Εντ Γκέιν: Τα κινηματογραφικά πρόσωπα του δολοφόνου με τα πιο απεχθή εγκλήματα

Γράφει η Βασιλίνα Ριστάνη *

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν δει, ή τουλάχιστον ακούσει, τις κλασικές ταινίες τρόμου «Ψυχώ» (1960), «Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι» (1974) και «Η σιωπή των αμνών» (1991). Πολλοί όμως δε γνωρίζουν ότι οι μοχθηροί δολοφόνοι σε αυτές τις ταινίες βασίστηκαν σε πραγματική ιστορία του Εντ Γκέιν.

Ο αποκαλούμενος «Χασάπης του Πλέινφιλντ», χρησιμοποιούσε μέρη του ανθρώπινου σώματος για να φτιάξει έπιπλα. Τα ανατριχιαστικά εγκλήματα και η εμμονή με τη μητέρα του, ενέπνευσαν καταξιωμένους σκηνοθέτες, όπως τον Άλφρεντ Χίτσκοκ.

• Διαβάστε επίσης: Ο Έλληνας «Taxi Driver»: Ο serial killer στα στενά της Αθήνας που σκότωνε για εκδίκηση

Το εργατικό «ατύχημα»

Γεννημένος στις 27 Αυγούστου 1906 στο Ουισκόνσιν, ο Εντ μεγάλωσε κάτω από την επιρροή της θρησκευόμενης και αυταρχικής μητέρας του. Ο Εντ και ο αδερφός του Χένρι, μεγάλωσαν πιστεύοντας ότι ο κόσμος ήταν γεμάτος κακό. Αφομοίωσαν τα μαθήματά της μητέρας τους για τον κόσμο και ενστερνίστηκαν την κοσμοθεωρία της.

Αν και ο Χένρι μερικές φορές αντιστεκόταν, ο Εντ δεν το έκανε ποτέ. Ίσως δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το πρώτο θύμα του Εντ Γκέιν ήταν πιθανότατα ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Χένρι. Το 1944, οι δυο τους ξεκίνησαν να καθαρίσουν τα χωράφια τους καίγοντας κάτι χόρτα. Μόνο ένας επέζησε εκείνο το βράδυ.

Καθώς εργάζονταν, η φωτιά ξέφυγε ξαφνικά από τον έλεγχο. Όταν έφτασαν οι πυροσβέστες για να σβήσουν τη φωτιά, ο Εντ τους είπε ότι ο Χένρι είχε εξαφανιστεί. Το πτώμα του βρέθηκε λίγο αργότερα στο βάλτο, νεκρό από ασφυξία. Εκείνη την εποχή, φαινόταν σαν ένα τραγικό ατύχημα.

Ατύχημα ή όχι, ο Εντ και η μητέρα του έζησαν εκεί απομονωμένοι από τον έξω κόσμο για ένα χρόνο. Μετά τον επικείμενο θάνατό της, ξεκίνησε η δεκαετής πορεία προς εκείνο το κακό που αγωνίστηκαν τόσα χρόνια να αποφύγουν.

Μέσα στο σπίτι του Εντ Γκέιν

Αφού πέθανε η μητέρα του, ο Γκέιν μετέτρεψε το σπίτι σε ένα είδος ναού στη μνήμη της. Διατήρησε σε άθικτη κατάσταση τα δωμάτια που χρησιμοποιούσε εκείνη. Ο ίδιος μετακόμισε σε ένα μικρό υπνοδωμάτιο δίπλα στην κουζίνα. Μόνος πλέον και μακριά από την πόλη άρχισε να βυθίζεται στις εμμονές τους.

Διάβαζε μυθιστορήματα τρόμου και για τα ιατρικά πειράματα των Ναζί. Μελέτησε την ανθρώπινη ανατομία και κατανάλωνε ερωτικές ταινίες. Άρχισε να ικανοποιεί τις αρρωστημένες του φαντασιώσεις, αλλά πέρασε πολύς καιρός μέχρι να το καταλάβει κανείς. Όλα άλλαξαν τον Νοέμβριο του 1957.

