Ένα συγγνώμη στην κόρη μου…

«Πόσο χρονών έμοιαζε η 12χρονη»; «Δεν έχω δει ολόσωμη φωτογραφία της για να σας απαντήσω». «Οι πελάτες του 53χρονου». «Οι συνευρέσεις με τη 12χρονη». Μεμονωμένες φράσεις που ακούγονται τόσες φορές στη διάρκεια της μέρας.

Αλήθεια έχει σημασία πόσο χρονών «μοιάζει» ένα παιδί;

Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ένα παιδί κάνει «συναινετικό σεξ»;

Αλήθεια μπορεί κανείς να αποκαλέσει το βιασμό ενός παιδιού «συνεύρεση»;

Και ακόμα η λίστα του 53χρονου είχε «πελάτες» ή επίδοξους βιαστές;

Πόσες φορές πρέπει να ζητήσω συγγνώμη από την κόρη μου για αυτές τις φράσεις;

Μεμονωμένες φράσεις που ενισχύουν την εντύπωση των κοινωνικών αυτοματισμών μίας άρρωστης πατριαρχίας. Στην αθώα εξήγηση. Γιατί θα μπορούσε να είναι και προσπάθεια δημιουργίας συγκεκριμένων εντυπώσεων υπέρ των κατηγορουμένων, ότι ίσως και να «μην κατάλαβαν καλά».

Πόσες φορές πρέπει να της ζητήσω να προσέχει; Να προσέχει τους «θεοσεβούμενες, νοικοκυραίους με πολιτικές άκρες» που κάνουν σημαία το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» και υπόσχονται με χαμόγελο τα χειρότερα.

Πόσες φορές πρέπει να εξηγήσω πως την εμπιστεύομαι, αλλά φοβάμαι για τους άλλους;

Πόσες φορές πρέπει να ζητήσω συγγνώμη από το παιδί μου για τους συναδέλφους μου και όσα κάνουν για τα «νούμερα»;

Πόσες φορές πρέπει να επαναλάβω ότι το «όχι» σημαίνει «όχι», σε όλες τις ηλικίες και σε ένα παιδί το «όχι» και το «ναι» δεν έχει καμία σημασία. Είναι πάντα βιασμός.

Αλήθεια πρέπει να ντραπώ που δεν λυπάμαι κανένα σε αυτή την ιστορία εκτός από αυτό το παιδί που είναι μόνο 12 χρονών;

Που δεν μπορώ να μπω στη θέση κανενός άλλου;

Που καμία ποινή όχι μόνο για τον 53χρονο αλλά για όλους τους «πελάτες» – επίδοξους βιαστές δεν είναι αρκετή;

Πόσες συγγνώμες να ζητήσω από την κόρη μου που κανείς «πελάτης» – επίδοξος βιαστής δεν θα πάει φυλακή;

Πόσες συγγνώμες για μία κοινωνία που πάντα πέφτει από τα σύννεφα και τελικά πάντα αποδεικνύεται ότι είχε δει τα σημάδια, αλλά πάντα έστρεφε το βλέμμα αλλού, γιατί «ωχ αδερφέ που να μπλέκουμε τώρα»;

«Η δουλειά μας δεν είναι να μπαίνουμε στην ιστορία, αλλά να την περιγράφουμε από απόσταση», έλεγαν οι πιο παλιοί.

Σε αυτή την ιστορία, σε κάθε τέτοια ιστορία, όμως η δουλειά μας, ή καλύτερα το «λειτούργημα» που έχουμε ξεχάσει, επιβάλλει να πάρουμε θέση. Επιβάλλει χαρακτηρισμούς. Απαγορεύει τις ίσες αποστάσεις. Αποκλείει το «political correct».

Σε αυτή την ιστορία, σε κάθε τέτοια ιστορία, το μόνο που έχει πραγματικά σημασία είναι η πλευρά του παιδιού. Κανείς άλλος.

Και το σπάσιμο της σιωπής. Εγκαίρως. Όχι στο μη παρέκει. Από τις ενδείξεις, όχι με αποδείξεις.

Το μόνο που μπορώ εγώ να πω, είναι ένα ανεπαρκές, θλιβερό, γεμάτο ηττοπάθεια «παιδί μου συγγνώμη». Για όλα…