Τα παιδιά μας κινδυνεύουν από ένα «σιωπηρό» εχθρό. Εμείς τι κάνουμε;

Καταθλιπτικά συναισθήματα, διαδικτυακή εξάρτηση, εσωστρέφεια, επιθετικότητα, χαμηλή αυτοεκτίμηση, αυτοτραυματισμοί, έλλειψη συγκέντρωσης, σημάδια μικρότερης ωριμότητα, αυξημένος νευρωτισμός, μειωμένη φιλικότητα και ευσυνειδησία.

Ξέρετε τι είναι όλα αυτά; Είναι οι συνέπειες των απανωτών κρίσεων που βιώνουν τα ελληνόπουλα, οι έφηβοι, οι νέοι, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.

Το μέλλον της χώρας μας βιώνει όλες αυτές τις καταστάσεις που δημιούργησε κατά κύριο λόγο το ξέσπασμα της πανδημικής κρίσης, ο υποχρεωτικός εγκλεισμός, ο φόβος της απώλειας, αλλά και οι απανωτές κρίσεις. Η κλιματική αλλαγή, η οικονομική κρίση, η ενεργειακή κρίση, ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Αυτά καλείται να αντιμετωπίσει σήμερα κάθε παιδί. Και είναι συνθήκες τις οποίες διαπιστώνουν έρευνες ειδικών, όπως της Ελληνικής Εταιρείας Εφηβικής Ιατρικής που διοργανώνει αυτές τις ημέρες σχετικό συνέδριο.

Η τρομακτική αλλαγή στην προσωπικότητα των παιδιών δείχνει ότι μια άλλη «πανδημία», αυτή της ψυχολογίας, είναι εδώ και δεν γιατρεύεται ούτε με εμβόλιο, ούτε με προεκλογικές πομφόλυγες, ούτε με κροκοδείλια δάκρυα.

Οποιος έχει παιδιά στις ηλικίες 12 με 18 καταλαβαίνει γιατί μιλάμε. Όχι ότι είναι σε καλύτερη κατάσταση παιδιά που φοιτούν σήμερα σε πανεπιστήμια ή νέοι που βγαίνουν σε μια διαλυμένη αγορά εργασίας, αντικρύζοντας ένα μέλλον με ανεργία, υποαπασχόληση, χαμηλούς μισθούς, εργασιακή απαξίωση ακόμη και των σπουδών τους.

Όμως, η «πανδημία» της εφηβικής ηλικίας θα έπρεπε να απασχολεί όλους τώρα.

Όχι μόνο τους γονείς που προσπαθούν να διαχειριστούν αυτό το «τέρας» που συνεχίζει κι εκτρέφεται. Αλλά κυρίως την Πολιτεία και τους θεσμούς οι οποίοι θα έπρεπε να το έχουν ως βασική τους προτεραιότητα.

Την ίδια ώρα, ακόμη και οι πολεμικές ιαχές που ακούγονται από την Τουρκία και οι «απαντήσεις» που δίνει η Ελλάδα, ενισχύουν τη δραματική κατάσταση που βιώνουν τα παιδιά μας.

Εσωστρέφεια, ψυχολογικά προβλήματα, επιθετικότητα, άγχος και αδυναμία διαχείρισής του.

Πώς νομίζετε ότι έχουμε έκρηξη της βίας στα σχολεία και στην κοινωνία; Πώς αυξάνεται η παραβατικότητα των νέων;

Ξύπνησαν κάποια στιγμή κλέφτες, βιαστές, εγκληματίες, επιθετικοί στους συμμαθητές τους ή στους δασκάλους τους;

Γιατί είναι εξαιρετικά βολικές οι δικαιολογίες τύπου: «Φταίνε τα παιδιά γιατί δεν έχουν αρχές». «Φταίνε οι οικογένειες», «φταίνε που έχουν απομακρυνθεί από τις… χριστιανικές αρχές» ή «φταίει η τηλεόραση» και άλλες τέτοιες ανοησίες.

Πρέπει να δούμε βαθιά το πρόβλημα και να το αντιμετωπίσουμε τώρα. Προτού να είναι αργά. Προτού οι έφηβοι των χιλίων προβλημάτων, «που δεν τους λείπει τίποτε», γίνουν άνδρες νευρωσικοί.

Προτού γίνουν ενήλικες χωρίς συναισθηματική νοημοσύνη, χωρίς κοινωνική ενσυναίσθηση, με παντελή αδυναμία κοινωνικοποίησης, ένταξης σε ένα περιβάλλον υγιές.

Κινδυνεύουν τα παιδιά μας, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Βεβαίως και οι γονείς πρέπει να σκύψουν στο πρόβλημα, όσο τους επιτρέπει ο αγώνας της επιβίωσης.

Βεβαίως και οι εκπαιδευτικές δομές έχουν υποχρέωση να «βάλουν πλάτη».

Οι πολιτικοί τι κάνουν, όμως,; Τσακώνονται σε ανούσιες συζητήσεις και αδιάφορα τηλεπάνελ αντί να προτείνουν λύσεις.

Γιατί η πολιτική είναι για τα δύσκολα, για να βρίσκει διεξόδους και να επιλύει προβλήματα.

Όπως για παράδειγμα να παρέμβει στα σχολεία με συνεχείς ενημερώσεις, με ψυχολογική υποστήριξη παιδιών και γονιών.

Να παράξει κοινωνικά μηνύματα, να ενισχύσει τις κοινωνικές δομές και τους φορείς που ασχολούνται με το παιδί.

Να βρει πόρους και να σχεδιάσει ένα ευρύ πρόγραμμα αντιμετώπισης των προκλήσεων της εποχής. Αντιμετώπισης αυτής της φρικτής πανδημίας που «σκοτώνει» ψυχικά τα παιδιά μας.

Θα γίνουν όλα αυτά; Σε μια χώρα που έχει αναγάγει το ασήμαντο σε σημαντικό και σπαταλά χρόνο της σε πολιτικές που ενισχύουν ακόμη περισσότερο την απογοήτευση των νέων, δεν έχω πολλές ελπίδες.

Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν…