Ο Έρικ Άιντλ των Monty Python ξεπέρασε τον καρκίνο στο πάγκρεας – «Δεν έκλαψα μέχρι που έμαθα ότι θα ζήσω»

Τρία χρόνια μετά τη διάγνωση, ο 79χρονος πήρε το πράσινο φως. Σκέφτεται την απώλεια των φίλων του Τζορτζ Χάρισον και Ρόμπιν Γουίλιαμς  και  καταφέρνει να βλέπει πάντα τη θετική πλευρά της ζωής.

Ο Έρικ Άιντλ είναι ένας επιζών. Το ξέρουμε αυτό εδώ και δεκαετίες. Εξάλλου, έχουν περάσει 53 χρόνια από τότε που δημιουργήθηκαν οι Monty Python και η παρέα των παράλογων κωμικών εξακολουθεί να θεωρείται ως οι Beatles της κωμωδίας. Αλλά μόλις την περασμένη εβδομάδα ανακαλύψαμε γιατί η λέξη επιζών του ταιριάζει γάντι. Ο Έρικ αποκάλυψε ότι πριν από τρία χρόνια διαγνώστηκε με καρκίνο στο πάγκρεας και ότι το ξεπέρασε. Οι γιατροί του μόλις του είπαν ότι χάρη στην έγκαιρη διάγνωση και τη χειρουργική επέμβαση, πιθανότατα θα είναι κοντά μας για καιρό.

Ο Άιντλ πάντα αγαπούσε τις ειρωνείες της ζωής. Και βίωσε την μεγαλύτερη, όπως είπε. Πριν από περίπου 15 χρόνια, άρχισε να εργάζεται πάνω σε ένα έργο με τίτλο «Ο θάνατος: Το μιούζικαλ». Η βασική πλοκή ήταν απλή – ένας άνδρας που γράφει το «Ο θάνατος: Το μιούζικαλ» ανακαλύπτει ότι πεθαίνει. Ο Άιντλ ζήτησε τη συμβουλή του γιατρού του. «Είπα: «Ποιος είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για να απαλλαγείς από έναν χαρακτήρα;» και μου είπε: «Καρκίνος του παγκρέατος». Πρόκειται για τον ίδιο γιατρό που κατέληξε να διαγνώσει τον δικό μου καρκίνο. Αυτή ήταν η γαμημένη πλοκή! Έτσι έπρεπε να γελάσω. Και όταν αυτό συμβαίνει στον εαυτό σου είναι ακόμα πιο αστείο».

• Διαβάστε επίσης: Ήταν αντιμέτωπος με ένα «τέρας»: Η τραγική, αληθινή ιστορία του Ρόμπιν Γουίλιαμς

Photo: Wikimedia Commons

Always Look on the Bright Side of Life

«Όχι, δεν έκλαψα μέχρι να καταλάβω ότι θα ζήσω. Απλά συνέχισα με αυτό. Είμαι Βρετανός! Προσπαθείς να μην δείχνεις συναισθήματα μπροστά στον κίνδυνο» σχολίασε.

Ο 79χρονος ζει στο Λος Άντζελες εδώ και δεκαετίες, αλλά λίγοι αντιλαμβάνονται τη βρετανικότητα όπως αυτός. Ανώτερης τάξης βλάκες, θανάσιμοι γραφειοκράτες, λαίμαργοι πωλητές, σχολαστικοί βαρετοί, διεστραμμένοι του κατεστημένου, ηρωικοί στωικοί, αφασικοί αισιόδοξοι: Ο κωμικός έδωσε σε όλα αυτά τα βρετανικά στερεότυπα μια σουρεαλιστική τροπή. Ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα σκετς του είναι το Nudge Nudge, στο οποίο ρωτάει έναν άγνωστο σε μια παμπ για τη σεξουαλική του ζωή μέσω μιας σειράς τρομερών διπλών υπονοούμενων. Είναι ένα από τα ελάχιστα σκετς των Python με ατάκα, και προφανώς ήταν το αγαπημένο του Έλβις Πρίσλεϊ.

