Οι ΗΠΑ αυξάνουν την πίεση στην Τουρκία και μέσω Αθήνας – Στρατηγική ή αντιπερισπασμός;

Οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Ελλάδα είναι πιο στενές από ποτέ. Γεγονός. Εκτός από τους διπλωμάτες, αναλυτές που πρόσκεινται στην κυβέρνηση και το δηλώνουν ως σαφή επιτυχία της Αθήνας, το παραδέχονται και οι διπλωμάτες και οι αναλυτές της αντιπολίτευσης. Από τα δεξιά μέχρι την Αριστερά. Όλοι δε υπογράμμιζαν πολύ πριν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ότι η Αθήνα ήταν σαφές ότι είχε κάνει την επιλογή της και είχε αποφασίσει να ανέβει στο άρμα των ΗΠΑ. Ανεξαρτήτως από το τι πρόσημο έδινε ο καθένας στην επιλογή αυτή.

Την ίδια στιγμή η Ελλάδα μέσα από τη σχέση της με τις ΗΠΑ αναβαθμίζει το ρόλο της στο ΝΑΤΟ. Ο ρόλος των «διευκολύνσεων» που παρέχονται στις ΗΠΑ, μέσω της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA) και δη μέσω της Αλεξανδρούπολης και της Σούδας – και όχι μόνο – όντως δείχνει να συμβάλει σε έναν «αποκλεισμό» της Τουρκίας. Αφού πλέον υπάρχουν εναλλακτικές. Και για κάποιους μία «διπλωματική περιθωριοποίηση» της Άγκυρας.

Διαβάστε επίσης: Ένταση Μητσοτάκη – Ερντογάν στην Πράγα: «Να πάψεις να αμφισβητείς την κυριαρχία των νησιών»

Η Ελλάδα βρίσκεται ωστόσο και σε μία κατάσταση «μη πολέμου» με την Τουρκία. Σε μία βασανιστική αίθουσα αναμονής, που όλοι μιλάνε για ένα ενδεχόμενο «ατυχήματος» ή «θερμού επεισοδίου». Οι δηλώσεις των τούρκων αξιωματούχων, αναλυτών και όποιου άλλου αναφέρει τη λέξη Ελλάδα, μεταφράζονται και μεταδίδονται σε χρόνους ρεκόρ. Και συνεχώς αυξάνονται.

Επιμονή στην ψυχραιμία

Το Μέγαρο Μαξίμου, το ΥΠΕΞ και το Πεντάγωνο επαναλαμβάνουν σχεδόν εμμονικά την ανάγκη για ψυχραιμία και υπευθυνότητα. Επιμένουν δε στη σημασία των αντιδράσεων στη βάση του διεθνούς δικαίου και μόνο.

Παράλληλα η Ελλάδα ακολουθεί ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο πρόγραμμα εξοπλιστικών. Που η Τουρκία στηλιτεύει, διαρκώς, αφού – ορθώς – εκτιμά ότι οι υπογραφές για τα εξοπλιστικά συνδέονται άμεσα και για ενίσχυση των συμμαχιών και των συνεργασιών. Ή τουλάχιστον είναι και αυτό μία φιλοδοξία.

Στο ίδιο πλαίσιο οι ΗΠΑ κάνουν σημαντικές κινήσεις και προς την Κυπριακή Δημοκρατία. Τις πλέον σημαντικές εδώ και δεκαετίες. Με αυτή που εξόργισε την Τουρκία περισσότερο να είναι η άρση του αμερικανικού εμπάργκο όπλων απέναντι στη Λευκωσία. Μία κίνηση που πηγές με γνώση των εξελίξεων υπογραμμίζουν ότι ήταν ένα μήνυμα εκτός από την Άγκυρα και προς τη Μόσχα. Αλλά και η κίνηση που θέλει να κόψει τους δεσμούς Λευκωσίας – Μόσχας.

Όσο  ο Ερντογάν εκνευρίζει τις ΗΠΑ

Και όλα αυτά ενώ η Τουρκία παραμένει μία εξαιρετικά σημαντική χώρα για τη Δύση, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, αλλά ο τούρκος πρόεδρος και οι «καιροσκοπικές» του κινήσεις που παραπέμπουν σε «ανατολίτικο παζάρι», έχουν αρχίσει να ερεθίζουν ξανά τους εταίρους του.

Οι σχέσεις του με τον Πούτιν γίνονται πρώτο θέμα, ενώ τα διεθνή ΜΜΕ έχουν φτάσει να ασχολούνται επισταμένα και  με το ζήτημα των προκλήσεων της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα – η Κύπρος ακόμα δεν δείχνει να αφορά ιδιαίτερα – με το ερώτημα αν οι απειλές του Ερντογάν θα μεταφραστούν και σε πράξεις με μία «έκρηξη» στο πεδίο να μην παίζει μόνο στα ελληνικά αλλά και στα ξένα μέσα ενημέρωσης.

Το πολεμικό κλίμα ανησυχεί διπλωμάτες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Με κάποιους να μιλάνε ήδη για την ανάγκη διαμεσολάβησης για εκτόνωση της έντασης και επανέναρξη του διαλόγου.

Ενώ την ίδια στιγμή αρκετοί υπογραμμίζουν ότι ο Ερντογάν δοκιμάζει τα όρια της Δύσης μέσω της Ελλάδας. Και απειλεί κοιτάζοντας όλο και περισσότερο προς τον Πούτιν.

Την ίδια στιγμή ωστόσο κάποιοι αναγνωρίζουν και στις κινήσεις των ΗΠΑ ένα παιχνίδι πίεσης που παίζει απέναντι στην Άγκυρα, μέσω Αθήνας.

Και θέτουν το ερώτημα, μήπως γινόμαστε ο αντιπερισπασμός των ΗΠΑ στο μπρα ντε φερ με την Τουρκία;

Με τους πιο καχύποπτους να αναρωτιούνται τι θα γίνει όταν ο Ερντογάν πάψει να είναι εκνευριστικός και γίνει ξανά «αγαπημένος και πολύτιμος»…

Στον αντίλογο οι υποστηρικτές των δεσμών ΗΠΑ – Ελλάδας και της ενίσχυσης της θέσης της χώρας στο ΝΑΤΟ, σημειώνουν με έμφαση ότι αυτή είναι η θωράκιση της χώρας απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα. Και κάνουν λόγο για ισχυρές συμμαχίες στρατηγικού χαρακτήρα, με φόντο την διατήρηση της σταθερότητας στην περιοχή.