Σταμάτης Κόκοτας: «Δεν τραγουδώ με τις φαβορίτες. Με τον λαιμό μου τραγουδάω»

Η αλληλουχία των μεγάλων απωλειών για τον ελληνικό πολιτισμό συνεχίζεται. Στην απώλεια της Eιρήνης Παπά, του Κώστα Καζάκου, του Ζάχου Χατζηφωτίου προστέθηκε από χθες και του σπουδαίου λαϊκού τραγουδιστή, Σταμάτη Κόκοτα.

Ο Σταμάτης Κόκοτας, που με τη σπάνια φωνή του ερμήνευσε τραγούδια  του Τσιτσάνη, του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Ζαμπέτα, του Καλδάρα, του Ξαρχάκου και άλλων σπουδαίων συνθετών, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού.

• Διαβάστε επίσης: Σταμάτης Κόκοτας: Από φοιτητής ιατρικής στη Γαλλία τραγουδιστής σε καμπαρέ – Η γνωριμία με τον Ξαρχάκο και το «Ένα μεσημέρι»

Αποτέλεσε έναν από τους πιο δημοφιλείς λαϊκούς τραγουδιστές για πολλές δεκαετίες,  διαθέτοντας όλα όσα κάνουν έναν καλλιτέχνη, απόλυτο στάρ.

Όπως γράφει ο Βασίλης Καββαθάς στο περιοδικό «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» στις 28 Απριλίου 1993, ο Σταμάτης Κόκοτας

«Ταξίδεψε στη Γαλλία και την Αμερική, οδήγησε αγωνιστικά αυτοκίνητα, έγινε εφοπλιστής χωρίς…στόλο και, φυσικά, τραγούδησε πολύ και αγαπήθηκε αναλόγως. Σήμερα ο Σταμάτης Κόκοτας πιστεύει πως είναι ένα είδος γιατρού για τις πικραμένες καρδιές που πηγαίνουν κάθε βράδυ στο μαγαζί του».

Η συνέντευξη αυτή του τραγουδιστή δείχνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο, ποιος ήταν ο Σταμάτης Κόκοτας και πώς τον αντιμετώπισε το ελληνικό κοινό.

Δεκαετία του ‘60

«Εκείνη η εποχή είναι που μ’ έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Έκτοτε ο Κόκοτας μπήκε στο μεγαλύτερο σπίτι αλλά και στο μικρότερο τσαντίρι. Έφθασε στο παλάτι…και όχι μόνο μπήκε, αλλά έγινε και η αγάπη του κάθε ανθρώπου.

»Και ως φωνή και ως παρουσία. Αγαπήθηκε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει στον δρόμο. Θα το θυμόσαστε. Όπου σταμάτησα έπρεπε να μαζευτούν χίλιοι άνθρωποι να μ’ αγκαλιάσουν, να μου σφίξουν το χέρι, να μου πάρουν μία φωτογραφία, ένα αυτόγραφο κάτι. (…)

»Ο κόσμος δεν μ’ άφησε ποτέ. Βέβαια κι εγώ δεν τον άφησα. Έκανα τόσα πολλά που δεν λέγονται. Βοήθησα φυλακισμένους, κοπέλες που δεν είχαν να φάνε, που δεν είχαν να σπουδάσουν, δεν  θέλω να τα λέω, για να μη με πουν επιδειξία, ψωριάρη. Δεν μ’ αρέσουν αυτά τα πράγματα». (…)

Η καριέρα στη Γαλλία

»Όταν ήμουν στη Γαλλία δεν αποτελούσα μικρό νούμερο. Έκανα πολλές τηλεοράσεις, με την Εντίθ Πιαφ, με τον Ιβ Μοντάν, με την Πετούλα Κλαρκ, με τα μεγαλύτερα ονόματα, με Ασναβούρ, με Μπεκό, με τους οποίους συνεργάστηκα κι εδώ στη “Νεράιδα”. (…)

Είχα γραμμοφωνήσει πρώτα στη Γαλλία – “Τα δάκρυά μου είναι καυτά” του Σταύρου Ξαρχάκου – και μετά ήρθα εδώ.

»Και πότε με τον έναν, πότε με τον άλλον γύρισα όλα τα μαγαζιά της Αθήνας. Τώρα τελευταία πάω στην επαρχία λίγο. Όσο για την Αμερική,  δεν τα λέμε καθόλου. Έχω πάει σαράντα δύο φορές στην Αμερική.