Ίσως ο Άιντλ είναι πιο γνωστός για το Always Look on the Bright Side of Life, που έγραψε ο ίδιος και τραγούδησε ο χαρακτήρας του Mr Cheeky καθώς κρεμιόταν από τον σταυρό στην ταινία των Python Life of Brian.

Έπιασε την καλή ως συγγραφέας και στιχουργός του μιούζικαλ Spamalot, βασισμένο στην ταινία Monty Python and the Holy Grail. Η εκτιμώμενη αξία του ανέρχεται σε 70 εκατομμύρια δολάρια (63,3 εκατομμύρια λίρες), αλλά ο ίδιος το χαρακτηρίζει «γελοίο ποσό» και εξακολουθεί να εργάζεται.

«Ζούσα κάθε έξι μήνες με τις εξετάσεις. Δεν ήξερα πόσο χρόνο είχα ακόμα»

Ο Άιντλ συλλέγει διάσημους φίλους σαν γραμματόσημα. Σπάνια περνάει μια πρόταση χωρίς αναφορά σε έναν από αυτούς. Θα πρέπει να είναι ζόρικο, αλλά καταφέρνει να τη βγάζει καθαρή. Όπως λέει ο ίδιος, είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η ζωή. «Οι άνθρωποι λένε: «Πώς ξέρεις όλους αυτούς τους ανθρώπους;». Λοιπόν, αν είσαι στο τσίρκο γνωρίζεις όλους τους άλλους κλόουν».

Ενώ ο άλλος Python, ο Τζον Κλιζ, έχει γίνει πιο γκρινιάρης με τα χρόνια, ο Άιντλ έχει διατηρήσει τον ιδεαλισμό και την ηλιόλουστη διάθεσή του. Στο Twitter καταφέρεται εναντίον της ανατροπής των δικαιωμάτων στην άμβλωση στις ΗΠΑ και της κυβέρνησης στη Βρετανία, αλλά από κοντά συχνά μοιάζει σαν να του έχουν μόλις πει το πιο γελοίο αστείο στον κόσμο. Ακόμη και όταν μιλάει για τον καρκίνο του.

Σοκαρίστηκε όταν έλαβε τη διάγνωση; Όχι, λέει, δεν υπήρχε χρόνος. «Το είπα στη σύζυγό μου [πρώην μοντέλο και ηθοποιό Τάνια Κόσεβιτς, την οποία παντρεύτηκε το 1981 και με την οποία έχει μια κόρη, τη Λίλι] και στα παιδιά, βεβαιώθηκα ότι όλοι ήταν καλά και μέσα σε 10 ημέρες ήμουν στο νοσοκομείο. Ο γιατρός μου με διαβεβαίωσε ότι είχε καλές πιθανότητες να το πετύχει επειδή ήταν ακριβώς στη μέση του παγκρέατός μου. Δεν ήταν προσκολλημένο, δεν είχε κόμβους». Ο καρκίνος αφαιρέθηκε απολύτως μετά από μια πεντάωρη επέμβαση.

Για τρία χρόνια, σιωπούσε γι’ αυτό. Πήγαινε για την εξέταση που έκανε δύο φορές το χρόνο, γνωρίζοντας ότι τα νέα μπορεί να ήταν άσχημα. «Ζούσα κάθε έξι μήνες με τις εξετάσεις. Δεν ήξερα πόσο χρόνο είχα ακόμα. Είδα τον γιατρό μου πρόσφατα και τότε ήταν που έπαθα το πραγματικό σοκ. Τον ρώτησα πόσος καιρός μου απέμεινε και μου είπε: 10 χρόνια. Είπε επίσης: «Αν ερχόσασταν δύο εβδομάδες αργότερα, δεν θα είχατε δει το χειρουργείο- θα είχατε μπει κατευθείαν στη χημειοθεραπεία», η οποία είναι δυσάρεστη και δεν ωφελεί πολύ σε αυτό το στάδιο».

