Όταν η δημοσιογράφος Γκλόρια Στάινεμ πέρασε ένα μήνα ως μυστικό κουνελάκι του Playboy

Το όνομα της, Γκλόρια Στάινεμ, είναι συνώνυμο του φεμινισμού. Εκτός από πολιτική ακτιβίστρια, βοήθησε στη δημιουργία των περιοδικών New York και Ms. και είναι συνιδρύτρια του National Women’s Political Caucus, του Free to Be Foundation, του Women’s Media Center και της Women’s Action Alliance. Η Στάινεμ είναι εδώ και καιρό μια ανοιχτή φωνή για τις γυναίκες, με διάσημες ατάκες όπως: «Η αλήθεια θα σας ελευθερώσει, αλλά πρώτα θα σας τσαντίσει», που ήταν και ο τίτλος του βιβλίου της για το 2019.

Στις αρχές της καριέρας της, έκανε το αντίθετο από αυτό που θα έκανε κάθε φεμινίστρια: Γδύθηκε και έγινε κουνελάκι του Playboy.

Με το αυθεντικό στυλ της Στάινεμ όλα αυτά έγιναν στο όνομα της ισχυρής δημοσιογραφίας με ένα ουσιαστικό μήνυμα. Έκανε μυστική έρευνα για το περιοδικό Show για να αποκαλύψει πώς ήταν πραγματικά να εργάζεσαι στο φημισμένο Playboy Club της Νέας Υόρκης, στην 5 East 59th Street. (Το αρχικό έκλεισε το 1986, και η συνέχειά του διήρκεσε από το 2018 έως το 2019, μόλις).

Αυτό που ανακάλυψε ήταν ένας κόσμος με εντυπωσιακά στήθη, χαμηλές αμοιβές και (εξαιρετικά) ψηλά τακούνια, τα οποία κατέγραψε σε μια ιστορία σε μορφή ημερολογίου σε δύο μέρη που κυκλοφόρησε στα τεύχη του Show τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1963, ως ιστορία με τίτλο «A Bunny’s Tale».

• Διαβάστε ακόμα: Η «αίρεση» του Playboy, η κουλτούρα της κακοποίησης και η «σεξουαλική δουλεία»

Η Στάινεμ υιοθέτησε μια ψεύτικη ταυτότητα για να περάσει την είσοδο

Απαντώντας σε μια αγγελία που αναζητούσε κορίτσια «όμορφα και ευπαρουσίαστα, μεταξύ 21 και 24 ετών», κατευθύνθηκε στον φανταχτερό χώρο κατά τη διάρκεια μιας ανοιχτής παρουσίασης υποβολής αιτήσεων, με το απαιτούμενο «μαγιό ή κορμάκι» στο χέρι.

Δίνοντας το όνομα Μαρί Κάθριν Οκς, η Στάινεμ δημιούργησε μια νέα ταυτότητα, αφαιρόντας χρόνια από την πραγματική της ηλικία και δημιουργώντας ένα βιογραφικό γεμάτο με θέσεις σέρβις στο Λονδίνο και εργασία ως χορεύτριας στο Παρίσι. «Μοιράζεται το διαμέρισμά μου, το τηλέφωνό μου και τις αναλογίες μου» έγραψε η Στάινεμ στην ιστορία. «Αν και νεότερη από μένα κατά τέσσερα χρόνια, η Μαρί γιορτάζει τα ίδια γενέθλια και πήγε στο ίδιο λύκειο και κολέγιο. Αλλά δεν ήταν σκλάβα των ακαδημαϊκών σπουδών – όχι η Μαρί».

Η αντικειμενοποίηση ξεκίνησε από τη στιγμή που μπήκε στο κτήριο, όταν ένας φύλακας της έκανε νόημα με το «Εδώ λαγουδάκι, λαγουδάκι, λαγουδάκι» και ο υπεύθυνος για τη συνέντευξη για δουλειά επέμενε -περισσότερες από μία φορές- να «βγάλει το παλτό της».

Την μάλωσαν για την ηλικία της και την ανάγκασαν να γεμίσει το κοστούμι της για επιπλέον ντεκολτέ.

