Πάψτε να βρομίζετε τον ιερότερο όρο «γονείς» – Μάνα ή πατέρας δε γίνεσαι αυτόματα όταν κάνεις παιδί

Ενας αμερικανός παρουσιαστής, ο Les Crane, φέρεται να έχει πει: «Η πιο σημαντική επιρροή πάνω σε ένα παιδί αρχίζει με τη γέννηση των γονιών του».

Αν καθίσουμε και το αναλύσουμε όλο αυτό θα δούμε ότι είναι μεγάλη κουβέντα. Από τη στιγμή που γεννιέται ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, από αυτά που θα πάρει στα πρώτα χρόνια της ζωής του, από την ίδια του την οικογένεια, το σχολείο, τον κοινωνικό περίγυρο, όλα αυτά θα διαμορφώσουν και τους χαρακτήρες.

Και θα οδηγήσουν στη δημιουργία μιας οικογένειας, ανάλογα με τα βιώματά τους, από την πρώτη ανάσα που θα πάρουν στη ζωή.

Και αυτό θα πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε δύο και τρεις φορές πιο πολύ αν θα κάνουμε οικογένεια, αν θα γίνουμε γονείς, αν είμαστε άξιοι να γεννήσουμε κι εμείς παιδιά.

Όχι. Tο να είμαστε κάποιοι που έχουμε παιδιά, που γεννήσαμε και μεγαλώνουμε παιδιά, δεν μας κάνει γονείς.

Η λέξη γονείς θα πρέπει, και είναι, ιερή. Και δεν μπορεί να αγγίζεται από βρόμικους ανθρώπους.

Δεν μπορεί να λέγεται κάποιος «πατέρας» ή «μάνα» όταν δε σέβεται βασικές αξίες και αρχές. Όταν δε σέβεται μικρά παιδιά, αθώες ψυχές που γίνονται έρμαια στα κτηνώδη ένστικτά τους.

Επειδή με όλη αυτή τη φρίκη στα Σεπόλια έχουμε ξεχάσει την άλλη ανατριχιαστική φρίκη στην Πάτρα, όπου μια μάνα κατηγορείται ότι σκότωσε και τα τρία της παιδιά, καλό θα είναι να κάνουμε μια… πρόσθεση στις κτηνωδίες που ζούμε.

Να τα μαζέψουμε όλα και να δούμε τελικά τι σε κάνει γονιό. Και ότι δεν είναι όλοι ίδιοι οι γονείς.

Οποιος γέννησε παιδί, όποιος άκουσε την πρώτη ανάσα, όποιος έκλαψε στο μαξιλάρι όταν αυτό ήταν άρρωστο, καταλαβαίνει.

Οποιος είδε το παιδί του να πέφτει στο τσιμέντο και έσπασε η καρδιά του από την αγωνία, γνωρίζει τι σημαίνει να είσαι γονιός.

Οποιος το «έχασε» από τα μάτια του για λίγα δευτερόλεπτα στην παιδική χαρά, και πέθανε δύο και τρεις φορές, καταλαβαίνει.

Οποιος κρυφά το βράδυ πήγε να ακούσει την ανάσα του γιατί φοβόταν ότι δεν ανασαίνει, μπορεί να νιώσει τι σημαίνει να είσαι γονιός.

Οποιος το πήγε πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο, και μετά στο δημοτικό, και στη συνέχεια στο γυμνάσιο και το λύκειο, μπορεί να αισθανθεί.

Οποιος το είδε να περνά στις Πανελλαδικές στο Πανεπιστήμιο, να ανοίγει τα δικά του φτερά, να προκόβει, να προσπαθεί να αλλάξει τον κόσμο, να επαναστατεί απέναντι στον κόσμο που ο γονιός του κληροδότησε, καταλαβαίνει τη μητρότητα ή την πατρότητα.

Οποιος άκουσε το παιδί του να του λέει για τον πρώτο του έρωτα, αλλά και όποιος τσακώθηκε μαζί του, μούτρωσε, ίσως και να νευρίασε, αλλά αυτό κράτησε… ένα λεπτό, νιώθει τη σημασία του όρου πατέρας ή μάνα.

Οποιος έκλαψε στο γάμο του παιδιού του, στη γέννηση του εγγονιού του, αλλά και όποιος είχε την τύχη να είναι το παιδί του που θα του κλείσει τα μάτια στα γεράματα, μπορεί να καταλάβει τι είναι να είσαι γονιός.

Να… γεννιέσαι γονιός.

Όχι, λοιπόν, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δε σε κάνει γονιό όταν γεννάς παιδιά, γιατί θέλει πολλή δουλειά για να πάρεις αυτό το μοναδικό παράσημο: Αυτό του πατέρα ή της μάνας.

Όχι ότι είναι λιγότερο κακοί ή άχρηστοι όσοι επιλέγουν να μην κάνουν παιδιά, αλλά αγαπούν τα άλλα παιδιά με μοναδικό τρόπο. Κάθε άλλο. Ολοι έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που λατρεύουν κάθε παιδική ψυχή, πολύ περισσότερο από γονείς – τέρατα.

Εχουμε γνωρίσει ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι γονείς απίστευτα καλύτεροι από μανάδες και πατεράδες κτήνη.

Γι’ αυτό δεν σε κάνει γονιό μια ληξιαρχική πράξη γέννησης του αγοριού σου ή του κοριτσιού σου.

Με όλα αυτά τα φρικώδη που ζούμε τις τελευταίες ημέρες, αλλά και με όλα όσα και στο πρόσφατο παρελθόν μάθαμε για «γονείς» δολοφόνους, για «Μήδειες», για παιδοβιαστές, για κακοποιητές, για μαστροπούς, για σιχάματα που άπλωσαν χέρι πάνω σε παιδάκια, πρέπει να ξέρουμε τι λέμε.

Δεν είναι μάνα αυτή που εκδίδει το παιδάκι της, μια αθώα ψυχούλα που δεν έχει γνωρίσει τη ζωή.

Δεν είναι πατέρας αυτός που εγκαταλείπει τα παιδιά του, έρμαια μια άθλιας κοινωνίας, με άθλιους εκμεταλλευτές.

Δεν είναι πατέρας αυτός που βιάζει παιδιά μικρά, που τα απειλεί, που τα εκμεταλλεύεται.

Δεν είναι πατέρας αυτός που χαρακτηρίζει «ερωτική συνεύρεση» τον βιασμό ενός 11χρονου, 12χρονου ή 13χρονου.

Δεν είναι πατέρας αυτός που μιλά για «ερωτική πράξη με… τη συναίνεση» ενός 12χρονου, όταν και ο ίδιος έχει παιδί σε αυτήν την ηλικία.

Δεν είναι μάνα αυτή που ζει με λεφτά που βγαίνουν από παιδοβιαστές του ίδιου της του παιδιού. Ή αυτή που προσφέρει λεφτά για να κουκουλώσει το μεγαλύτερο έγκλημα σε βάρος μικρού παιδιού.

Δεν είναι γονείς αυτοί που στήνουν ένα ψεύτικο προφίλ καλών οικογενειαρχών, καλών χριστιανών, αλληλέγγυων σε φτωχούς, κοινωνικά ευαίσθητων, αλλά στα κατάμαυρα σκοτάδια της ψυχής τους διαπράττουν τέτοια ειδεχθή εγκλήματα.

Πάψτε, λοιπόν, να τους λέτε «γονείς», «πατέρας» ή «μάνα».

Μην λερώνετε τα ιερότερα χαρακτηριστικά που μπορεί να αποκτήσει ένας άνθρωπος στη ζωή.