Ο Τζέιμς Μποντ στα 60 του: Το εξαγώγιμο αλεξίσφαιρο προϊόν της Βρετανίας αναζητά αναγέννηση

Είναι η 60η επέτειος του James Bond και η κατάλληλη στιγμή για να τρελαθεί σύσσωμο το TikTok για τον «James Bond chord guy» ή @jrw21 – ο οποίος έχει 1,4 εκατομμύρια προβολές και ανέβασε το ξεκαρδιστικό του σεμινάριο κιθάρας για το πώς να παίξει κάποιος τη συγχορδία James Bond, μι ελάσσονα με μείζονα 7η και 9η, που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στο soundtrack της πρώτης ταινίας Bond, Dr No, η οποία έκανε πρεμιέρα στις 5 Οκτωβρίου 1962.

Η ανεπίλυτη, με ένταση συγχορδία, εξηγεί ο Jord, συνήθως ακολουθεί τον Bond που λέει κάτι ωραίο και στη συνέχεια ο ίδιος ο Jord το επιδεικνύει με μια σουρεαλιστικά διευρυμένη προφορά του Sheffield: «Ω, κύριε Goldfinger, ναι. Ελάτε μέσα. Έχουμε χρόνο για να σας κουρέψουμε. Ελάτε, καθίστε εδώ. Γαμώτο, αστειεύομαι, μ@λάκα. Δεν είμαι πραγματικά κουρέας. Είμαι ο Τζέιμς Μποντ. Να γυρίσω πίσω και να σας τινάξω τα μυαλά στον αέρα;» Και τότε σκάει αυτή η ανατριχιαστική συγχορδία…

@jrw21 Replying to @sinatra For all the wingey musicians #jamesbond #guitar #007 #guitarlesson #fyp ♬ original sound – Jord’s stuff

Τίποτα δεν καταδεικνύει την πρωτοφανή δύναμη επιβίωσης της κανονικής ταινίας 007 πάνω από 60 χρόνια, όπως αυτό το viral βίντεο. Με κάποιο τρόπο ο μυστικός πράκτορας Μποντ, αυτή η παράλογη αυτοκρατορική φιγούρα με το βραδινό σακάκι, έχει επιμείνει στη λαϊκή κουλτούρα του 21ου αιώνα ως το υπόδειγμα του αδιάφθορου άλφα-αρσενικού χαρακτήρα, εξελισσόμενος με τέτοιο τρόπο ώστε να απορροφά και να αφομοιώνει όλη την ειρωνεία και τις αντιρρήσεις που έχει αντιμετωπίσει.

• Διαβάστε επίσης: Πιρς Μπρόσναν: Δεν με νοιάζει ποιος θα είναι ο επόμενος Τζέιμς Μποντ

Είναι το πιο αλεξίσφαιρο franchise δράσης από όλα, του οποίου η βασική ενιαία ταυτότητας συνεχίζεται εδώ και έξι δεκαετίες. Όπως και το Doctor Who, ο Bond επιβίωσε αναγεννώμενος – από τον Κόνερι στον Λέιζενμπι, στον Mουρ, στον Ντάλτον, στον Μπρόσναν, στον Κρεγκ – μόνο που το Doctor Who δεν είχε τη διάρκεια και τη διεθνή αναγνώριση (τουλάχιστον όχι τόσο). Όπως ο Σέρλοκ Χολμς ή ο Ηρακλής Πουαρό ή η Μις Μαρπλ, ο 007 είναι μια εθιστική προσωπικότητα που επιστρέφει, αλλά αυτοί οι θρυλικοί ντετέκτιβ, όσο κι αν αποθεώθηκαν στον κινηματογράφο, δεν είχαν ποτέ την κυριαρχία του 007 στην αγορά των μεμονωμένων ταινιών.

Ο Χάρι Πότερ είχε μια συγκλονιστική πορεία παράλληλα με την εμφάνιση των βιβλίων: αλλά ο Ντάνιελ Ράντκλιφ έχει πλέον μεγαλώσει. Το Mission Impossible και η αναβίωση του Top Gun είναι κολοσσιαίες εισπρακτικές επιτυχίες, αλλά ακόμη και ο Κρουζ δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Ωστόσο, ο Μποντ συνεχίζει, προφανώς βρισκόμενος διαρκώς σε μία αέναη επανεκκίνηση. Αλλά τώρα, μετά το μεγάλο αποκαλυπτικό τέλος του «No Time to Die» ο νέος Μποντ πρέπει να φτιαχτεί ή να επαναπροσδιοριστεί με φρέσκο τρόπο ώστε να ταιριάζει στο καλούπι της εποχής. Πρέπει να διαλέξουν έναν νέο πάπα των πολυτελών ρολογιών και των σεξουαλικών πειραγμάτων ανάμεσα στους διάφορους «καρδιναλίους» που συγκεντρώνονται τώρα στο «Βατικανό των γραφείων της Eon» στο Πικαντίλι του Λονδίνου: Τον Τομ Χάρντι, Ρετζέ-Ζαν Πέιτζ, Τομ Χίντλστον, Ίντρις Έλμπα, Γνωρίζουμε ότι η Eon δεν ψάχνει για κάποιον 20άρη. Η γενιά Z είναι εκτός. Ο Μπρούκλιν Μπέκαμ δεν χρειάζεται να κάνει αίτηση.

