Γεννημένος στο Μακρυχώρι Κωνσταντινουπόλεως στις 28 Νοεμβρίου 1967, ο Iωάννης Λαμπρυνιάδης αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Βόννης. Χειροτονήθηκε με το όνομα Ελπιδοφόρος από τον σημερινό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Τον Μάρτιο του 2011 εξελέγη Μητροπολίτης Προύσης, τον Μάιο του 2019 εξελέγη αρχιεπίσκοπος Αμερικής και πολλοί θεωρούν ότι θα είναι ο επόμενος Οικουμενικός Πατριάρχης. Ο ιεράρχης με τις πρωτοποριακές ιδέες, που ανέλαβε και έφερε σε πέρας στη Νέα Υόρκη την ανοικοδόμηση του ναού του Αγίου Νικολάου ο οποίος είχε καταστραφεί από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, μας έκανε την τιμή να παραχωρήσει αποκλειστική συνέντευξη στα «ΝΕΑ»

Λάβατε μέρος σε διαδηλώσεις για τον φόνο του Τζορτζ Φλόιντ, υποστηρίξατε τη χρησιμοποίηση πλαστικών λαβίδων για τη θεία κοινωνία, βαφτίσατε τα παιδιά ενός γκέι ζευγαριού. Τι είδους ιεράρχης είστε; Aπό τι καλούπι βγήκατε;  

Από τη μήτρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, της πρωτόθρονης Εκκλησίας, όπου ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης Βαρθολομαίος μάς δίδαξε πως στο κέντρο της χριστιανικής πίστης είναι η αγάπη και η αλληλεγγύη με όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους. Χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς προϋποθέσεις, παρεκτός σε θέματα πίστης.

​Οι διαδηλώσεις για τον Φλόιντ, η θεία κοινωνία την περίοδο της πανδημίας, και η βάπτιση το περασμένο καλοκαίρι παρουσιάστηκαν σαν σύγχρονες προκλήσεις στην καθημερινή μου ποιμαντική διακονία. Το ερώτημα της εκκλησίας σε κάθε εποχή θα πρέπει να είναι πώς ακριβώς θα αγκαλιάσει τον κόσμο. Ποιους προσκαλούμε στο μεγάλο ιερό δείπνο που λέγεται εκκλησία; Και γιατί φοβόμαστε να προχωρήσουμε πέρα από τους χώρους όπου αισθανόμαστε άνετοι; Ας μην ξεχνάμε πως ο Σταυρός του Χριστού κάθε άλλο παρά άνεση υπόσχεται.

​Οφείλω, ωστόσο, να διευκρινίσω ότι τον καιρό της πανδημίας παρουσιάσαμε ως μία πιθανή λύση τη χρήση κανονικών μεταλλικών λαβίδων, με τη διαφορά ότι προτείναμε τη χρήση ατομικών, πάντως σε καμιά περίπτωση πλαστικών.

Αυτό που είναι σημαντικό, είπατε, είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, όχι η μέθοδος με την οποία τα λαμβάνουμε. Γιατί πιστεύετε ότι είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβει η Ορθόδοξη Εκκλησία;  

Νομίζω πως η πρωτόγνωρη, τουλάχιστον για τη γενιά μας, πανδημία μας οδήγησε να επαναξιολογήσουμε πολλές από τις δεδομένες καθημερινές πρακτικές μας σε όλες τις δραστηριότητες που στο παρελθόν τις θεωρούσαμε δεδομένες: παραδείγματος χάρη στον τρόπο που εργαζόμαστε και στον τρόπο που εκκλησιαζόμαστε. Και δεν είναι καθόλου απλό ή εύκολο να αποδεχθούμε μια άλλη, νέα πραγματικότητα. Το σημαντικό όμως είναι να διατηρούμε νηφάλια την κρίση μας στις προκλήσεις των καιρών και να μπορούμε να διακρίνουμε την ουσία μιας παρακαταθήκης, από μια πρακτική συμπεριφορά, δηλαδή από τον τύπο. Οπως ξέρετε, η λαβίδα είναι ιστορικά πολύ μεταγενέστερη παράδοση και πρακτική της Εκκλησίας.

