Το Αιγαίο δεν μπορεί να είναι θάλασσα θανάτου

Υπάρχουν πράγματα που φαντάζουν τόσο απλά και ταυτόχρονα ακατόρθωτα.

Όπως το να μην μαθαίνουμε για πρόσφυγες που πνίγονται στο Αιγαίο.

Και όμως αυτό το έγκλημα συνεχίζεται εδώ και πολλά χρόνια.

Με αποτέλεσμα τα γαλανά νερά να γίνονται νεκροταφεία.

Διαβάστε επίσης: Η αλληλεγγύη κι η ανθρωπιά δεν γνωρίζουν σύνορα

Πόσα ακόμη πνιγμένα παιδιά πρέπει να μετρήσουμε για να συνειδητοποιήσουμε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στον τρόπο που βλέπουμε το προσφυγικό;

Γιατί είναι σαφές ότι οι ένοχοι για τον φόνο είναι πολλοί.

Διαβάστε επίσης: Να μην θυμόμαστε τους μετανάστες μόνο όταν φέρνουν χρυσά μετάλλια

Είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση που ανίκανη να υπερασπιστεί τις ίδιες τις δικές της αρχές της αλληλεγγύης και της φιλοξενίας υποτάσσεται ουσιαστικά στις κραυγές της Ακροδεξιάς και θέλει να μείνουν οι πρόσφυγες έξω από τα σύνορά της, ακόμη και εάν αυτό σημαίνει να γίνουν τα σύνορά της εξαιρετικά επικίνδυνα, παρότι γνωρίζει πολύ καλά ότι κανένας «φραγμός» δεν μπορεί να σταματήσει τον άνθρωπο που έχει ανάγκη να γλυτώσει από τον πόλεμο και τη φτώχεια.

Είναι η Τουρκία που κυνικά εκμεταλλεύεται τη συμφωνία που έχει με την ΕΕ και το γεγονός ότι έχει προσφέρει φιλοξενία σε μεγάλο αριθμό προσφύγων, για να χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες ως «μοχλό πίεσης» προς την Ελλάδα και την Ευρώπη, την ώρα που θα μπορούσε να αποτρέπει το να ξεκινούν άνθρωποι για αυτά τα εξαιρετικά επικίνδυνα περάσματα.

Είναι τα κυκλώματα των διακινητών που θησαυρίζουν πάνω στην ανάγκη των ανθρώπων να βρουν καλύτερη μοίρα και συχνά στέλνουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες σε βέβαιο θάνατο και μάλιστα αφού έχουν πάρει μια περιουσία από τον καθένα τους.

Όμως, η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Και η απλή επίρριψη ευθυνών δεν λύνει το πρόβλημα.

Δεν μειώνει το κακό.

Χρειάζεται να αλλάξουμε τον τρόπο που συζητάμε το προσφυγικό.

Να βγάλουμε από τη μέση τις αναφορές σε «απειλή» ή σε «υβριδικό πόλεμο».

Να επαναφέρουμε βασικές αρχές όπως είναι η ασφαλής διέλευση και η εξασφάλιση ότι κάποιος μπορεί να πάει και να ζητήσει άσυλο στη χώρα που επιθυμεί χωρίς αυτό να είναι ταξίδι θανάτου.

Να δούμε πώς μπορούμε να φτιάξουμε ένα κόσμο όπου και λιγότεροι άνθρωποι θα αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.

Διαφορετικά απλώς θα κλαίμε ανθρώπους στα πιο όμορφα θαλασσινά νερά που γνωρίζω.