Η Στάινεμ κατέγραψε κάθε βήμα του επιφανειακού ελέγχου στον οποίο υποβλήθηκε κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της αίτησης, η οποία ξεκίνησε με το ότι της είπαν ότι η ψεύτικη ηλικία της των 24 ετών ήταν «φοβερά μεγάλη» -στην πραγματικότητα ήταν 28 ετών εκείνη την εποχή.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, περιτριγυριζόταν από κορίτσια που «φορούσαν μόνο εσώρουχα σε στυλ μπικίνι» και «σατέν ψηλοτάκουνα στο χρώμα της λεβάντας». Αναγκάστηκε να περιμένει με τις ώρες για να βγάλει μερικά polaroids. Τελικά, κατάφερε να φορέσει ένα λαμπερό σατέν μπλε Bunny κοστούμι. «Ήταν τόσο στενό που το φερμουάρ έπιανε το δέρμα μου καθώς έκλεινε το πίσω μέρος» έγραψε. «Μου είπε να εισπνεύσω καθώς έκλεινε ξανά το φερμουάρ, αυτή τη φορά χωρίς ατύχημα και στάθηκε πίσω για να με κοιτάξει κριτικά. Το κάτω μέρος ήταν κομμένο τόσο ψηλά που άφηνε εκτεθειμένο το κόκαλο του γοφού μου καθώς άφηνε πέντε εκατοστά από το ντεριέ μου».

Και δεν ήταν μόνο αυτό. «Τα κόκαλα στη μέση θα έκαναν τη Σκάρλετ Ο’ Χάρα να αναψοκοκκινίσει, και η όλη κατασκευή έτεινε να σπρώχνει όλη τη διαθέσιμη σάρκα προς το στήθος».

Ενώ η ίδια βολευόταν στις νεοαποκτηθείσες καμπύλες του σώματός της, η ενδυματολόγος γέμιζε πλαστικές σακούλες καθαριστηρίου το πάνω μέρος του κοστουμιού για επιπλέον ντεκολτέ. Είδε και άλλα αντικείμενα που χρησιμοποιούνταν για τον ίδιο λόγο όπως Kleenex, αφρώδες καουτσούκ, μαλλί αρνιού, κάλτσες γυμναστικής, μεταξωτά φουλάρια και, φυσικά, κομμένες ουρές Bunny στολές.

Προφανώς, η Στάινεμ ταίριαζε στο καλούπι του λαγού και δεν χρειάζονταν περαιτέρω συνεντεύξεις. «Hippety-hop, είμαι ένα λαγουδάκι!» χαριτολόγησε.

Η ώρα της εκπαίδευσης ή πώς να γίνεις ένα σωστό λαγουδάκι

Ενώ κάποιες τυπικές διαδικασίες ήταν ακόμα σε εξέλιξη (όπως το να μπορέσει να προσκομίσει αντίγραφο πιστοποιητικού γέννησης και κάρτας με αριθμό κοινωνικής ασφάλισης που να ανήκε στην Μαρί – κάτι που κατάφερε να καθυστερήσει με επιτυχία), έπρεπε να υποβληθεί σε ιατρικές εξετάσεις που περιλάμβαναν «εσωτερική φυσική κατάσταση». Όταν ρώτησε γιατί, της είπαν: «Είναι δωρεάν και είναι για το καλό όλων».

«Τον τελευταίο καιρό είχα περάσει αρκετό χρόνο είτε βγάζοντας τα ρούχα μου, είτε περιμένοντας, είτε και τα δύο» είπε για το ραντεβού της, το οποίο έπρεπε να γίνει με τον εγκεκριμένο από το Playboy γιατρό. Έπρεπε επίσης να κάνει ακτινογραφία θώρακα στο Υπουργείο Υγείας.

Με την ολοκλήρωση της ιατρικής εξέτασης, μπήκε στην «εκπαίδευση Bunny», η οποία περιελάμβανε καθοδήγηση μακιγιάζ καθώς και μελέτη της «Βίβλου Bunny», διάλεξη Bunny Mother Lecture, διάλεξη Bunny Father Lecture, Bunny School, εκπαίδευση στον φυσικό χώρο και ένα γραπτό τεστ (στο οποίο σκόπιμα απάντησε λάθος για να φανεί πιο αυθεντικό και παρόλα αυτά σημείωσε την υψηλότερη βαθμολογία στην τάξη της).

Κατάφερε να αποκτήσει πρόσβαση σε μερικά από τα μεγαλύτερα μυστικά του κόσμου του Playboy

Πλήρως δεμένη με τον εξοπλισμό της ως Bunny, η Στάινεμ μπόρεσε να διεισδύσει στον εσωτερικό κόσμο με έναν τρόπο που κανείς δεν είχε δει ποτέ. Γρήγορα έμαθε ότι πίσω από τη χαρούμενη εμφάνιση («τα κουνελάκια πρέπει πάντα να φαίνονται χαρούμενα και ευδιάθετα») υπήρχε ένα σύστημα φόβου με συνεχείς απειλές για αφαίρεση βαθμών. Ο μισθός ενός Bunny δεν πλησίαζε επίσης ούτε κατά διάνοια τα υποσχόμενα 200 με 300 δολάρια την εβδομάδα, που σήμερα θα ήταν περίπου 1.700 με 2.600 δολάρια.