Το Μυστήριο της Ευχαριστίας δεν είναι η μεταλλική λαβίδα, αλλά η θεία μετάληψη, το ίδιο το τίμιο Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Σε προηγούμενους αιώνες, πριν δηλαδή καθιερωθεί η μεταλλική λαβίδα, η Θεία Κοινωνία μεταδιδόταν με διάφορους τρόπους: την αποστολική εποχή μεταδιδόταν ξεχωριστά ως Σώμα (άρτος) και Αίμα (οίνος), ή μπορούσαν οι πιστοί να τη μεταφέρουν στα σπίτια τους. Ακόμη και σήμερα, στη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, στις 23 Οκτωβρίου, η θεία μετάληψη μεταδίδεται στους πιστούς χωρίς λαβίδα, ξεχωριστά, πρώτα το Σώμα και μετά το Αίμα.

Ενώ λοιπόν διευκρινίσαμε ότι η ισχύουσα παράδοση δεν καταργείται, εν τούτοις στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής δώσαμε την ελευθερία στους ιερείς να αποφασίσουν με τα μέλη της κοινότητάς τους για το πώς ένιωθαν αναπαυμένοι οι ενορίτες τους κατά την εν λόγω εξαιρετική και προσωρινή περίπτωση της πανδημίας, χωρίς να επιβάλουμε υποχρεωτικά κάποια νέα μέθοδο. Οπως άλλωστε γνωρίζετε, το ίδιο κάναμε και με το θέμα του εκκλησιασμού. Το ότι δώσαμε την ευκαιρία στους πιστούς μας να παρακολουθούν τις ιερές ακολουθίες από το Διαδίκτυο δεν σημαίνει ότι καταργήσαμε ή ότι αντικαταστήσαμε τον φυσικό εκκλησιασμό γενικότερα.

Δεχθήκατε ομοφοβικές επιθέσεις για τη βάφτιση στη Γλυφάδα. Και η Ιερά Σύνοδος όμως έστειλε επιστολή διαμαρτυρίας σε σας και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Είναι «δύο ταχυτήτων» άραγε τα παιδιά, ενός ανώτερου κι ενός κατώτερου Θεού;

Η χριστιανική πίστη μάς διδάσκει ότι ο Θεός αγαπάει όλα τα παιδιά του και δεν τα διαχωρίζει με κανένα απολύτως κριτήριο. Πιθανώς να μην είναι γνωστό, αλλά η Εκκλησία δεν αρνείται – και στην περίπτωση ενός βρέφους δεν μπορεί να αρνηθεί – το ιερό μυστήριο της βάπτισης σε κανέναν. Θα έλεγα μάλιστα ότι το ιερό μυστήριο της βαπτίσεως είναι το κατεξοχήν μυστήριο της απόλυτης χάριτος του Θεού. Πώς μπορούμε να αποκλείσουμε την πρόσβαση ενός παιδιού στο άπειρο έλεος του Θεού; Αυτό το αναγνώρισε ακόμα και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος στο γράμμα που αναφέρεται ότι έστειλε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η ένταση προκλήθηκε διότι η Εκκλησία εκλήθη και πάλι να επιλέξει μεταξύ του «είναι» και του «φαίνεσθαι».

Ο έλληνας Πρωθυπουργός έχει δεσμευθεί ότι θα νομιμοποιήσει τον γάμο των ομοφύλων. Συμφωνείτε μαζί του;  

«Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», κ. Μητσέ. Ο Πρωθυπουργός έχει γνώση και ευθυκρισία για να πάρει τις αποφάσεις με τρόπο που να υπηρετούν την εντολή του ελληνικού λαού. Η Εκκλησία ασφαλώς θα εκφράσει την πίστη, την πεποίθηση, και την παράδοσή της που για αιώνες εκφράζει και εφαρμόζει.