Μαλλιοτραβήγματα

Τότε λέγατε ότι σας φιλούσαν τις μεταξένιες φαβορίτες…

»Γιατί εσείς δεν ήσασταν παρών, δεν το έχετε δει αυτό με τα μάτια σας; Και αν δεν το έχετε δει εσείς, ρωτήστε τους συνεδέλφους σας τι γινόταν για να με χωρίσουν από τις γυναίκες, μαλλιοτραβιόντουσαν. Είναι αλήθεια δεν είναι ψέματα (…)

»Κάθε βράδυ θα έμπαιναν στο καμαρίνι το λιγότερο εβδομήντα – εκατό γυναίκες. Δεν βάζουμε αυτές που έρχονταν στην πίστα και τις τράβαγαν τα γκαρσόνια. Μπορεί να είχε και δέκα παρεξηγήσεις κάθε βράδι στο μαγαζί “γιατί δεν άφησε το γκαρσόνι τη γυναίκα να τον φιλήσει…”.

»Μπορώ να πω ότι εγώ αγαπήθηκα όσο κανένας άλλος και το λέω με υπερηφάνεια. Έχω υπογράψει σε δέκα εκατομμύρια χέρια αυτόγραφα. Τσάντες; Πόσες τσάντες έχω υπογράψει; Χιλιάδες…Κι όλα είναι αλήθεια». (…)

Κουρελούδες στους δρόμους

»Συγγνώμη, αλλά όταν πήγα στη Θεσσαλονίκη πριν από πολλά χρόνια για το Παπάφειο, από το αεροδρόμιο ως το Παλαί ντε σπορ ο κόσμος ήταν στα πεζοδρόμια με τις κουρελούδες κάτω και περίμενε να περάσει ο θεός…

»Εγώ έγινα είδωλο από την πρώτη ημέρα που εμφανίστηκα στον ελληνικό λαό. Δεν έχει ξαναγίνει αυτό. Έκλαιγα από το αεροδρόμιο ως το ξενοδοχείο που με πήγαν. Υπόταση έπαθα από την ταραχή μου. Δεν περίμενα τέτοιο πράγμα. Ήμουν και παιδί μικρό. Και πολύ ευαίσθητο. (…)

»Είναι συγκινητικό να βλέπεις τον κόσμο με τις κουρελούδες. Λες και πέρναγε ποιος; Ορισμένες φορές το σκέπτομαι και λέω: “Μα είναι δυνατόν τόσο πολλή αγάπη;”. Παραληρούσε ο κόσμος, τρελαινόταν. Αυτά μπορεί να σας τα πει ο μπαμπάς, η μαμά σας.

(…)

Δρομέας και μηχανικός

«Έτρεχα 3.000 μέτρα, 5.000 μέτρα. Είμαι γυμνασμένος πολύ…(…) Και τώρα ακόμα γυμνάζομαι πολύ. Και ως τώρα κρατάω τις συνήθειες, ούτε καπνίζω ούτε πίνω.

»Αν δεν ήμουν γυμνασμένος δεν ξέρω πώς θα ‘μουν τώρα. Διότι βλέπω άλλους και είναι στα χάλια τους. Τις ελεύθερες ώρες μου τις περνάω, άμα δεν έχω να γράψω τίποτα, άμα δεν έχω να ασχολήθω με κανένα στίχο, στο συνεργείο. Εκεί παλεύω.

»Μ’ ενδιαφέρει το αυτοκίνητο. Ήμουν φανατικός με τα αυτοκίνητα. Διέπρεψα ως οδηγός. Έκανα μεγάλους αγώνες, πήρα πολλά κύπελλα, έπαιξα τη ζωή μου κορόνα – γράμματα. Με κάλεσαν να καβαλήσω και “Φόρμουλα 1”. Δεν πήγα, διότι εκεί δεν έφτανα. Και κάποτε σταμάτησα.

Το ξενόφερτο τραγούδι και ο ταξιτζής

»Ήρθε το ξενόφερτο. Πήραμε ό,τι υπήρχε έξω και το κάναμε σουξέ ελληνικό. Και φοράμε το σακάκι και κάνουμε τον κάποιον. Δηλαδή σας πήρα το παλτό, το φορώ και κάνω εσάς. Τι μεγαλύτερη ντροπή; Αυτό όμως τελείωσε. Όταν φθάνει ο ταξιτζής να σου λέει: “Aμάν, κυρ Κόκοτα, κάνε κάτι να φύγουμε απ’ αυτά τα ινδιάνικα, γιατί έχουμε τρελαθεί”…Όταν φθάσει πλέον η υπόθεση στον ταξιτζή είναι και το τέλος.