Το οικονομικό κόστος του να είσαι Bunny ήταν εξ αρχής σοκαριστικό. Ήταν υπεύθυνες για την αγορά των δικών τους ψηλοτάκουνων, τα οποία έπρεπε να είναι τουλάχιστον 8 εκατοστά, έπρεπε να πληρώνουν 2,50 δολάρια την ημέρα (περίπου 21 δολάρια σήμερα) για τη συντήρηση της στολής τους και 5 δολάρια το ζευγάρι για τα καλσόν.

Ο μόνος λόγος για τον οποίο πληρώνονταν 50 δολάρια την εβδομάδα (περίπου 430 δολάρια) ήταν λόγω των νόμων της Νέας Υόρκης για τον κατώτατο μισθό εκείνη την εποχή – όμως τους αφαιρούσαν μεγάλο μέρος των φιλοδωρημάτων τους. «Το κλαμπ παίρνει το 50% των πρώτων 30 δολαρίων, το 25% των ποσών μέχρι 60 δολάρια και το 5% μετά από αυτό», για τις παραγγελίες ποτών. «Μπορούμε να κρατήσουμε όλα τα φιλοδωρήματα σε μετρητά που μας δίνονται σε περίπτωση που χρειαστεί, αλλά αν δείξουμε οποιαδήποτε προτίμηση για φιλοδωρήματα σε μετρητά, θα απολυθούμε» έγραψε στο άρθρο της για το Show. Σε ορισμένους ρόλους, δε, όπως το να δουλεύει με καπέλο, δεν έπαιρνε καθόλου φιλοδωρήματα.

Η Στάινεμ κατάφερε να μείνει μυστική για ένα μήνα

Ο χαμηλός μισθός ενίσχυε την ταπείνωση που ένιωθε όταν την κοιτούσαν άντρες που της πρόσφεραν τα κλειδιά του δωματίου τους ή μετρητά εν μέσω των πληρωμών τους για το αλκοόλ. Αλλά ό,τι κι αν συνέβαινε, οι Bunnies έπρεπε να τηρούν τις αυστηρά σεναριακές ατάκες και κινήσεις. Υπήρχε το Bunny Stance, «μια πόζα μοντέλου με το ένα ισχίο προτεταμένο», και το Bunny Dip, ένας «τρόπος να τοποθετούμε τα ποτά σε χαμηλά τραπέζια χωρίς να χαλάμε τα κοστούμια μας».

«Ένιωσα σαν ηλίθια» έγραψε όταν έβαλε σε εφαρμογή το Dip.

Η Στάινεμ έπρεπε επίσης να περάσει αμέτρητες ώρες παγιδευμένη στην άβολη στολή. «Τα πόδια μου ήταν ακόμα τόσο πρησμένα από το προηγούμενο βράδυ που με το ζόρι μπορούσα να φορέσω τα κανονικά μου τακούνια των τριών ιντσών και είχα τυλιγμένη γάζα γύρω από τη μέση μου, όπου το κοστούμι με είχε τραυματίσει», έγραψε. Κατά τη διάρκεια της σύντομης απασχόλησή της αυτής, πήγε σε έναν χειροπρακτικό, ο οποίος της είπε: «Σε μια τέτοια δουλειά, τα πόδια σου είναι βέβαιο ότι θα μεγαλώσουν μερικά νούμερα».

Ενώ η Στάινεμ φοβόταν διαρκώς ότι θα την έπιαναν επειδή δεν είχε τα κατάλληλα έγγραφα – ή ότι θα την αναγνώριζαν  άνθρωποι που γνώριζε – επέζησε περίπου ένα μήνα ως Bunny χωρίς να την εντοπίσουν.

Η ιστορία της, η οποία δημοσιεύθηκε σε δύο μέρη, έτυχε τόσο καλής υποδοχής που θεωρήθηκε ως μέρος μιας επανάστασης – τόσο ως βιωματική αφήγηση από μια δημοσιογράφο, όσο και ως σχόλιο για το πώς έμοιαζε η αυτοκρατορία του Χιου Χέφνερ από κάτω προς τα πάνω. Η ιστορία μεταφέρθηκε σε τηλεοπτική ταινία το 1985, με την Κίρστι Άλει στον πρωταγωνιστικό ρόλο, και η ίδια η Στάινεμ επανέκδωσε το κομμάτι με το όνομα «Ήμουν κουνελάκι του Playboy».