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, μόνο το 7,3% επιβιώνει πέντε χρόνια με καρκίνο στο πάγκρεας. «Και κάποιοι πεθαίνουν μέσα σε τρεις εβδομάδες. Είναι πραγματικά τόσο γρήγορος. Φυσικά, τα γνώριζα όλα αυτά γιατί είχα κάνει το μιούζικαλ και είχα κάνει στον γιατρό μου αυτή ακριβώς την ερώτηση».

Ακόμα κι έτσι, λέει, δεν φοβήθηκε. Γιατί όχι; «Ο Τζορτζ Χάρισον πάντα μου έλεγε: «Λοιπόν, μπορείς να έχεις όσα χρήματα θέλεις, μπορείς να είσαι ο πιο διάσημος άνθρωπος στον κόσμο, αλλά και πάλι θα πρέπει να πεθάνεις». Αυτό ήταν πάντα το θέμα του. Και προετοιμάστηκε γι’ αυτό σε όλη του τη ζωή. Ήμουν κοντά στο νεκροκρέβατο του. Δεν ανησυχούσε γιατί είχε ασπαστεί την ινδουιστική πίστη».

Ο Άιντλ πιστεύει μόνο στην επιστήμη, αλλά η αποδοχή του θανάτου από τον Χάρισον τον επηρέασε βαθιά. «Ήταν απλά υπέροχο να βλέπεις κάποιον να φεύγει από τη ζωή ήρεμα, χωρίς πανικό, λύπη ή πικρία. Ήταν ένα σπουδαίο παράδειγμα».

«Ήμουν σαν ένας ελεύθερα αιωρούμενος ριζοσπάστης»

Παρά τα όσα λέει για το βρετανικό του άκαμπτο ταπεραμέντο ο Άιντλ είναι ένας συναισθηματικός άνθρωπος, και πιθανώς τώρα ακόμα περισσότερο. Όταν μιλάει για τον Χάρισον, δακρύζει. «Ο Τζορτζ ήταν μια τεράστια δύναμη καλού και με υποστήριξε τόσο πολύ σε μια περίοδο της ζωής μου που ήμουν μπερδεμένος και λυπημένος. Ο πρώτος μου γάμος [με την Αυστραλή ηθοποιό Λιν Άσλεϊ, μητέρα του γιου του, Κάρεϊ] διαλύθηκε και εκείνος με φρόντιζε. Δεν είχα ποτέ ξανά τόσο στενή φιλία με κανέναν. Νομίζω ότι ο Τζορτζ ήταν ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη επιρροή που γνώρισα στη ζωή μου. Και σίγουρα στο θάνατο».

Αυτός και ο Χάρισον, ο οποίος έβαλε υποθήκη το σπίτι του για να χρηματοδοτήσει το The Life of Brian, είχαν τόσα πολλά κοινά. Δεν είναι απλώς ότι βρίσκονταν στα μεγαλύτερα συγκροτήματα του είδους τους – είναι ο ρόλος που έπαιζαν μέσα σε αυτά. Και οι δύο ήταν παρείσακτοι. Ο Λένον και ο MακΚάρτνεϊ ήταν οι κύριοι συνθέτες των Beatles, ενώ ο Χάροσν έγραφε μόνος του. Ομοίως στους Python, ο Γκράχαμ Τσάπμαν ο Τζον Κλιζ, ο Μάικλ Πάλιν και ο Τέρι Τζόουνς έγραψαν ως ομάδα, ενώ ο Άιντλ έγραψε μόνος του. «Ήμουν σαν ένας ελεύθερα αιωρούμενος ριζοσπάστης, και σε αυτό το σημείο ο Τζορτζ και εγώ δεθήκαμε. Και μας άρεσε το  χόρτο και να παίζουμε κιθάρα μαζί».