Η εμφάνιση του Τζέιμς Μποντ στον κινηματογράφο ήταν και συνεχίζει να είναι μια παχιά αγελάδα μετρητών για τις παραγωγές της Eon (που τώρα εξαγοράστηκε, μαζί με την MGM, από την Amazon) και ένα παγκόσμιο πολιτιστικό φαινόμενο. Ήταν μια παρηγορητική παρακμιακή φαντασίωση για τους Βρετανούς, ουσιαστικά ο άνδρας δράσης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως τον είχε σχεδιάσει ο Ίαν Φλέμινγκ στα βιβλία του, του οποίου οι ανδραγαθίες παρουσιάζονται έξυπνα ως «μυστικές» σε έναν μεταπολεμικό κόσμο όπου η παλιά Αγγλία δεν μετράει τόσο πολύ.

Και όμως, όταν ο Dr. No κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους το 1962, η Βρετανία είχε ακόμη αρκετές αυτοκρατορικές κτήσεις, όπως το Χονγκ Κονγκ, τη Γρενάδα, την Κένυα, το Μαλάουι και το Κατάρ. Και ο Μποντ του Σον Κόνερι έγινε ο σημαιοφόρος αυτού του νέου αποδυναμωτικού παραδόξου του βρετανικού κύρους: της ήπιας ισχύος. Ο Μποντ ήταν ένας μεγάλος πρεσβευτής του βρετανικού στυλ, της βρετανικής τάξης. Και καθ’ όλη τη διάρκεια των χρόνων Κόνερι-Λέιζενμπι-Μουρ, τα διεθνή αεροπορικά ταξίδια και τα καταναλωτικά gadgets δεν ήταν ακόμα συνηθισμένα, τουλάχιστον όχι για τους Βρετανούς που δεν είχαν λεφτά, που είχαν ταπεινωθεί από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο…

Θα στείλει ο νέος Μποντ τον εαυτό του στην στρατόσφαιρα; Δύσκολο

Η ήπια δύναμη ήταν το ζητούμενο. Και η ειρωνεία ήταν ότι αυτή η κατά βάση συντηρητική φιγούρα του κατεστημένου έγινε ο σημαιοφόρος της ήπιας ισχύος της Βρετανίας στη δεκαετία του 1960 και μετά, μαζί με εκείνους τους μακρυμάλληδες λαϊκιστές του μη κατεστημένου που ο Μποντ απεχθανόταν: τους Βρετανούς ποπ σταρ. Στο Goldfinger, ο Μποντ δηλώνει ότι το να πίνεις Dom Perignon ’53 πάνω από τη θερμοκρασία των 38 βαθμών Φαρενάιτ είναι τόσο κακό όσο το να ακούς τους Beatles χωρίς ωτοασπίδες. Αυτό ήταν εξωφρενικά πομπώδες από την πλευρά Μποντ, αλλά οι Beatles τον συγχωρέσανε πραγματικά: Ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ έγραψε ένα από τα σπουδαία θέματα του Bond για το Live and Let Die και ο Ρίνγκ Σταρ  παντρεύτηκε την Μπάρμπαρα Μπαχ, η οποία ήταν, κατά την άκρως σεξιστική γλώσσα της εποχής, «κορίτσι του Bond».

Και έτσι ο Μποντ συνέχισε- μέσα από τις εποχές των Ρίγκαν-Θάτσερ, της εύθραυστης ειδικής σχέσης, της 11ης Σεπτεμβρίου, του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 στο Λονδίνο (στους οποίους ο Μποντ του Ντάνιελ Κρεγκ συμπρωταγωνίστησε με τη βασίλισσα) και τώρα του Brexit, ευθυγραμμίστηκε με κάποιον τρόπο με την αδίστακτη υπερδύναμη του Εξολοθρευτή του Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ και τη σοφιστικέ καθημερινότητα του Bοurne του Ματ Ντέιμον, τροποποιώντας ελαφρώς το στυλ του για να προσαρμοστεί στις όποιες ανατροπές της μόδας. Και στην τελευταία ταινία Μποντ, No Time to Die, στην οποία ο τίτλος του 007 δίνεται σε μια νέα πράκτορα, την οποία υποδύεται κομψά η Λασάνα Λιντς, υπάρχει ακόμη και κάποια διακωμώδηση των παρωχημένων συμπεριφορών του Μποντ, της γήρανσης και του προβληματικού γόνατός του.

Θα στείλει ο νέος Μποντ τον εαυτό του στην στρατόσφαιρα; Δύσκολο. Όταν ο Ντάνι Μπόιλ προσλήφθηκε για να σκηνοθετήσει το No Time to Die, ακούστηκε ότι απολύθηκε από την παραγωγή επειδή αυτός και ο σεναριογράφος Τζον Χοτζ ήθελαν να επανασχεδιάσουν το σενάριο και να ρίξουν μερικά νέα συστατικά στη συνταγή. Οι επικεφαλής της Eon δεν δέχτηκαν.

Πολλοί είναι αυτοί, κοινό και σινεφίλ, που λένε ότι αν μπορούσαν να ανανεώσουν το «προϊόν Bond» επιστρέφοντας στα βασικά ή στα προ-βασικά και δραματοποιώντας τον αρχικό Bond χωρίς μαραφέτια από τα μυθιστορήματα του Ίαν Φλέμινγκ της δεκαετίας του 1950, θα ήταν εξόχως ικανοποιημένοι.

Όπως και να έχει, το σμόκιν του Μποντ θα επιστρέψει από το καθαριστήριο σαν καινούργιο ή περίπου σαν καινούργιο.

*Με στοιχεία από theguardian.com