Όταν η καινοτομία στα φάρμακα δημιουργεί αδιέξοδα…

Η ανισότητα είναι πρόβλημα, και όταν τη βλέπει κανείς στην υγεία, το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο. Πολύ περισσότερο, όταν για να ξεπεραστεί, το χρήμα έχει τον πρώτο λόγο.

Τις τελευταίες ημέρες, αυτό το πρόβλημα, εστιάζεται στο θέμα των φαρμάκων.

Τα τελευταία χρόνια, οι γιατροί διαθέτουν ολοένα και περισσότερα νέα φάρμακα, νέας τεχνολογίας, που αλλάζουν την πορεία των ασθενειών, σώζουν κυριολεκτικά τις ζωές ανθρώπων που δεν θα τους είχαμε ανάμεσά μας διαφορετικά. Και έρχονται τα επόμενα χρόνια άλλες 8.000 νέα φάρμακα.

Όμως το κόστος τους πλησιάζει τον… ουρανό.

Οι φαρμακευτικές διαθέτουν τεράστια κονδύλια για την έρευνα για θεραπείες που αλλάζουν τον χαλασμένο γενετικό μας κώδικα και διορθώνουν τις βλάβες του, οπότε αναπόφευκτα χρεώνουν το κόστος της έρευνας στην τιμή του φαρμάκου.

Ποιος όμως μπορεί πραγματικά να αγοράσει αυτά τα υψηλού κόστους φάρμακα; Και αν μπορεί τώρα, για πόσο καιρό θα μπορεί να συνεχίζει την αγορά του, ώστε να συνεχίζει να ζει;

Οπότε για ποιόν φτιάχνονται τα φάρμακα αυτά; Σε ποιους απευθύνονται;

Τα διλήμματα αυτά, τουλάχιστον για την Ευρώπη, λύθηκαν στη δεκαετία του 1880-1890 από τον Μπίσμαρκ και το 1945 από τον Μπέβεριτζ, οι οποίοι με δύο διαφορετικά μοντέλα προέβλεψαν την ασφάλιση της υγείας. Τα μοντέλα αυτά, κατέληξαν στη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου με κοινή συνισταμένη στις χώρες της Ε.Ε την κάλυψη της ασθένειας και της ανεργίας.

Το αποτέλεσμα αυτού ήταν όλοι οι διεθνείς φαρμακευτικοί οίκοι να επιδιώκουν τη δραστηριοποίησή τους στο Ευρωπαϊκό έδαφος, για την απόσβεση των επενδύσεών τους. Φυσικό, θα απαντήσει κανείς, αφού στις ΗΠΑ, οι ασφαλιστικές εταιρείες βάζουν απίστευτους περιορισμούς για την πληρωμή των ακριβών φαρμάκων, ενώ δεν συζητάμε για αποζημίωση φαρμάκων νέας τεχνολογίας στις τρίτες χώρες…

Μόνο που το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Μοντέλο πλέον κλυδωνίζεται, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλες τις ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες.

Δηλαδή και η Ευρώπη δεν μπορεί πλέον να πληρώνει όλες τις ακριβές θεραπείες. Αλλά και οι εταιρείες βλέπουν τώρα μπροστά τους τις δυσκολίες, αφού μετά τις διάφορες οικονομικές κρίσεις, οι κοινωνικοί πόροι περιορίζονται σταδιακά…

Και φτάνουμε λοιπόν στο αδιέξοδο.

Οι οικονομολόγοι της υγείας έχουν προτείνει μια σειρά από λύσεις, με την πιο «φωτεινή» από αυτές, να φαίνεται η λύση της πληρωμής του φαρμάκου ανάλογα με την απόδοσή του.

Είναι αποτελεσματικό; Θα πληρώνεται.

Εξυπηρετεί το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε – να σταματά τη νόσο, να μειώνει τη νοσηλεία, να δίνει ποιότητα ζωής; Θα πληρώνεται.

Διαφορετικά, όχι.

Μπορεί η χώρα μας να υιοθετεί τις λύσεις με διαφορά … φάσης, όμως και σε αυτήν την περίπτωση υιοθετούμε ταυτόχρονα και την εμπειρία των πρώτων.

Διαφορετικά η ψαλίδα των ανισοτήτων θα συνεχίσει να ανοίγει…