Ο Άιντλ λέει ότι, όπως τόσοι πολλοί κωμικοί, ήταν πάντα ένας αουτσάιντερ. Ακόμα και σε μια ομάδα κωμικών ήταν το αουτσάιντερ. Παρόλο που και οι πέντε Βρετανοί Pythons πήγαν σε πανεπιστήμια της Οξφόρδης ή του Κέιμπριτζ, ήταν ο μόνος από αυτούς που είχε πάει σε δημόσιο σχολείο. Ο πατέρας του, Έρνεστ, πέθανε όταν ήταν δύο ετών και η μητέρα του, Νόρα, δεν συνήλθε ποτέ πραγματικά. Ο Έρνεστ είχε επιβιώσει από τον πόλεμο στη RAF, επέστρεφε στη Βρετανία και έκανε ωτοστόπ στο σπίτι του όταν τον πάτησε αυτοκίνητο. Η ιστορία ακούγεται σαν ένα από εκείνα τα ζοφερά σουρεαλιστικά καρτούν των Python που δημιούργησε ο Τέρι Γκίλιαμ. «Είναι απολύτως έτσι! Οι δύο λέξεις-κλειδιά μου είναι η εντροπία και η ειρωνεία».

Τον έστειλαν σε ένα σχολείο στο Γουλβερχάμπτον για παιδιά γονιών που είχαν σκοτωθεί στον πόλεμο, το οποίο πληρωνόταν από το Ταμείο Αρωγής της RAF. Μισούσε την κουλτούρα του εκφοβισμού και το γεγονός ότι ήταν μακριά από τη μητέρα του, ωστόσο του έμαθε πώς να τα πηγαίνει καλά με τους ανθρώπους, εν μέρει κάνοντας πλάκα στους δασκάλους. Ήταν ανατρεπτικός και σπαρταριστός και έγινε ο πρώτος μαθητής που κέρδισε μια θέση στο πανεπιστήμιο.

Photo: Wikimedia Commons

«Δεν είμαστε πλέον αυτοί οι άνθρωποι ή δεν μιλάμε στη σημερινή γενιά. Είμαστε γερασμένοι κλανιάρηδες»

Στο πρώτο του έτος στο Κέιμπριτζ προσκλήθηκε να συμμετάσχει στους Footlights από τον Τιμ Μπρουκ Τέιλορ και τον Μπιλ Όντι και έπαιξε σε ένα σκετς που έγραψε ο Κλιζ. Από το πανεπιστήμιο ξεκίνησε κατευθείαν να γράφει για τηλεοπτικές εκπομπές όπως το Do Not Adjust Your Set (με τους Πάλιν και Τζόουνς) και το At Last the 1948 Show (με τους Κλιζ και Τσάπμαν).

Λάτρευε την αναρχική πρόκληση των Python. «Οτιδήποτε μπορούσε να γίνει. Έλεγαν: «Δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό», οπότε σκεφτόμασταν: «Ας το κάνουμε αυτό, τότε». Ήμασταν σε ένα ταξί στη Νέα Υόρκη και πηγαίναμε να βγάλουμε μια φωτογραφία με τον Ρίτσαρντ Άβεντον και είπαμε: ‘Λοιπόν, τι θα κάνουμε;’. Ένας από εμάς είπε: «Λοιπόν, για αρχή δεν θα βγάλουμε τα ρούχα μας», και φυσικά έπρεπε να τα βγάλουμε αμέσως».