Το ζήτημα, ξέρετε, δεν είναι εάν η Εκκλησία έχει διαφορετική αντίληψη απ’ αυτήν του κράτους ή ενός μέρους του λαού. Το ζήτημα έγκειται στον τρόπο και στους λόγους με τους οποίους αποφαίνεται και συνδιαλέγεται η Εκκλησία. Δεν μπορούμε σήμερα οι ιεράρχες να επιμένουμε χωρίς επιχειρήματα, να εκφέρουμε γνώμες ή να διακηρύσσουμε αποφάσεις χωρίς εξηγήσεις. Δεν αρκεί στη σημερινή εποχή να δημοσιεύουμε δημόσια «αφορισμούς» ή «διακηρύξεις» με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου «ρίχνοντας στην πυρά» της σκληρής κριτικής μας όσους διαφωνούν μαζί μας ή απλά θέλουν να το συζητήσουν μαζί μας. Ο διάλογος με τη διαφορετική άποψη πάντα βοηθούσε την Εκκλησία να εμβαθύνει η ίδια στη διδασκαλία του Ευαγγελίου και την υποχρέωνε να μιλήσει τη γλώσσα της κάθε εποχής, αποφεύγοντας έτσι την περιθωριοποίηση. Οπως είπε πρόσφατα και ο Πατριάρχης μας  «στον αυθεντικό διάλογο δεν υπάρχουν χαμένοι».

Θα έλεγα μάλιστα ότι δεν μπορούμε σήμερα οι θεολόγοι να στηρίζουμε τις απόψεις μας μονάχα κοιτάζοντας το παρελθόν, όσο ιερό και πειστικό κι αν είναι αυτό. Θα πρέπει επίσης να σεβόμαστε τη σύγχρονη επιστήμη, την ιατρική και την ψυχιατρική. Και είναι μεγάλη ευλογία και μεγάλο πλεονέκτημα ότι η Εκκλησία σήμερα κατέχει έμπειρους κληρικούς-ιατρούς και θεολόγους-ψυχίατρους.

Εξι στις 10 Αμερικανίδες ζουν πλέον σε πολιτείες που διάκεινται εχθρικά απέναντι στις αμβλώσεις. Η Τζόρτζια Μελόνι, που θα αναλάβει πιθανότατα την πρωθυπουργία στην Ιταλία, τάσσεται κατά των αμβλώσεων. Η Ιερά Σύνοδος της Ελλάδας ανέγνωσε πρόσφατα στις εκκλησίες εγκύκλιο κατά των αμβλώσεων. Ποια είναι η θέση σας;  

Η θέση μου είναι ξεκάθαρη και την επανέλαβα σε μία ομιλία μου νωρίτερα φέτος. Και η θέση μου δεν μπορεί παρά να είναι η θέση της Εκκλησίας μας, η οποία τονίζει την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής, γεννημένης και αγέννητης. Η άμβλωση είναι γνωστή τεχνική εδώ και χιλιάδες χρόνια, αλλά η Εκκλησία ουδέποτε την υποστήριξε, ούτε την ευλόγησε. Ταυτόχρονα, όμως, πιστεύουμε βαθύτατα και στις θεμελιώδεις ελευθερίες του ανθρώπου. Οι γυναίκες φέρουν κατά κανόνα όλο το βάρος μιας γέννησης και ανατροφής των παιδιών, ενώ οι άνδρες, αν και είναι άμεσα εμπλεκόμενοι σε μία εγκυμοσύνη, δεν σηκώνουν το ίδιο βάρος. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να υποστηρίξουμε το δικαίωμα των γυναικών να αποφασίζουν με τη θέλησή τους αν θέλουν να γίνουν μητέρες και παράλληλα να αναπτύξουμε ως εκκλησία και ως κοινωνία κάθε δράση και πρόνοια που θα καθιστά περιττή την άμβλωση και θα στηρίζει τη γυναίκα που θα επιλέξει να γεννήσει το παιδί της.

