Περπατάς σε κεντρικό δρόμο της πόλης σου αμέριμνος.

Το μυαλό σου είναι βυθισμένο σε μαθηματικές πράξεις και μικροοικονομικούς υπολογισμούς για το πώς είναι δυνατόν, ήδη από τις 14 του μήνα, ο μισθός σου να έχει εξανεμιστεί.

Που και που σηκώνεις το κεφάλι μην πέσεις πάνω σε καμιά κολόνα, ώσπου…κάποιες δεκάδες μέτρα μπροστά σου, αναγνωρίζεις τη φιγούρα ενός παλιού φίλου, να έρχεται προς το μέρος σου.

Κάποτε είχατε κάνει λίγη παρέα. Είχατε πιει κάποιους καφέδες και ποτά μαζί και σιγά σιγά αρχίσατε να αραιώνετε.

Η «φιλία» σας βρήκε προσωρινό καταφύγιο στo facebook, αλλά και εκεί άρχισε σταδιακά να φθίνει. Πρώτα σταμάτησε η ανταλλαγή comments στα posts σας, μετά μειώθηκαν κατακόρυφα τα likes, πέρασαν τα γενέθλιά σας χωρίς να ανταλλάξετε copy paste ευχές και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στη «μεταπήδησή» σας στο Instagram αποφύγατε να ακολουθήσετε ο ένας τον άλλον.

Όλα τα σημάδια του σύγχρονου πολιτισμού δείχνουν ότι πλέον δεν είστε τίποτε άλλο, παρά μόνο γνωστοί.

Κατά τη διάρκεια, όμως, αυτής της αναδρομής μέσα στο κεφάλι σου, μειώθηκε ραγδαία η μεταξύ σας απόσταση. Η ευκαιρία σου να αποδράσεις, αλλάζοντας πεζοδρόμιο, έχει χαθεί. Το «μιλάω στο κινητό» έχει επιστρατευτεί τόσο πολύ από τόσους πολλούς που, πλέον, δεν πείθει κανέναν.

Η αντίστροφη μέτρηση της μετωπικής σας σύγκρουσης έχει αρχίσει.

3…2…1…

–       Επ!

–       Επ!

Η αμηχανία σάς σπρώχνει στη λούπα του αδιάκοπου «Καλά! Εσύ;»

–       Τι κάνεις;

–       Καλά…Εσύ;

–       Καλά…Εσύ;

–       Καλά…Εσύ;

Κάποιος από τους δύο βρίσκει επιτέλους την ψυχραιμία και βγαίνει από τη δίνη:

–       Όλα καλά.

–       Μπράβο…

–       Μπράβο…

Σιγή…

Τα σώματά σας, ίσως από ένστικτο επιβίωσης, με μικρές στρατηγικές κινήσεις έχουν βρει τις οδούς διαφυγής. Δεν στέκονται πια το ένα μπροστά στο άλλο. Έτοιμα να συνεχίσουν τον δρόμο τους. Το μόνο που χρειάζεται είναι να δοθεί από τον εγκέφαλο η εντολή για έναν σύντομο αποχαιρετισμό.

Κι εκεί που θα μπορούσες κάλλιστα να πεις ένα απλό «Γειά χαρά!» ή ένα «Να ‘σαι καλά! Γεια!» ή έστω ένα «Τα λέμε!», ξεστομίζεις το κλισέ των κλισέ, το μεγαλύτερο ψέμα των διαπροσωπικών σχέσεων, το τρανότερο μότο της σύγχρονης συμβατικότητας:

–       Να κανονίσουμε για καφέ να τα πούμε!

Ο γνωστός σου, παίρνοντας τη σκυτάλη, σαν έτοιμος από καιρό, επαυξάνει:

–       Ναι, ναι! Να κανονίσουμε να τα πούμε οπωσδήποτε! Θα σου στείλω στο Messenger.

Να κανονίσετε να πείτε τι; Ό,τι είχατε να πείτε, το είπατε πριν 10 χρόνια. Αν είχατε να πείτε κι άλλα, θα συνεχίζατε να τα λέτε μέχρι σήμερα.

Είναι σαφές ότι δεν σας συνδέει πλέον τίποτα και ούτε και θέλετε να σας συνδέει.

Είναι σίγουρο ότι δεν θα κανονίσετε, όπως είναι σίγουρο και ότι όταν, χτύπα ξύλο, ξαναπέσει ο ένας τυχαία μπροστά στον άλλον, το ίδιο θέατρο θα παίξετε.

Πώς θα μπορέσουμε να λυτρωθούμε από αυτό το κοινωνικό μαρτύριο; Πότε θα βρούμε το θάρρος να περιοριστούμε με αξιοπρέπεια σε ένα θερμότατο «- Επ! – Επ!» και να συνεχίσουμε τον δρόμο μας, χωρίς να θεωρούμε υποχρέωση μας να προσποιηθούμε ότι θέλουμε να ξανασυναντηθούμε;

Ίσως μια λύση θα ήταν να διοργανώνεται κάθε χρόνο, σε σταθερή ημερομηνία στην κεντρικότερη πλατεία κάθε πόλης, το φεστιβάλ: «Να κανονίσουμε!».

Έτσι, όλοι εμείς οι δειλοί των τυχαίων κοινωνικών συναντήσεων θα έχουμε πλέον συγκεκριμένο χρόνο και τόπο για να δώσουμε ραντεβού με όσους συναντάμε τυχαία στον δρόμο και να αδειάσει επιτέλους αυτή η τεράστια λίστα με παλιούς φίλους και γνωστούς με τους οποίους ανερυθρίαστα συμφωνούμε ότι πρέπει οπωσδήποτε «να κανονίσουμε για καφέ να τα πούμε».

Θα είναι το πρώτο φεστιβάλ, παγκόσμιως, που θα πετύχει…χωρίς να πατήσει ψυχή.

Headlines