Ανεργία είναι να ψάχνεις κέρματα για να φας ένα κομμάτι ψωμί

Η μικρή του η κόρη δεν έφτιαχνε τα γλυκά της κοτσιδάκια για να είναι έτοιμη για το σχολείο. Τα μαλλιά της γέμισαν σκόνες ψάχνοντας κάτω από τα χαλιά και τα τραπέζια για ψιλά, δεκάλεπτα και εικοσάλεπτα.

«Μου είπε η μαμά να ψάξω για λεφτά να πάρω για το σχολείο, γιατί είπε δεν έχει» είπε με ένα χαμόγελο γεμάτο άγνοια σαν να συμμετείχε σε παιχνίδι θησαυρού.

Οι γονείς της άνεργοι, αδυνατούσαν να παρέχουν στα παιδιά τους ακόμα και τα βασικά, ένα κολατσιό στο σχολείο.

Πριν από λίγα χρόνια στη Ρόδο, ένα 9χρονο κοριτσάκι είχε λιποθυμήσει στο σχολείο από την πείνα, καθώς η μαμά της ήταν άνεργη και δεν μπορούσε να την ταΐσει. Το περιστατικό αυτό δεν φαντάζει τόσο μακριά από την καθημερινότητά μας.

Δεν φάνταζε σίγουρα αδιανόητο για τον αδερφό που προσπαθούσε να συντηρήσει μια οικογένεια κάνοντας ό,τι δουλειά βρεθεί μπροστά του για να μπορέσει να τους παρέχει ένα πιάτο φαΐ και έπαιρνε δύναμη από τη ζεστασιά της αγκαλιάς τους όταν ένιωθε άχρηστος επειδή αδυνατούσε να τους προστατέψει και να τα έχει χαρούμενα, όπως θέλει κάθε γονιός.

Ανεργία είναι να αφήνεις κουβάδες στον ήλιο να ζεσταθούν για να μην κάψεις ρεύμα από τον θερμοσίφωνα.

Να μην ξέρεις τι να πληρώσεις πρώτα, τις πάνες του μωρού ή την εφορία που σε κυνηγά.

Να σου κόβουν το νερό για χρέος 100 ευρώ και να δανείζεσαι για να εξοφλήσεις.

Να έχεις έτοιμο φαγητό από την προηγούμενη μέρα γιατί δεν ξέρεις αν θα σου κόψουν το ρεύμα την επόμενη .

Η ανεργία δεν είναι επιλογή. Η ελπίδα σε εγκαταλείψει όπως και τα χέρια σου που να νιώθεις πλέον «κομμένα». Νιώθεις σαν να έπρεπε να τιμωρηθείς για κάτι που… έκανες, και πλέον δεν είσαι άξιος να το κάνεις.

Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό το βάρος, πλέον να νιώθεις όχι μόνο ότι σε κυνηγούν οι τράπεζες και τα χρέη αλλά και το ίδιο το κράτος το οποίο μπορεί να σε κάνει να νιώθεις… παράνομος επειδή δεν εργάζεσαι.

Να σε κυνηγάνε μαζί οι τύψεις, οι ενοχές και η… αστυνομία ανεργίας.

Για πολλούς συνανθρώπους μας το επίδομα ανεργίας είναι για αυτούς σωτήριο, ώστε να μπορέσουν να σταθούν ξανά στα πόδια τους, σε μια περίοδο που ο πληθωρισμός καλπάζει και η στέγη και ένα ζεστό σπίτι έχουν γίνει πλέον πολυτέλεια.

Όσοι δηλαδή καταφέρνουν να λάβουν το επίδομα ανεργίας, δεδομένου ότι πολλοί δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν ένσημα, που για αρκετούς φαντάζουν αστικός μύθος, με τους εργοδότες να τους έχουν να εργάζονται «μαύρα».

Σίγουρα αυτή την αντιμετώπιση δεν περίμεναν τώρα οι απολυμένοι της Μαλαματίνας που ζητούν πίσω τις δουλειές τους. Ούτε και οι νέοι εκείνοι που επέλεξαν να μην φύγουν φέτος για σεζόν και να αναγκαστούν να δουλέψουν σε συνθήκες γαλέρας.

Η ανεργία δεν είναι επιλογή. Όμως μια αξιοπρεπής δουλειά και ζωή είναι.