Υποστηρίζουμε τον ασφαλή και αποτελεσματικό έλεγχο των γεννήσεων, ο οποίος επίσης εφαρμόζεται από αμνημονεύτων ετών με διάφορους τρόπους. Θα πρέπει να αποφύγουμε να αντιμετωπίζουμε τις γυναίκες απλώς και μόνο ως γεννήτορες, σαν να είναι αυτός ο μοναδικός σκοπός της ζωής τους. Ας θυμηθούμε την περίπτωση της Παναγίας, η οποία αποτελεί το κατεξοχήν παράδειγμα του τι σημαίνει να είσαι «Θεο-τόκος». Είναι η γυναίκα εκείνη, η οποία, όπως δηλώνει και το προσωνύμιό της, συναίνεσε πρόθυμα και ελεύθερα να λάβει μέσα στην αγία μήτρα της τον Θεό «εν σαρκί». Συγκατένευσε ασκώντας την ελευθερία της στον Αρχάγγελο Γαβριήλ, λέγοντας «ιδού η δούλη Κυρίου, γεννηθήτω μοι κατά το θέλημά σου». Εκανε δηλαδή το αντίθετο από αυτό που έκανε η Εύα, η οποία επίσης ασκώντας την ελευθερία της αρνήθηκε να υπακούσει στο θείο θέλημα και παραβίασε την εντολή. Γι’ αυτό και η Παναγία μας ονομάζεται και «δεύτερη Εύα» από τους πατέρες της Εκκλησίας.

Στην Αμερική το θέμα των αμβλώσεων πολιτικοποιήθηκε πλήρως. Εφθασε στο σημείο να θεωρείται ως αποκλειστικό κριτήριο της εκλογής ενός πολιτικού το εάν είναι υπέρ των αμβλώσεων ή όχι. Ιδιαίτερα για τους πιστούς, διαδίδεται από πολιτικά κέντρα το επιχείρημα ότι είναι αδιανόητο ένας σωστός χριστιανός να ψηφίσει κάποιον πολιτικό, εάν αυτός υποστηρίζει το δικαίωμα της γυναίκας να κάνει νόμιμη άμβλωση με τρόπο που να διασφαλίζεται η υγεία της και η ζωή της. Λες το μόνο κριτήριο που σε κάνει καλό χριστιανό ή καλό πολιτικό είναι η στάση σου στο θέμα των αμβλώσεων. Ολες οι υπόλοιπες αρχές και τα δόγματα του χριστιανισμού δεν έχουν σημασία. Μπορείς να είσαι απατεώνας, ψεύτης, εκμεταλλευτής, φιλοπόλεμος, βίαιος, μισογύνης, αλλά αν είσαι κατά των αμβλώσεων, τότε είσαι κατάλληλος πολιτικός για να τον ψηφίζουν οι «ευσεβείς».

Η πολιτικοποίηση των αρχών του χριστιανισμού με ενοχλεί, διότι δεν πρέπει να επιτρέψουμε την εργαλειοποίηση της διδασκαλίας του Ευαγγελίου για σκοπούς κοσμικούς και πολιτικούς.

Ησασταν εξαρχής ξεκάθαρος στο θέμα του εμβολιασμού για την Covid-19: ΝΑΙ στον εμβολιασμό, ΟΧΙ σε εξαιρέσεις για θρησκευτικούς λόγους. Πιστεύετε λοιπόν ότι δεν υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στην επιστήμη και τη θρησκεία και ότι μπορούν να πορευτούν μαζί;  

Οχι απλώς δεν υπάρχει αντίφαση μεταξύ πίστης και επιστήμης, αλλά υπάρχει απόλυτη εναρμόνιση. Η επιστήμη είναι δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο. Είναι το δώρο της γνώσης, μέσα από την οποία ανακαλύπτει ο καθένας μας το θαύμα, τον πλούτο και την ποικιλία της δημιουργίας. Και μέσα από αυτά, ανακαλύπτουμε τον ίδιο τον Δημιουργό, τον Θεό.