Φαβορίτες

»Δεν μπορούν να καταλάβουν ορισμένοι και μου λένε: “Aμάν, Σταμάτη, σ’ αγαπάμε, σε κάνουμε, γιατί, αγόρι μου, αφήνεις τα μαλλιά σου”…Τ’ αφήνω απλώς γιατί  μου αρέσουν. Δεν τραγουδώ με τις φαβορίτες. Με τον λαιμό μου τραγουδάω.

(…)

Εφοπλιστής

»Εφοπλιστής ήμουν δεκαοκτώ χρόνια. Κι αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχω αποτύχει στη θάλασσα, έχω ένα βαπόρι που κρέμεται στον δρόμο έξω και προσπαθώ να το πουλήσω. Όταν έλειπα στο εξωτερικό πήγαν να μου το φάνε κάποιοι. Εγώ ήμουν στην Αφρική κι εδώ μου σκάβανε τον λάκκο. (…)

Νυχτοκάματο

»Αυτό που μετράει για μένα είναι ένα μεγάλο μπράβο. Τίποτε άλλο. Εγώ ευχαριστήθηκα πολύ γιατί πουλήθηκα στον πλειστηριασμό της Μαρίας Κάλλας…Βρήκανε μέσα στα πράγματά της δώδεκα “λονγκ πλέι” του Σταμάτη Κόκοτα. Και η Μαρία Κάλλας άκουγε Κόκοτα, τι άλλο θέλεις; Ήμουν φίλος με τη Μαρία. Μ’ αγαπούσε πολύ… Την γνώρισα τότε με τον Ωνάση».

Αμερική και  Ελλάδα

«Κι εγώ την αγάπησα την Αμερική. Πήγα παντού – και στο Χόλιγουντ. Με τον Σαβάλας γυρίσαμε όλα τα στέκια, όλα τα κλαμπ. Και τι δεν είδα. Αλλά εγώ προτιμώ την Ψωροκώσταινα τη βρώμα. Γιατί εδώ μίλησα και με τον βασιλιά και με τον πιο απλό άνθρωπο και με τον χειρότερο. Λέγανε για τον Ωνάση ότι είχε στενοχωρηθεί γιατί μια εφημερίδα μάς έβαλε μαζί γράφοντας από κάτω: “O βασιλιάς της θάλασσας και ο βασιλιάς του τραγουδιού!”.

»Ήρθε νωρίς στο μαγαζί: “Καπετάν Σταμάτη”, μου λέει. “Δεν μ’ άρεσε καθόλου αυτό, ποιος το έγραψε να του τραβήξεις τ’ αυτιά”. Απλός άνθρωπος. Ένας βαρκάρης καλοσυνάτος. Τίποτα παραπάνω. (…)

«Γιε μου, γιε μου…»

«Μια φορά στη Νέα Υόρκη με πλησίασε κάποιος την ώρα που το έλεγα, πήγε να με αγκαλιάσει και ταυτόχρονα άναβε τσιγάρο. Πήραν φωτιά τα μαλλιά μου και κόντεψα να καώ. Ευτυχώς που με σκέπασε με ένα τραπεζομάντιλο ένα γκαρσόνι. Έκλαιγε ο άνθρωπος…

»Δεν θα τα πιστέψετε αν σας τα πω. Υπήρξαν άνθρωποι που κόψανε τις φλέβες τους με μαχαίρια, με πιρούνια, πόσοι δεν χαρακώθηκαν στη “Φαντασία”, στο “Στορκ”, την ώρα που έλεγα αυτό το τραγούδι. Μιλάει στις καρδιές των ανθρώπων. Εκεί εγώ είμαι σαν τον γιατρό. Έρχονται πλούσιοι και φτωχοί για να θεραπευθούν.

»Όταν χάσεις το παιδί σου, μπορεί να φθάσεις στο έγκλημα, να μη λέμε ονόματα, αλλά μπορεί να φθάσεις και στον Κόκοτα για να γιατρευτείς. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι έχουν και κάθονται και κλαίνε σαν τα μικρά παιδιά στα τραπέζια.

»Έχω φτάσει να τραγουδήσω εννιά φορές το “Γιέ μου, γιε μου”, γιατί μου ζήτησαν».