Χθες άνοιξαν τις πύλες τους τα ΑΕΙ της χώρας για να υποδεχθούν δεκάδες χιλιάδες νέα παιδιά που μόχθησαν για την είσοδό τους  έχοντας το καθένα το δικό του όνειρο για το μέλλον του.

Συζητώντας με νέους και παλαιούς φοιτητές αλλά και γονείς τους διαπίστωσα ότι οι νέοι φοιτητές δεν έτυχαν της καλύτερης υποδοχής και ενημέρωσης για να ενταχθούν στο ακαδημαϊκό περιβάλλον.

Θέλω να ελπίζω ότι δεν αφορά το σύνολο των Ιδρυμάτων. Γνωρίζω ΑΕΙ και τμήματά τους που πρωτοστατούν στην έρευνα, που αγκαλιάζουν από την πρώτη μέρα τους φοιτητές τους. Αλλά, πρέπει να είναι όλα έτσι. Το αυτονόητο δεν πρέπει να είναι ζητούμενο.

Άραγε πως θεωρείται αυτονόητο ότι ένα παιδί που βγήκε από το Λύκειο θα πάει την πρώτη ημέρα στο Πανεπιστήμιο και θα αντιληφθεί το πλαίσιο λειτουργίας της ακαδημαϊκής κοινότητας, της ακαδημαϊκής διδασκαλίας, της χρήσης των βιβλιοθηκών, της πρόσβασης στα ακαδημαϊκά ερευνητικά κείμενα και της χρήσης τους.

Σταχυολογώ από τις συνομιλίες μου τρία παραδείγματα.

Πρώτο παράδειγμα:

Σε πανεπιστήμιο της Αττικής στην πρώτη ώρα μαθήματος ο «ακαδημαϊκός» αφού ρώτησε τους φοιτητές για το πώς βλέπουν τον εαυτό τους μετά από 5 χρόνια (εξαιρετική -πραγματικά – ερώτηση) και αφού κάποιοι ξεδίπλωσαν το σχέδιο τους, τους απάντησε: «Κάνετε λάθος αν νομίζετε ότι θα έχετε ολοκληρώσει τις σπουδές σας σε 5 χρόνια εδώ!». Εξαιρετική εκπαιδευτική προσέγγιση!

Πως αυτά τα παιδιά θα ενθαρρυνθούν;

Πως οι νέοι και οι νέες θα μάθουν να συμμετέχουν στο ακαδημαϊκό γίγνεσθαι;

Οι προσεγγίσεις «τύπου αυθεντίας» μήπως να εκλείπουν σιγά- σιγά;

Στο ίδιο Πανεπιστήμιο το δεύτερο δίωρο μάθημα της πρώτης μέρας ακυρώθηκε!

Δεύτερο παράδειγμα:

Φοιτητής πηγαίνει στη Γραμματεία Ιδρύματος να λάβει βεβαιώσεις σπουδών για την στρατολογία, για να παραμείνει προστατευόμενο μέλος στην ασφάλιση των γονιών του, κ.ο.κ. Έχει στείλει e-mail για να τις ζητήσει. Η υπάλληλος της γραμματείας απαντά ότι πρέπει να κλείσει ραντεβού. Ο νεαρός ζητά ραντεβού. Η υπάλληλος του λέει να προσέλθει αργότερα γιατί μιλά στο τηλέφωνο και εξυπηρετεί κάποιον άλλο. Ο φοιτητής επιστρέφει μισή ώρα πριν ολοκληρωθεί το ωράριο εξυπηρέτησης από τη γραμματεία. Και όμως, βρίσκει τη γραμματεία κλειστή.

Ποιο «μάθημα» πήρε ο φοιτητής;

Τίποτα δεν δουλεύει σωστά και ουδείς λογοδοτεί αν δεν κάνει σωστά τη δουλειά του στο Πανεπιστήμιο. Είναι το πρώτο εύκολο συμπέρασμα και δεν θα επεκταθώ περισσότερο

Τρίτο παράδειγμα:   

Παλαιός φοιτητής αναφέρει πως την εποχή του κοροναϊού όλες οι βεβαιώσεις εκδίδονταν ηλεκτρονικά από τη γραμματεία του τμήματος του. Τώρα, πρέπει οι φοιτητές να περιμένουν στην ουρά για να παραλάβουν τις βεβαιώσεις τους. Δεν στέλνονται ηλεκτρονικά!

Το «κεκτημένο» της ψηφιακής καθημερινότητας που δεν ταλαιπωρεί τον πολίτη καταρρέει στα ΑΕΙ.

Γιατί είναι αυτόνομα και αυτοτελή τα Ιδρύματα;

Ή γιατί δεν υπάρχει ενσυναίσθηση πως οι φοιτητές, οι οικογένειες τους είναι εκείνοι που με τους φόρους τους πληρώνουν τους καθηγητές και τις διοικήσεις τους για να απολαμβάνουν υψηλού επιπέδου ακαδημαϊκές και διοικητικές υπηρεσίες;

Άραγε με τέτοια παραδείγματα πως θα πάνε μπροστά τα παιδιά και η χώρα;

Θέλω να ελπίζω πως όπου υπάρχουν τέτοια παραδείγματα θα εξαλειφθούν σύντομα.

Headlines