Υπάρχει μία υπέροχη φράση στην ιστορία της Εκκλησίας, σύμφωνα με την οποία «η πίστη προϋποθέτει την κατανόηση». Αυτή η αντίληψη είναι το άκρως αντίθετο της λαϊκής αντίληψης «πίστευε και μη ερεύνα». Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η πίστη μας ή η γνώση μας είναι τέλειες. Οπως υπογραμμίζει ο Απόστολος Παύλος «βλέποµεν ἄρτι δι ̓ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγµατι» (Α’ Κορ. 13:12). Κατά συνέπεια, βαδίζουμε στη ζωή μας με τη λογική (σε ό,τι αφορά την επιστήμη) και με την πίστη (σε ό,τι αφορά την εκκλησιαστική μας ζωή). Αν το κίνητρό μας είναι η δύναμη της αγάπης και όχι η αγάπη της δύναμης, τότε θα μπορέσουμε να βρούμε τις απαιτούμενες ισορροπίες. Γιατί ούτε η επιστήμη μπορεί να αντικαταστήσει τη θρησκεία, αλλά ούτε και η θρησκεία είναι σε θέση να αντικαταστήσει την επιστήμη. Μια τέτοια θέση θα την καταδίκαζαν οι Πατέρες της Εκκλησίας ως αλαζονική.

Στο κάτω κάτω, η επιστήμη και η εκκλησία δεν αναζητούν διαφορετικές αλήθειες. Μπορεί να υπάρχει διάκριση, αλλά δεν πρέπει να υπάρχει διχοτόμηση μεταξύ του υπερβατικού και του εγκόσμιου, μεταξύ ουρανού και γης.

Η Εκκλησία έχει διχαστεί στο ζήτημα του πολέμου στην Ουκρανία, με τον Πατριάρχη Κύριλλο να συντάσσεται πλήρως με το επιτιθέμενο μέρος. Πώς το εξηγείτε;

Η Εκκλησία δεν έχει διχαστεί. Αντιθέτως, ο Πατριάρχης Μόσχας είναι αυτός που έχει διαχωρίσει τη θέση του από τη διδασκαλία του Χριστού και την παράδοση της Ορθοδοξίας, ενώ έχει συνταχθεί με έναν αποκρουστικό πόλεμο, που έχει ήδη στοιχίσει τις ζωές δεκάδων χιλιάδων Ουκρανών αλλά και Ρώσων, δηλαδή αδελφών ορθοδόξων χριστιανών. Με μια παράνομη εισβολή που έχει οδηγήσει στην ισοπέδωση αμέτρητων πόλεων και χωριών της Ουκρανίας και έχει καταστήσει πρόσφυγες εκατομμύρια κατοίκους της. Ταυτόχρονα έχει οδηγήσει σε παγκόσμια επισιτιστική κρίση με τεράστιες συνέπειες, ειδικά για φτωχότερες χώρες, και σε ενεργειακή κρίση που πλήττει όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα τους πιο αδύναμους.

Είναι αδιανόητη η στάση του Πατριάρχη Μόσχας, να ευλογεί έναν κατ᾽ εξοχήν «ιμπεριαλιστικό» πόλεμο στο όνομα του χριστιανισμού ή του πανσλαβισμού. Λυπάμαι που το λέω, αλλά ο Πατριάρχης Μόσχας δεν υπηρετεί ούτε τον Θεό, ούτε το ποίμνιό του, που και αυτό δοκιμάζεται από τον πόλεμο. Αντιθέτως, εξυπηρετεί την αποκρουστική ατζέντα μιας ομάδας στο Κρεμλίνο με την οποία έχει απόλυτα, άκριτα και αδιάκριτα ταυτιστεί.

