Παιδιά σε ομηρεία

Εχει τύχει σε όλους μας να γίνουμε μάρτυρες των μεγάλων προβλημάτων του δημόσιου συστήματος Υγείας. Εχουμε ξημερωθεί σε εφημερεύοντα νοσοκομεία συνοδεύοντας τους ηλικιωμένους γονείς ή τα μωρά παιδιά. Εχουμε δει την κούραση – ενίοτε και την απελπισία – του ιατρικού προσωπικού που προσπαθεί να ανταποκριθεί σε μια βάρδια σε ένα σκηνικό που μοιάζει σκηνικό πολέμου. Παρ’ όλα αυτά ομολογώ πως σοκαρίστηκα – δεν σοκάρομαι εύκολα πια – από την είδηση για τα χιλιάδες παιδιά που περιμένουν για μήνες τα χειρουργεία τους στο «Αγία Σοφία». Είναι κάτι που απλά δεν το χωράει το μυαλό μου, σε μια ευρωπαϊκή κοινωνία στον αιώνα μας.

Πραγματικά αναρωτιέμαι πώς κοιμούνται κάποιοι τα βράδια. Οχι μόνο όσοι πέρασαν από θέσεις που σχετίζονται με το θέμα τα τελευταία οκτώ χρόνια αλλά όλοι όσοι εμπλέκονται με την πολιτική από οποιαδήποτε θέση. Αυτό το πρόβλημα το λύνεις πριν από όλα. Είτε γίνεται από αδυναμία είτε λόγω «υπονόμευσης» του Εθνικού Συστήματος Υγείας για ιδεολογικούς λόγους, δεν μπορούμε να ανεχθούμε ως κοινωνία την ομηρεία μικρών παιδιών που περιμένουν τα σοβαρά χειρουργεία τους. Και θα περίμενα σκυμμένα κεφάλια αντί για αντεγκλήσεις ανάμεσα στα κόμματα για το ποιος φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη.

Το ύφος, ο τόνος και κάποιες εξυπνακίστικες ατάκες που ακούστηκαν στις δημόσιες συζητήσεις ανάμεσα σε εκπροσώπους κομμάτων είναι το αποκρουστικό και κυνικό πρόσωπο των σύγχρονων πολιτικών. Τους ακούς και λερώνεσαι. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, ζητείς ένα τεράστιο συγγνώμη και το λύνεις χθες, τίποτα άλλο δεν μπορεί να κουβεντιάζουμε.

Τις πρώτες ημέρες το θέμα δεν περνούσε και σε πολλά φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ γιατί θεωρούσαν πως ρίχνουν νερό στον μύλο της αντιπολίτευσης. Το σήκωσαν τα social media και κάτι άρχισαν να ψελλίζουν αφού πρώτα είδαν τα στοιχεία και απέδωσαν τις ευθύνες που σωστά αναλογούν και στην προηγούμενη κυβέρνηση. Συμψηφισμοί πάνω από τα κρεβάτια και τις οικογένειες παιδιών με άμεση ανάγκη επέμβασης λόγω καρδιακών νοσημάτων.

Δεν ξέρω πώς μπορούν και το κάνουν αυτό, άλλα προφανώς μπορούν. Μπορούν γιατί απλά δεν μας νοιάζει. Γιατί ποτέ δεν θα οργανωθεί πορεία για αυτό. Είναι μάλλον χαμηλής πολιτικής ζήτημα. Στους δρόμους κατεβαίνουμε μόνο για θέματα υψηλής πολιτικής, όπως ένας πόλεμος σε κάποιο σημείο του πλανήτη. Εχουμε να πολεμήσουμε και έναν ιμπεριαλισμό, δεν θα τρέχουμε τώρα και για ένα Νοσοκομείο Παίδων.

Εχω γράψει πολλές φορές πως η φτώχεια είναι ο πρώτος και σημαντικότερος διαχωρισμός των ανθρώπων στις κοινωνίες, δεν είναι καθόλου λίγο να διεκδικείς ακόμη και πενήντα ευρώ που για πολλούς είναι σημαντικά, δεν υποτιμώ καμία ανάγκη κανενός ανθρώπου. Ομως το να λες πως αντιδράς και αγωνίζεσαι για να αλλάξουν ριζικά οι δομές ενός συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου είναι ένας βολικός μαξιμαλισμός που λειτουργεί και ως άλλοθι συμμετοχής για πολλούς από εμάς.

Μέχρι να γκρεμίσουμε τον νεοφιλελευθερισμό πρέπει να γίνουν κάποια χειρουργεία πρώτα. Τόσο απλά. Ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας. Μη σαπίσουμε μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΒΗΜΑ