Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων

Κατ’ αρχάς οφείλουμε, έστω και με σχεδόν δύο αιώνες καθυστέρηση, να επιδώσουμε τα θερμά μας συγχαρητήρια στους γονείς του Λιούις Κάρολ (1832-1898) διότι έφεραν στον κόσμο το βλαστάρι τους τη σωστή εποχή και στη σωστή χώρα. Ετσι του δόθηκε η μοναδική ευκαιρία, μεταξύ πολλών άλλων ευκαιριών, να συλλάβει με τη φαντασία του, να περάσει στο χαρτί κι εντέλει να δημοσιεύσει την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» (1865), ένα παγκόσμιο τρελό σουξέ. Εάν αποτολμούσε κάτι ανάλογο στη σημερινή Ελλάδα, θα γνώριζε επιτυχία αντίστοιχη μ’ εκείνη που θα γνώριζε ένας μελαχρινός νεαρός με αδιάφορο παρουσιαστικό και πλαδαρή κορμοστασιά σε μια κατάμεστη κυκλαδίτικη παραλία: καμία. Ο λόγος είναι παραπάνω και από προφανής: δεν πουλάς θαύματα στην κατ’ εξοχήν χώρα των θαυμάτων. Σε αυτή την υπέροχη μεσογειακή γωνίτσα τα θαύματα είναι τόσο τετριμμένα και διαδεδομένα, ούτως ώστε να υποχρεώσουν ακόμη και τον σοφό νομοθέτη να προσαρμόσει καταλλήλως τη σχετική νομοθεσία: δεν εγκαλείσαι να αποδείξεις ότι γίνονται θαύματα· εγκαλείσαι να αποδείξεις ότι δεν γίνονται.

Ο κοντόφθαλμος παρατηρητής φυσικά και θα αναρωτηθεί πώς και αυτός ο οργασμός θαυμάτων δεν έχει υποπέσει ακόμη στην αντίληψη ή δεν έχει ανοίξει την όρεξη των μεγάλων δυνάμεων, όπως τα αστείρευτα κοιτάσματα φυσικού αερίου ή πετρελαίου. Κι εδώ η απάντηση είναι μία και αυτονόητη: ο φθόνος. Το σαράκι του φθόνου κατατρώγει τις σάρκες των ισχυρών και τους εμποδίζει να αναγνωρίσουν ότι η τεχνογνωσία των Νεοελλήνων στον τομέα των θαυμάτων προηγείται κατά αιώνες ή χιλιετίες και περιφρονεί βαθύτατα κάτι τόσο χαμερπές και ανάξιο όσο η επιστημονική απόδειξη. Εξάλλου, η πίστη στην Ελλάδα, όχι μόνο στα θαύματα, οπουδήποτε, προστατεύεται από το Σύνταγμα ως θεμελιώδες δικαίωμα και χαίρει ασυλίας από οιανδήποτε ορθολογική παρενόχληση. Στην πατρίδα μας η πίστη είναι ιδιωτικής χρήσεως – Πίστη Ι.Χ., εν συντομία – έστω και αν επιφέρει δημοσίας χρήσεως συνέπειες. Θέλω να πω, τον φίλο μου τον Σάκη, που μέχρι πρότινος υπέφερε από ανίατη παράλυση των κάτω άκρων αλλά θεραπεύτηκε μόλις προχθές με θαύμα, δεν θα σκύψω να τον χαιρετήσω στον δρόμο λες και δεν σηκώθηκε ποτέ από το αναπηρικό του καροτσάκι. Είναι και ζήτημα τακτ.

Ασφαλώς, ακόμη και στον Παράδεισο συννεφιάζει – όσοι ξεκοκαλίζουμε «Αρλεκιν», το έχουμε εμπεδώσει από καιρό. Δεν είναι όλα τα θαύματα γνήσια. Κυκλοφορούν αγύρτες. Θλιβερά υποκείμενα που εκμεταλλεύονται την αυστηρότητα του νομοθέτη (είπαμε: οφείλεις  να αποδείξεις ότι… δεν γίνονται) και προσποιούνται ότι κάνουν θαύματα, ενώ πουλάνε στους αφελείς αέρα κοπανιστό. Ευτυχώς, αυτοί οι απατεώνες είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, πρώτον διότι μια ανθηρή αγορά θαυμάτων σε λογικές τιμές δεν έχει ανάγκη από χυδαία υποκατάστατα και δεύτερον διότι τους κυνηγάει ανελέητα η Αγορανομία Θαυμάτων με ειδικά εκπαιδευμένα λαγωνικά που οσφραίνονται από τα διακόσια μέτρα ποιο θαύμα είναι original και ποιο fake. Επιπλέον, όταν τσακώνουν κάποιον τέτοιον απατεώνα, η τιμωρία του είναι παραδειγματική, πιο σκληρή και από την τιμωρία για τους παραχαράκτες (εάν το καλοσκεφτείτε, την ίδια ζημιά προκαλούν αμφότεροι στην εθνική μας οικονομία). Πρόσφατα, τα «Ελληνικά Hoaxes», ένα περιθωριακό αιρετικό γκρουπούσκουλο που διατείνεται -άκουσον, άκουσον – ότι δεν γίνονται θαύματα (εξού και η κοινή γνώμη είτε αγνοεί τη δράση του, είτε δεν την υπολήπτεται), έφερε στο φως την περίπτωση ενός ιερέα που παραπέμφθηκε προ πενταετίας στο επισκοπικό δικαστήριο για αγυρτεία, αλλά ουδέποτε δικάστηκε. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο ιερέας χαίρει υψηλής πολιτικής προστασίας, αλλά εγώ είμαι βέβαιος ότι η Αρχιεπισκοπή αναγνώρισε σιωπηρά πως τα δικά του θαύματα είναι αυθεντικότατα.