Η μεγάλη ευρωπαϊκή μας οικογένεια. Η Ευρώπη της αλληλεγγύης. Η Ευρώπη των συνόρων που ανοιγοκλείνουν.

Η Ευρώπη που άνοιξε τις πόρτες της στους μετανάστες, δια στόματος Μέρκελ, για να τις κλείσει απότομα μαζί με τα σύνορα χωρών όπως η Αυστρία, η Δανία, η Ουγγαρία και πολλές άλλες – τελικά, συμπεριλαμβανομένης και της Γερμανίας.

Η Ευρώπη που μοιράζει πακτωλούς χρημάτων σε αμφισβητούμενες για τους σκοπούς τους ΜΚΟ, την ίδια ώρα που συγκροτεί την Frontex και μετά την ερευνά για σκάνδαλα.

Η Ευρώπη που στέλνει «ζεστά» ευρώ στον Ερντογάν, μόνο και μόνο επειδή φοβάται μην την «πλημμυρίσει» με πρόσφυγες, ενώ κλείνει τα μάτια στις καραβιές απελπισμένων που στέλνει ο «σουλτάνος» στην Ελλάδα, γνωρίζοντας ότι πιθανότατα θα πνιγούν, την ίδια ώρα που σιωπά όταν η Τουρκία εισβάλλει κανονικότατα στην Συρία και το Ιράκ, βομβαρδίζοντας και σκοτώνοντας αμάχους, για να κυνηγήσει Κούρδους «τρομοκράτες».

Η Ευρώπη που συμπάσχει με τους Ουκρανούς πρόσφυγες, αλλά αδιαφορεί για τους υπόλοιπους και είναι πάντα πρόθυμη να δώσει περισσότερα χρήματα και στην Ελλάδα για να κρατήσει όσους της στέλνει ο Ερντογάν εντός συνόρων – αφού εξάλλου τα ελληνικά είναι και ευρωπαϊκά σύνορα, όπως ακούμε διαρκώς.

Και όλα αυτά, ενώ εκατοντάδες μετανάστες χάνονται στα νερά του Αιγαίου και εικόνες φρίκης με πνιγμένα γυναικόπαιδα κάνουν το γύρο του κόσμου – ενός ευσυγκίνητου, αλλά στο βάθος αδιάφορου κόσμου.

Διαβάστε επίσης: Ο Ερντογάν δολοφονεί τους μετανάστες και η Ευρώπη πάλι κοιμάται

Η Ευρώπη των βόρειων και των νότιων, που μπορεί να μην φτάσει σε εμφύλιο όπως η Αμερική κάποτε, αλλά βιώνει τον δικό της «πόλεμο», πιέζοντας τους νότιους και αφήνοντας στο απυρόβλητο τους βόρειους.

Η Ευρώπη που ξαφνιάστηκε από τον πόλεμο του Πούτιν στην Ουκρανία, τον πρώτο – λέει – μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία δεν μετράει, γιατί ήταν εμφύλιος και ας μάθαμε την έκφραση «παράπλευρες απώλειες» από τα χτυπήματα του ΝΑΤΟ.

Η Ευρώπη, που ακούει ευλαβικά τον κ. Μπάιντεν και μοιράζει «πακέτα» κυρώσεων κατά της Ρωσίας, χωρίς να έχει προηγουμένως καταρτίσει ένα σχέδιο για να αντιμετωπίσει συλλογικά τις επιπτώσεις.

Η Ευρώπη που δεν θέλει τον πόλεμο στην «καρδιά» της, αλλά πολεμά – μαζί με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ – δια αντιπροσώπου, αποτελώντας πια ενεργό μέλος του νέου Ψυχρού Πολέμου.

Η Ευρώπη, που δεν έπαψε και μάλλον δεν θα πάψει ποτέ, να παίρνει αποφάσεις μέσα από διευθυντήρια, τα οποία αποφασίζουν για τους οικονομικά ισχυρούς της Ένωσης, αλλά κάνει τα «στραβά μάτια» όταν αυτοί οι ισχυροί ξεφεύγουν από τους κοινούς κανόνες, που οφείλουν να εφαρμόζουν οι ασθενέστεροι.

Όχι, η λύση στα προβλήματα, τις αδυναμίες και τις στρεβλώσεις δεν είναι η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με στόχο να συνεχίσει ο καθένας μόνος του.

Η λύση είναι να αντιληφθούν οι Βρυξέλλες ότι πρέπει να αρχίσουν να λειτουργούν συλλογικά, με τα ίδια μέτρα και σταθμά για όλα τους τα μέλη, πλούσια και φτωχότερα.

Η λύση είναι, όταν χρειάζεται, να παίρνουν σκληρές αποφάσεις και να επιβάλλουν κυρώσεις, τόσο σε μη μέλη για να προστατεύσουν τα ευρωπαϊκά σύνορα από άκρη σε άκρη, όσο και σε μέλη για να αποδείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους σε κατατρεγμένους ανθρώπους, που καταφεύγουν στην Ευρώπη, όχι για να ζήσουν καλύτερα, αλλά απλά για να ζήσουν, εφαρμόζοντας όσα υπόσχεται και ανακοινώνει – ενίοτε και ψηφίζει – που θα αφορούν όμως τους πάντες, ισότιμα.

Headlines