Είναι πολύ δύσκολο να γράφεις νεκρολογία για έναν άνθρωπο μόλις 42 ετών. Έναν σπουδαίο αθλητή, Ολυμπιονίκη, ένα ηθικό παιδί, έναν φέρελπι πολιτικό, έναν άνθρωπο «έξω καρδιά», Σαλονικιό με τα όλα του, όπως λένε όσοι τον γνώριζαν.

Τι να πεις για μια τέτοια απώλεια που συγκλονίζει το Πανελλήνιο. Όχι μόνο για τον τρόπο που έζησε, αλλά και για τον τρόπο που επέλεξε να πεθάνει.

Η συγκλονιστική ανάρτησή του, ο διετής αγώνας που έδωσε με τον καρκίνο, κρατώντας τόσο αξιοπρεπή στάση.

Αλλά κυρίως η παρακαταθήκη που άφησε σ’ αυτόν τον τόπο.

Κι αν δεν πρόλαβε να κάνει μεγάλο… πολιτικό έργο, όπως ίσως πιστεύουν ότι κάνουν οι επαγγελματίες πολιτικοί, η «διαθήκη» που άφησε σε όλο τον ελληνικό λαό είναι σπουδαιότερη από κάθε τι άλλο.

Όταν σου λέει «και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι», δείχνει το μεγαλείο της ψυχής του.

Αυτή την άδολη, καθαρή ματιά για τη ζωή, για το θάνατο, για τη σημαντικότητα της οικογένειας.

Γράφει: «Τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου».

Αυτό είναι το αποτύπωμα που άφησε ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης σ’ αυτό τον κόσμο. Στα 42 του χρόνια έγινε ένα παιδί που αγαπήθηκε από όλους, έγινε Ολυμπιονίκης στο άθλημα που αγάπησε, έγινε οικογενειάρχης, φίλος, σύντροφος, θα γινόταν ένας καλός πολιτικός.

Σαν κι αυτούς που έχει ανάγκη ο τόπος, σαν κι αυτούς που έχει ανάγκη η Αριστερά.

Δυστυχώς δεν πρόλαβε. Ομως, με τη στάση στη ζωή του και με το τέλος του έχει καταφέρει πολλά περισσότερα από εκατομμύρια άλλους που πεθαίνουν χωρίς να αφήσουν καμιά παρακαταθήκη, κανένα χνάρι πάνω στη γη.

Κανένας δεν πρέπει να πεθαίνει στα 42 του και μάλιστα από έναν σπάνιο καρκίνο, από αυτή την «κακιά αρρώστια». Μακάρι να ήταν μαζί μας, μακάρι η στενή του οικογένεια αλλά και η ευρύτερη πολιτική οικογένεια και όλη η Ελλάδα να τον είχε για πολλά χρόνια.

Και μπορεί να ακουστεί σκληρό, όμως, αυτές τις ζοφερές ημέρες που βιώνουμε όλοι, με όλα τα φρικώδη που ακούμε καθημερινά, η ζωή και ο θάνατος του Αλέξανδρου Νικολαΐδη αλλά και η «διαθήκη» του, είναι ήλιος που για λίγο σπάει τα σκοτάδια της τραγικής καθημερινότητας.

Τέτοιους ανθρώπους έχουν ανάγκη τα παιδιά μας.

Τέτοια παραδείγματα πρέπει να προβάλλονται, να αναδεικνύονται, να γίνονται μάθημα στα σχολεία. Κουραστήκαμε πλέον να έχουν φωνή μόνο οι ουτιδανοί.

Βαρεθήκαμε τους «ξύλινους» κι ψεύτικους πολιτικούς που τους λείπει η ανθρωπιά.

Κουραστήκαμε με το star system της μηδαμινής προσφοράς στον τόπο.

Δεν αντέχουμε άλλο από την έλλειψη προτύπων για εμάς και για τα παιδιά μας.

Ο αδόκητος χαμός του Αλέξανδρου μας θύμισε ότι η Ελλάδα έχει άξια παιδιά, με θέληση για προσφορά, που όμως μένουν στα μετόπισθεν γιατί ίσως δεν αντέχουν τόση αηδία.

Γιατί ίσως αυτή τη στιγμή να νικάει το σκοτάδι και το φως υποχωρεί.

Θα έρθει όμως η ώρα που άνθρωποι σαν τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη θα βρίσκονται σε κάθε σπίτι.

Headlines