Τι σκέφτεται όταν ακούει τον Κλιζ να ισχυρίζεται ότι οι κωμικοί δεν είναι πλέον ελεύθεροι να κάνουν αστεία χωρίς να φοβούνται ότι θα τους ακυρώσουν; «Είναι αυτός που είναι τώρα. Αυτό που προσπαθώ να θυμάμαι είναι οι καλές στιγμές όταν ήμασταν νέοι και αστείοι. Και δεν είμαστε πλέον αυτοί οι άνθρωποι ή δεν μιλάμε στη σημερινή γενιά. Είμαστε γερασμένοι κλανιάρηδες. Θα έπρεπε να μας αφήσουν να πάμε ήσυχα για ύπνο και να δούμε τηλεόραση». Γελάει.

Έχουν απομείνει μόνο τέσσερις Πύθωνες. Ο Τσάπμαν πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 48 ετών- ο Τζόουνς από επιπλοκές άνοιας σε ηλικία 77 ετών. Με ποιον είναι πιο κοντά ο Άιντλ σήμερα; «Δεν είμαι ιδιαίτερα δεμένος με κανέναν από αυτούς. Ο Μάικλ είναι πάντα ο πρώτος που γράφει ένα γλυκό γράμμα αν μάθει ότι έχεις περάσει κάποια πράγματα, γιατί είναι πραγματικά έτσι. Αλλά δεν το σκέφτομαι σαν να ήμασταν φίλοι. Ήμασταν συνάδελφοι και υπάρχει τεράστια διαφορά».

Πριν από μερικά χρόνια έκανε τρεις τεράστιες διεθνείς περιοδείες με τον Κλιζ. «Ήταν διασκεδαστικό. Τα πηγαίναμε πολύ καλά» λέει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ακόμα ότι είναι φίλοι. Οι περισσότεροι φίλοι του προέρχονται από τον κόσμο της μουσικής και όχι της κωμωδίας. «Μου αρέσει να παίζω κιθάρα. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που παίζουν κιθάρα. Έχω παίξει με τους μισούς Stones. Έχω ξενυχτήσει στη Ρώμη παίζοντας με τον Κιθ Ρίτσαρντς».

Ο πιο στενός του φίλος στην κωμωδία ήταν ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, ο οποίος λέει ότι ήταν ο πιο φυσικά αστείος άνθρωπος που γνώρισε. «Ήταν απλά ένας υπέροχος φίλος. Τον αγαπούσα. Πηγαίναμε διακοπές μαζί. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα το ξεπερνούσα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω όταν άκουσα ότι πέθανε».

Η οικογένεια του Γουίλιαμς ζήτησε από τον Άιντλ να μιλήσει στο μνημόσυνο του. Εκείνος δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει, οπότε έγραψε ένα τραγούδι γι’ αυτόν

Είναι αλήθεια ότι ο βασιλιάς Κάρολος του ζήτησε να γίνει γελωτοποιός του; «Το έκανε. Δεν νομίζω ότι δε με συγχώρεσε ποτέ γιατί του είπα: «Γιατί να θέλω μια τέτοια γ@μημένη, απαίσια δουλειά;»».

Μόνο αφού έλαβε τα πρόσφατα καλά νέα από τον γιατρόΦσαΦ του, ο Άιντλ δημοσιοποίησε τον καρκίνο. Αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να κάνει εκστρατεία, να πει στον κόσμο ότι υπάρχει ελπίδα. «Αυτός είναι ο λόγος που βγήκα στη δημοσιότητα γι’ αυτό. Ήθελα να πω: «Κοιτάξτε, ήμουν πολύ τυχερός και επέζησα. Και το ίδιο μπορείτε να κάνετε κι εσείς». Έχω ακούσει από τόσους πολλούς ανθρώπους πόσο πολύ σήμαινε αυτό γι’ αυτούς. Και αυτό με ανατριχιάζει. Αυτό με κάνει να κλαίω. Αν υπάρχει πιο κατάλληλο τραγούδι για μένα από το Always Look on the Bright Side of Life, θα ήθελα να το μάθω».

Photo: Wikimedia Commons

*Με στοιχεία από theguardian.com