρόβλημα της μη ενσωμάτωσης των μεταναστών από Αφρική – Ασία στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ενώ θα έπρεπε και θα μπορούσε το πρόβλημα να αντιμετωπιστεί στα πλαίσια του κράτους δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οποιαδήποτε όμως φωνή επεσήμαινε τη βραδυφλεγή αυτή βόμβα (και για τη συνοχή των δυτικών κοινωνιών και για τη δημοκρατία) δεχόταν αμέσως τη συκοφαντία του «ακροδεξιού».

Ασφαλώς ακροδεξιός δεν είναι όποιος διαβλέπει τη διάρρηξη της συνοχής των δυτικών κοινωνιών από την «πολυπολιτισμικότητα», στην οποία ομνύουν τα συστημικά ευρωπαϊκά κόμματα. Ούτε όποιος βλέπει ξεκάθαρα την αδυναμία ένταξης των μεταναστευτικών ομάδων στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και τη διαμόρφωση παράλληλων κοινωνιών μέσα στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κρατών. Ούτε βεβαίως ακροδεξιός είναι όποιος αντιλαμβάνεται ότι το ευρωπαϊκό κεκτημένο, το κοσμικό κράτος, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία του λόγου, η ανοχή στη διαφορετικότητα, η κοινοβουλευτική δημοκρατία, το πνεύμα του Διαφωτισμού απορρίπτονται από μεγάλο μέρος των μεταναστευτικών πληθυσμών από τον Τρίτο Κόσμο ως απαράδεκτα και παρακμιακά.

Το απολύτως αναμενόμενο αποτέλεσμα ήταν την «ατζέντα» του Μεταναστευτικού να εισπράξει η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά και μαζί της να σύρει τους μη ακροδεξιούς που θέτουν το Μεταναστευτικό ως πρώτη τους προτεραιότητα. Και αυτοί φαίνεται ότι είναι μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, τουλάχιστον όπως δείχνουν τα απροσδόκητα ποσοστά απήχησης των ακροδεξιών κομμάτων, που οφείλονται στην προσέλκυση μη ακροδεξιού ακροατηρίου (εκτός εάν υποθέσουμε ότι ευρωπαϊκές κοινωνίες με μακρά δημοκρατική παράδοση, όπως η Γαλλία και η Ιταλία, έγιναν ξαφνικά ακροδεξιές…).

Τώρα που φτάσαμε πολύ κοντά στο σημείο της ανόδου ακροδεξιών κομμάτων στην εξουσία, υπάρχει η τελευταία ευκαιρία για τα ευρωπαϊκά δημοκρατικά κόμματα να διαμορφώσουν μία κοινή σοβαρή πρόταση διαχείρισης του Μεταναστευτικού, ώστε να δοθεί σε δημοκρατικό πλαίσιο και με λογικές διαδικασίες η λύση της διάσωσης της κοινωνικής συνοχής και του πολιτιστικού χαρακτήρα της Ευρώπης. Αλλιώς ακολουθεί το χάος, που θα προκαλέσει η θυμική και όχι ορθολογική διαχείριση του Μεταναστευτικού από τα ακροδεξιά κόμματα.

Ο Μελέτης Η. Μελετόπουλος είναι διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης. Από τις εκδόσεις Καπόν κυκλοφορεί το βιβλίο του «Παναγιώτης Κανελλόπουλος: ο πολιτικός, ο διανοούμενος και η εποχή του»