Ολοι είμαστε μάρτυρες των συνεπειών των τελευταίων εξελίξεων στη Ρωσία, με την αναγκαστική επιστράτευση στην οποία αντιδρά πλέον ο λαός της που δεν θέλει να στείλει τα παιδιά του να πεθάνουν στις πεδιάδες της Ουκρανίας. Ο Πατριάρχης Κύριλλος θα έπρεπε να προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να σταματήσει ο αδελφοκτόνος αυτός πόλεμος, να διαχωρίσει τη θέση του από την εγκληματική πολιτική του Πούτιν, και να ταυτιστεί με τους αδελφούς του Ορθοδόξους, μεταξύ των οποίων ανήκουν και οι φίλοι μας ουκρανοί ορθόδοξοι. Και όπως είπε και ο Πατριάρχης μας, ο Πατριάρχης Μόσχας θα έπρεπε να επιλέξει ακόμα και την παραίτηση από τον θρόνο του, παρά να ευλογήσει τα όπλα παίρνοντας το κρίμα τόσων αδικοχαμένων ανθρώπων.

Επισκεφθήκατε πρόσφατα το χωριό παιδικής προστασίας της «Κιβωτού του Κόσμου» στη Χίο και είπατε σε πρόσφυγες από την Ουκρανία ότι έχουν «την υποστήριξη όλου του ελεύθερου και δημοκρατικού κόσμου που μοιράζεται τις ίδιες αξίες». Τι έχετε να πείτε σε αυτούς που βρίσκουν ελαφρυντικά στον πρόεδρο Πούτιν για την εισβολή;  

Κάθε επίσκεψη στην «Κιβωτό του Κόσμου» με συγκινεί βαθύτατα και με γειώνει στην τραγική πραγματικότητα που υπάρχει γύρω μας, τόσο κοντά μας, και μου υπενθυμίζει την ευθύνη όλων μας να εργαζόμαστε για την εξάλειψή της, στηρίζοντας με όλες μας τις δυνάμεις θαυμάσιες πρωτοβουλίες όπως η συγκεκριμένη, η οποία αποτελεί άλλη μία απόδειξη για το τι μπορούμε να πετύχουμε όταν εμπνεόμαστε από τα παραδείγματα ανθρώπων της θυσίας, όπως είναι ο πατήρ Αντώνιος.

Μια που μιλάω σε ελληνικό αναγνωστικό κοινό, θεωρώ πως δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω σε εμάς τους Ελληνες τι σημαίνει πολεμική εισβολή ή προσφυγιά. Δυστυχώς μέχρι και η πρόσφατη ιστορία μας έχει σημαδευτεί ανεξίτηλα από τέτοια τραγικά γεγονότα. Για αυτό και όλοι οι λαοί του κόσμου συμφωνήσαμε πως δεν θα λύνουμε στο εξής τις διαφορές μας με θανατηφόρους πολέμους. Την τρίτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα μού είναι αδιανόητο ότι ακόμα είναι αναγκαίο να εξηγήσουμε γιατί η εισβολή στην Ουκρανία, και μαζί και τα φρικτά εγκλήματα που τη συνοδεύουν, είναι αποτρόπαιη. Στην Ελλάδα όπου έχουμε ένα εξαιρετικό παγκόσμιο παράδειγμα διασταύρωσης των ιδεωδών της Δημοκρατίας και του Χριστιανισμού, δεν μπορεί παρά να είναι κανείς ξεκάθαρα και απερίφραστα αντίθετος στην πολεμική εισβολή στην Ουκρανία.

Ησασταν μεταξύ των 227 καθηγητών και διανοουμένων που ζήτησαν να αφαιρεθεί από τον ρώσο πρόεδρο ο τίτλος του επίτιμου διδάκτορα του ΕΚΠΑ. Πιστεύετε ότι έχει θέση ο ακτιβισμός στη θρησκεία;  

Κατ’ αρχάς να μου επιτρέψετε να σας πω ότι πριν εκλεγώ Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, ήμουν ενεργός πανεπιστημιακός, έχοντας την τιμή να διδάσκω στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, μια ιδιότητα που δεν απεμπόλησα ποτέ. Και εγώ, όπως και πλήθος ακαδημαϊκών δασκάλων στην Ελλάδα, αισθάνομαι βαθύτατα προσβεβλημένος όταν ένα ελληνικό πανεπιστημιακό ίδρυμα συνεχίζει να τιμά τον εμπνευστή και υπεύθυνο της αιματηρής εισβολής στην Ουκρανία με τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα.