Η Μπερνίς Γουόρντεν, ιδιοκτήτρια ενός τοπικού καταστήματος με εργαλεία, εξαφανίστηκε αφήνοντας πίσω της μόνο κηλίδες αίματος. Ο τελευταίος της πελάτης; Δεν ήταν άλλος από τον Εντ Γκέιν. Τότε οι Αρχές, πήγαν στο αγρόκτημα του Εντ για να ερευνήσουν και αντίκρισαν έναν ζωντανό εφιάλτη.

Μόλις οι αστυνομικοί μπήκαν στην κουζίνα, βρήκαν τη Γουόρντεν νεκρή, αποκεφαλισμένη και κρεμασμένη από τους αστραγάλους. Υπήρχαν αμέτρητα οστά, ολόκληρα και κατακερματισμένα, κρανία παλουκωμένα στους στύλους του κρεβατιού. Είχε φτιάξει και μπολ και κουζινικά σκεύη από κρανία.

Βρέθηκαν καρέκλες από ανθρώπινο δέρμα, κολάν από δέρμα ανθρώπινου ποδιού, μάσκες από αληθινά πρόσωπα, μια ζώνη από θηλές, ένα ζευγάρι χείλη που χρησιμοποιούνταν ως σκοινί για το σκίαστρο του παραθύρου, ένας κορσέ από γυναικείο κορμό και ένα λαμπατέρ από ανθρώπινο πρόσωπο.

Ο Εντ Γκέιν παραδέχτηκε στην αστυνομία ότι είχε συλλέξει τα περισσότερα από τα λείψανα στα τοπικά νεκροταφεία. Πήγαινε εκεί ψάχνοντας για πτώματα που πίστευε ότι έμοιαζαν με τη μητέρα του. Ο Εντ εξήγησε επίσης το γιατί.

Απώτερος σκοπός του ήταν να δημιουργήσει μια «γυναικεία στολή», ώστε να «γίνει» η μητέρα του και να «μπει στο σώμα της». Το 1957, κρίθηκε αθώος λόγω παραφροσύνης και διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια. Η αγροικία του κάηκε μυστηριωδώς και ολοσχερώς.

Ο Γκέιν στη μεγάλη οθόνη

Ο δερματόμορφος «σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι», στην ομώνυμη ταινία, βασίστηκε στα πρόσωπα που βρέθηκαν στην απομονωμένη αγροικία του Γκέιν. Ο δολοφόνος του «Ψυχώ», ο ιδιοκτήτης του μοτέλ Νόρμαν Μπέιτς, είχε τέτοια εμμονή με τη μητέρα του, που ντυνόταν σαν εκείνη όσο έκοβε τους πελάτες του σε κομμάτια.

Στη «σιωπή των αμνών», ο Μπάφαλο Μπιλ απαγάγει γυναίκες στο μέγεθος που προτιμά. Στη συνέχεια τις γδέρνει και φοράει το δέρμα και τα μαλλιά τους ως ρούχα. Ο Χάνιμπαλ Λέκτερ κάνει επίσης μια χαρακτηριστική κίνηση του Γκέιν. Φοράει το πρόσωπο ενός από τα θύματά του για να ξεφύγει.

Κάθε σεναριογράφος μπορεί να μεταφέρει αληθινά εγκλήματα από την πραγματικότητα στο χαρτί. Χρειάζεται ένας επιδέξιος αφηγητής για να υφάνει τις πραγματικές ιστορίες στην επινόηση νέων. Είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό όταν αυτές οι φανταστικές δημιουργίες αλλάζουν για πάντα το προφίλ του κινηματογράφου.

Αυτές οι ταινίες έχουν τρομοκρατήσει γενιές και γενιές θεατών. Καμία όμως δεν είναι τόσο συγκλονιστική όσο η πραγματική ιστορία του Εντ Γκέιν.

* Η Βασιλίνα Ριστάνη σπουδάζει στη New Media Studies