Ιστορίες της ντροπής

Η Ελλάδα μας-όχι των ανώνυμων Ελλήνων βιοπαλαιστών-αλλά μιας αλληλοδιαπλεκόμενης πολιτικο – ακαδημαϊκής νομενκλατούρας, με βαθιές ρίζες σε πολιτικά προσκείμενες φοιτητοπατερικές κοινότητες-η πατρίδα μας λοιπόν, που επί παλαιότερες προπολεμικές και μεταπολεμικές δεκαετίες ανέδειξε επίζηλες πρυτανικές και ακαδημαϊκές φυσιογνωμίες, όμως στα περισσότερα χρόνια της μεταδικτατορικής Μεταπολίτευσης, ψάχνει μάταια να βρει τη σωστή εκπαιδευτική φυσιογνωμία της. Κυρίως στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Το κακό, κακά τα ψέματα, άρχισε με την ανάδειξη των φοιτητών και φοιτητριών, σε τμήμα του μικτού εκλογικού σώματος διδασκόντων και διδασκομένων για την ανάδειξη των πρυτανικών αρχών, σε ένα περίεργο εκλογικό σύνολο στο οποίο συμφύρονται ακόμη και πρωτοετείς φοιτητές! Δηλαδή απόφοιτοι λυκείων που δεν έχουν ακόμη απογαλακτισθεί από τον κόσμο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης! Έτσι φτάσαμε σε περιόδους φανατικών προεκλογικών για τις πρυτανικές αρχές αντιπαραθέσεων, κατά το κοινώς λεγόμενο, να χτυπούν τα πέλματα των ποδιών τις κεφαλές!

Έτσι φτάσαμε σε αξιοθρήνητα καταντήματα στον καθημερινό ακαδημαϊκό βίο. Ενδεικτικά αναφερόμαστε στην επιεικώς απαράδεκτη ποιότητα χαμηλότατης στάθμης αντιπαραθέσεων όχι μόνο μεταξύ εκλογέων και εκλογίμων, αλλά και σε ενδοπρυτανικές και ενδοφοιτητικές συγκρούσεις, όπως:

• Χτίσιμο των πρυτανικών γραφείων από ομάδες «φοιτητών»  φίλα προσκείμενων σε πρυτανικούς εκλογικούς αντιπάλους.
• Βιαιοπραγίες «φοιτητών» εναντίον καθηγητών σε ΑΕΙ.
• Κατάληψη φοιτητικών κοιτώνων σε Φοιτητικές Εστίες, γραφείων και διδακτικών αιθουσών, από φοιτητές και εξωπανεπιστημιακούς ταραξίες και η μετατροπή τους σε ρυπαρές αποθήκες όπλων και ναρκωτικών ή ακόμα και δυσώδεις απόπατους.

Η ώρα των ευθυνών

Μετά την ουσιαστική διάλυση της πάλαι ποτέ προδικτατορικής κραταιάς και σοβαρής Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδος (ΕΦΕΕ), οι κατοπινές κομματικές φοιτητικές παρατάξεις κατέβασαν, ιδίως στην περίοδο του 1990 τις αντιπαραθέσεις τους, στο επίπεδο χυδαίων «γιαουρτοπολέμων» στις ιστορικές, για τα σοβαρά φοιτητικά κινήματα, διασταυρώσεις των οδών Σόλωνος και Σίνα και Σόλωνος και Μασσαλίας, στο κέντρο της Αθήνας. Μάλιστα, ορισμένοι από τους καθοδηγητές αυτών των γελοίων συγκρούσεων αργότερα εκόσμησαν με την παρουσία τους το εθνικό αλλά και το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο…

Με τον αέρα του … ιδιοκτήτη τα κακοποιά στοιχεία (κλέφτες, διακινητές όπλων και ναρκωτικών κ.α. «προσωπικότητες») έχουν μετατρέψει κοιτώνες φοιτητών και κοινόχρηστους χώρους σε σκουπιδότοπους.

Μετά από τα σωρευτικά παραπάνω κρούσματα αυτοϋποβάθμισης της υπευθυνότητας και σοβαρότητας των υπευθύνων για τον αυτοδιασυρμό του ρόλου της ανώτατης εκπαίδευσης, οι καταλογιστέες ευθύνες για τη μετατροπή ορισμένων πανεπιστημιουπόλεων και πολυτεχνειουπόλεων καθώς και των φοιτητικών εστιών σε άντρα κακοποιών (διακινητών όπλων και ναρκωτικών) και ορμητήρια του κάθε λογής υποκόσμου, οι ευθύνες λοιπόν αυτές βαρύνουν:

– Εκείνους που θεσμοθέτησαν το «καπέλωμα» των πρυτανικών αρχών από το περίεργο εκλεκτορικό σώμα με συμμετοχή ακόμη και πρωτοετών φοιτητών στις πρυτανικές αρχαιρεσίες.

– Όλες τις κυβερνήσεις που επέδειξαν ασυγχώρητη ανοχή στην ανεξέλεγκτη διείσδυση του εξωπανεπιστημιακού υποκόσμου στις φοιτητικές στέγες, αλλά και τα πανεπιστημιακά κτίρια.

– Οι πολιτικές δυνάμεις που με άκριτη επιπολαιότητα ταυτίζουν τις καταλήψεις των ΑΕΙ και των φοιτητικών εστιών με βιαιοπραγίες από συμμορίες του υποκόσμου, με τις ακαδημαϊκές ελευθερίες, διότι έτσι αναγορεύουν αυτό τον υπόκοσμο σε…πολιτισμικό παράγοντα!

Η ίδια εικόνα λεηλασίας και στους κοινόχρηστους χώρους της Φοιτητικής Εστίας.

– Ορισμένες πρυτανικές αρχές, που συμβίωσαν με την προσωπική «φρουρά» ομοϊδεατών κομματικά φοιτητών, για την εξουδετέρωση αντίπαλων πρυτάνεων. Από τη συνύπαρξη αυτή προέκυψαν γνωστά πρόσωπα του ελληνικού πολιτικού στίβου.

Κλείνοντας το κείμενό μου αυτό, θεωρώ υποχρέωσή μου να εξάρω τις εξαιρέσεις, στον απαράδεκτο «κανόνα» της υποταγής στην επί δεκαετίες ασύδοτη αντικοινωνική και εγκληματική παρουσία στα ΑΕΙ και τις φοιτητικές εστίες, αυτού του απαίσιου αντιεκπαιδευτικού υποκόσμου. Οι εξαιρέσεις αυτές αφορούν κυρίως τα πανεπιστήμια της ελληνικής περιφέρειας, που λειτουργούν με υποδειγματική επιστημονική και ανθρωπιστική συνέπεια. Επομένως, η  κάθαρση στα έως και σήμερα αθεράπευτα εκφυλιστικά συμπτώματα αντικοινωνικής διείσδυσης στα ΑΕΙ αποτελεί καθήκον των υπευθύνων στα ισχυρότερα πρωτευουσιάνικα κέντρα.