Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο in: «Καλύτερος δεν γίνεσαι μεγαλώνοντας, το θέμα είναι να μην χειροτερεύεις»

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος καταπιάνεται φέτος με ενα απαιτητικό έργο που «πατάει» σε θέματα επικαιρότητας και συγκλονίζει.

Η «άλλη Θήβα» αναδεικνύει το μαρτύριο που ζει ένας νέος μέσα στην οικογένεια του μέχρι αποφασίσει να αναλάβει δράση.

Το ευαίσθητο ζήτημα της πατροκτονία έρχεται στην επιφάνεια με ένα έργο του Σέρχιο Μπλάνκο, το οποίο χωρίς να είναι σκληρό επί σκηνής, φέρνει τον καθένα αντιμέτωπο με την ενδοοικογενειακή βία και την καταπίεση.

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος μιλά στο in και μας ταξιδεύει σε «μια άλλη Θήβα».

Τι πραγματεύεται το έργο «Μια άλλη Θήβα» που σκηνοθετείτε φέτος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου;

Το έργο αφορά σε έναν συγγραφέα που θέλει να κάνει ένα έργο για την πατροκτονία. Ο ίδιος ψάχνει να βρει έναν πατροκτόνο που βέβαια θα είναι φυλακή. Βρίσκει τον 21χρονο και ζητάει άδεια από την διοίκηση της φυλακής αλλά και το υπουργείο όχι μόνο για να συγκεντρώσει υλικό μιλώντας μαζί του αλλά και να παίξει ο ίδιος ο ισοβίτης στην παράσταση.

Του δίνουν άδεια αλλά πολύ γρήγορα το μετανιώνουν και την παίρνουν πίσω. Όπως λέει και στο έργο ‘μάλλον την απόφαση την πήρε ένας που δεν βλέπει θέατρο’. Αυτό στεναχωρεί πάρα πολύ τον νεαρό γιατί το έβλεπε σαν μια ευκαιρία να βγει έξω από τη φυλακή. Και ο συγγραφέας στεναχωριέται αλλά η παράσταση πρέπει να γίνει. Έτσι κάνει οντισιόν για να βρει έναν ηθοποιό και βρίσκει.

Το ενδιαφέρον είναι ότι τον ρόλο του ηθοποιού τον κάνει ο ίδιος, ο ηθοποιός που κάνει τον ισοβίτη. Όλες οι αλλαγές δεν γίνονται με μεταμφίεση. Γίνεται πολύ κατανοητό και από πλευράς γραφής και σκηνοθεσίας. Το βρίσκω πολύ ωραίο εύρημα που δεν γίνεται με μεταμφίεση.

Οι συζητήσεις για το έργο και οι πρόβες που γίνονται;

Οι συζητήσεις για τη συγκέντρωση του υλικού γίνονται σε ένα μικρό γήπεδο μπάσκετ περιφραγμένο και στον ίδιο χώρο γίνονται και οι πρόβες. Υπάρχει μια μπασκέτα, ένα γραφείο του συγγραφέα και γίνονται όλα εκεί. Γίνονται συζητήσεις με τον ισοβίτη αλλά παράλληλα και με τον ηθοποιό. Δεν βλέπουμε ποτέ ούτε πρόβες ούτε παράσταση. Βλέπουμε μόνο όλη αυτή την διαδικασία.

Πώς ήταν η ζωή του παιδιού πριν από την φυλακή;

Ο νεαρός έχει μεγαλώσει με έναν πατέρα κτήνος, που τον χτυπάει πολύ, τον προσβάλει, τον ταπεινώνει, του κάνει bullying και μάλιστα μπροστά σε άλλους. Τον σκοτώνει γιατί πια δεν αντέχει, έχει φτάσει στα όριά του. Όλο αυτό είναι ένα μαρτύριο. Και μέσα από αυτό το μαρτύριο γεννάται και η σχέση με τον συγγραφέα. Αυτό είναι ένα πολύ μοναχικό παιδί, δεν θέλει να κάνει παρέα με άλλους, είναι όλο στο μπάσκετ και παίζει. Έχει διάφορες εμμονές ότι αν μείνει πολύ στο κελί θα χαλάσουν οι μύες του. Είναι στα όρια της ψυχασθένειας.

Το έργο βάζει μέσα και τον Οιδίποδα Τύραννο με τον τρόπο που τον προσέγγισε ο Φρόυντ. Ένας πολύ μεγάλος αριθμός νέων ανθρώπων είναι σε σύγκρουση με τους γονείς του, στην εφηβεία ή τη νεότητα. Είναι λογικό γιατί κάθε άνθρωπος θέλει να πατήσει στα δικά του πόδια και με έναν τρόπο μεταφορικά επιθυμεί τον θάνατο του πατέρα. Είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό στο οιδιπόδειο σύμπλεγμα.