Η θρησκεία από τη φύση της είναι «ακτιβιστική». Εννοώ, δηλαδή, ότι δεν είναι μια θεωρητική άσκηση, αλλά μία πράξη, ένας τρόπος ζωής.

Η αλήθεια και η ειλικρίνεια οφείλουν να χαρακτηρίζουν όλους τους ηγέτες, πνευματικούς και πολιτικούς. Ο ηγέτης, επίσης, θα πρέπει να λειτουργεί ως παράδειγμα. Ακριβώς όπως κανένας πολιτικός δεν είναι υπεράνω του κρατικού νόμου, έτσι και κανένας άνθρωπος δεν είναι υπεράνω του νόμου του Θεού. Και ποιος είναι ο νόμος του Θεού; Να αγαπάμε τον Θεό και τον πλησίον μας, όπως αγαπάμε τον εαυτό μας. Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, ένας τέτοιος πόλεμος να θεωρηθεί ως πράξη αγάπης;

Το μεταναστευτικό είναι μια μόνιμη μαχαιριά στον ανθρωπισμό μας. Πέρα από την εργαλειοποίησή του, πώς βλέπετε εσείς την προσπάθεια των προσφύγων από τη Συρία, το Αφγανιστάν ή την Ουκρανία να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον και τι θεωρείτε ότι πρέπει να κάνει ο πολιτισμένος κόσμος γι’αυτούς;

Ξέρετε κ. Μητσέ, γνωρίζω καλά τι σημαίνει προσφυγιά γιατί το έχω ζήσει ως μικρό παιδί, όταν με την οικογένειά μου αναγκαστήκαμε να φύγουμε από την Κωνσταντινούπολη και να έρθουμε στη Θεσσαλονίκη μόνο με τα ρούχα μας. Το πρώτο βράδυ που φθάσαμε στην Ελλάδα, κοιμηθήκαμε πάνω στις βαλίτσες μας. Είναι σκληρή η προσφυγιά και η απόφαση να εγκαταλείψεις τον τόπο των προγόνων σου είναι μια επιλογή που δεν την παίρνεις «ελαφρά τη καρδία».

Οι πρόσφυγες από τη Συρία, την Ουκρανία ή το Αφγανιστάν επιλέγουν, νομίζω, όπως θα επιλέγατε και εσείς και εγώ στη θέση τους, αν σήμερα αντιμετωπίζαμε πόλεμο, διώξεις, φυλακίσεις, και αβάστακτη φτώχεια. Και σε όλα αυτά τα δεινά, προσθέστε και την κλιματική αλλαγή που επιταχύνεται, και που θα εξωθήσει ακόμα περισσότερους ανθρώπους από την ύπαιθρο στα αστικά κέντρα, που δεν θα μπορέσουν να τους δώσουν δουλειά, και τότε η πορεία για τη μετανάστευση θα είναι μονόδρομος.

Ο κόσμος, για να δικαιούται να αυτοαποκαλείται «πολιτισμένος», δεν μπορεί να αποστρέφει το πρόσωπό του από αυτό το πρόβλημα. Θα δούμε και θα δείξουμε πόσο τελικά φιλάνθρωποι είμαστε ως γένος, πόσο τελικά φιλόξενοι είμαστε ως κόσμος και πόσο τελικά φιλόχριστοι είμαστε ως χριστιανοί. Αλλωστε, ο ίδιος ο Κύριός μας είπε ότι θα κριθούμε για το αν προσφέραμε τροφή και φιλοξενία και συμπόνια στον συνάνθρωπό μας γιατί στο πρόσωπο του αδελφού και της αδελφής μας αποκαλύπτεται ο ίδιος ο Θεός!

Headlines