Θα βρούμε δηλαδή στο έργο κομμάτια του εαυτού μας;

Αυτό το συναντάμε παντού αλλά και στον εαυτό μας. Εγώ δεν το ένιωθα στον πατέρα μου αυτό γιατί είχε την τάση να μην παρεμβαίνει. Το ένιωσα όμως με την μητέρα μου, γιατί οι μαμάδες έχουν τάση να γραπώνουν τους γιους. Στο έργο η μαμά αναφέρεται για την καλή σχέση με το γιο της αλλά δεν εστιάζει εκεί.

Ποια είναι η σχέση που δημιουργείται μεταξύ του νεαρού και του συγγραφέα;

Έρχεται ο συγγραφέας και μέσα από πράγματα που συζητάνε για να μαζέψει υλικό δημιουργείται μια πολύ δυνατή σχέση. Για πρώτη φορά νιώθει ότι έχει έναν άνθρωπο που τον ακούει που νοιάζεται. Παίζει τον ρόλο του πατέρα, του φίλου ακόμα και ενός εραστή που δεν θα μπορούσαν να γίνουν. Κάτι που θα ήθελε όμως ο μικρός.

Μαθαίνουμε με ποιο τρόπο σκοτώνει τον πατέρα του;

Ναι, όλη την ιστορία. Όταν θέλει ο μικρός να φύγει από το σπίτι ψάχνει δουλειά αλλά πουθενά δεν τον κρατάνε, αυτός το χρεώνει στον εαυτό του και σε όλα αυτά που του έλεγε ο πατέρας του: «είσαι ανίκανος, άχρηστος». Ο πατέρας του τον χτυπούσε ακόμα και μπροστά στους φίλους του, σαν σόου, τον ταπείνωνε. Το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να δουλέψει στο πεζοδρόμιο. Ο πατέρας τον λέει «πουτάνα» και το παιδί κάποια στιγμή δεν το αντέχει αυτό και τον σκοτώνει με ένα πιρούνι που έχει πάρει από την τραπεζαρία.

Πρόκειται για ένα σκληρό έργο;

Όχι, καθόλου. Αυτά όλα έχουν γίνει στο παρελθόν. Εκεί που πρέπει έχει και μια ελαφρότητα. Εμείς που κάνουμε μια παράσταση το βλέπουμε σαν τρίτοι. Δεν ζούμε το μαρτύριο των ηρώων. Παίζουμε το μαρτύριο, δεν ταυτιζόμαστε. Βία επί σκηνής δεν υπάρχει καθόλου. Για αυτό έξυπνα μιλάει με έναν ισοβίτη, που έχει σκοτώσει πριν δύο χρόνια. Πολύ λεπτό έργο, πολύ ευαίσθητο.

Βλέπετε δεκάδες παραστάσεις κάθε χρόνο και συναναστρέφεσαι νέους θιάσους στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Είστε αισιόδοξος για τη νέα γενιά;

Είμαι πάντα αισιόδοξος για τους νεότερους. Αυτό που φοβάμαι είναι πώς χαλάμε μεγαλώνοντας όχι πώς είμαστε νέοι. Το πρόβλημα είναι όχι το να μην χαλάσεις, που είναι ένα θέμα σοβαρό, αλλά να μην χειροτερεύεις. Καλύτερος δεν είναι εύκολο να γίνεις μεγαλώνοντας αλλά έχει την συνείδηση να μην χειροτερεύεις. Να έχεις μια αίσθηση και συνείδηση. Να μπορείς να δεις τον εαυτό σου, τις αρνητικές του, τις κακές του πλευρές. Ωραία άσκηση για τη ζωή.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;

Το επόμενο έργο που θα κάνουμε είναι του Παντελή Μπουκάλα «Το μάγουλο της Παναγίας», είναι μια τύπου αυτοβιογραφία για τον Καραϊσκάκη. Είναι ο ήρωας που αγαπάω. Και τον Φεβρουάριο θα ανεβάσω ξανά μια παράσταση που έκανα το καλοκαίρι για το πρόγραμμα «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός», την «Ανατολή» της Έλλης Παπαδημητρίου.

Πρόκειται για ένα έργο 30 σελίδων το οποίο η Ελλή έγραφε ξανά κάθε δέκα χρόνια της ζωής της. Αφορούσε την ιστορία από το 1918 έως το 1922 και το θεωρούσε προσωπικό της μνημόσυνο.