Πώς οι νέοι της Αγγλίας έφτασαν να ζουν στα σαλόνια των φίλων τους

Ήταν μια δύσκολη μέρα για την Μπεθ. Είχε ξυπνήσει νωρίς και είχε περάσει όλη τη μέρα όρθια, δουλεύοντας στο τοπικό νοσοκομείο για πρακτική άσκηση. Στο λεωφορείο της επιστροφής, χάζευε άπραγη τα Instagram Stories των φίλων της, με τα βλέφαρα να πέφτουν. Τα μεσάνυχτα πλησίαζαν. Όταν τελικά έφτασε στο σπίτι της φίλης της, έβαλε το κλειδί στην κλειδαριά και μπήκε στο σαλόνι με τις μύτες των ποδιών της, με την αγωνία ότι θα ξυπνήσει κάποιον.

Εξαντλημένη, φόρεσε τις πιτζάμες της, άρπαξε μια χοντρή κουβέρτα και στριμώχτηκε στον καναπέ στη μέση του σαλονιού: το κρεβάτι της, για το προσεχές μέλλον.

Σύμφωνα με μια έκθεση του 2016, περίπου το 35% των ατόμων ηλικίας 16 έως 25 ετών στο Ηνωμένο Βασίλειο είχαν «σερφάρει» σε κάποιον καναπέ κάποια στιγμή στη ζωή τους. Τώρα, ανησυχητικά πλέον, φαίνεται ότι το sofa-surfing βρίσκεται σε έξαρση: από τότε που τα πανεπιστήμια άνοιξαν ξανά αυτό το φθινόπωρο, υπήρξαν πολλαπλές αναφορές για φοιτητές που έκαναν sofa-surfing σε όλη τη χώρα, ενώ νωρίτερα φέτος το Ινστιτούτο Πολιτικής Ανώτατης Εκπαίδευσης (Hepi) προειδοποίησε ότι η έλλειψη στέγης των φοιτητών θα μπορούσε να αυξηθεί λόγω της κρίσης του κόστους ζωής.

Η Μπεθ, μια 21χρονη φοιτήτρια ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, αγωνίστηκε να βρει κάπου να μείνει για αυτό το ακαδημαϊκό έτος, παρά το γεγονός ότι άρχισε να ψάχνει για νέο σπίτι τον Ιούνιο. «Η φίλη μου η Lily και εγώ κάναμε πραγματικά αίτηση σε πάνω από 65 ή 70 διαμερίσματα και απλώς δεν είχαμε καμία τύχη» λέει. «Οι άνθρωποι που τα πήραν ήταν εκείνοι που ήταν πρόθυμοι να καταθέσουν προκαταβολή πριν καν δουν το διαμέρισμα».

• Διαβάστε επίσης: Στέγαση: Οι Έλληνες πληρώνουν περισσότερο από όλους τους Ευρωπαίους – Τι δείχνει έκθεση της Eurostat

Σε ολόκληρη τη χώρα, η ζήτηση για ενοικιαζόμενα ακίνητα ξεπερνάει κατά πολύ την προσφορά. Φυσικά, οι φιλάργυροι ιδιοκτήτες εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία για να ανεβάσουν τα ενοίκιά τους, με τα πρόσφατα στοιχεία της στατιστικής εταιρίας Zoopla να διαπιστώνουν ότι τα ενοίκια αυξάνονται με τον ταχύτερο ρυθμό των τελευταίων 13 ετών. Το αποτέλεσμα είναι ένας κολασμένος, φαύλος κύκλος, όπου οι υποψήφιοι ενοικιαστές όπως η Μπεθ είτε δεν μπορούν να πληρώσουν τα περισσότερα από τα προσφερόμενα διαμερίσματα, είτε αναγκάζονται να ανταγωνιστούν με άλλους ενοικιαστές μόνο και μόνο για να ζήσουν σε ένα άθλιο, γεμάτο μούχλα δυάρι.

Όπως η Μπεθ, έτσι και ο 22χρονος Άρτσι δυσκολεύτηκε να προσανατολιστεί στην αγορά ιδιωτικών ενοικίων στην τρέχουσα κατάστασή της. «Έστελνα δεκάδες μηνύματα την ημέρα, για να λάβω ίσως μία ή δύο απαντήσεις». Πρόσφατη ανάλυση του Bloomberg διαπίστωσε ότι ο αριθμός των υποψήφιων ενοικιαστών στο Λονδίνο – όπου ζει ο Άρτσι και σπουδάζει δημοσιογραφία – έχει υπερτριπλασιαστεί σε 106.000 από το πανδημικό λουκέτο των αρχών του 2021, ενώ ο αριθμός των δωματίων που διαφημίζονται έχει μειωθεί κατά την ίδια περίοδο σε λιγότερο από 15.000.

View this post on Instagram

A post shared by Novara Media (@novaramedia)

Καθώς πλησίαζε η έναρξη του εξαμήνου, τόσο η Μπεθ όσο και ο Άρτσι ήταν όλο και πιο απελπισμένοι. Στην περίπτωση της Μπεθ, όχι μόνο άρχιζε η διδασκαλία, αλλά έπρεπε επίσης να πάει για πρακτική άσκηση σε τοπικά νοσοκομεία στο πλαίσιο του μαθήματός της. Τελικά, αναγκάστηκε να ζητήσει από μια φίλη της, τη Μία, να επιστρέψει σε εκείνη και τη Λίλι να μείνουν στο σπίτι της. Ο Άρτσι, εν τω μεταξύ, δέχτηκε την προσφορά ενός φίλου του όταν τον ρώτησαν αν θα ήθελε να μείνει μαζί τους για μερικές εβδομάδες.

Αυτό δεν ήταν βιώσιμο τόσο για την Μπεθ όσο και για τον Άρτσι. «Κάποια στιγμή ήμασταν περίπου 11 άτομα σε αυτό το διαμέρισμα – κάτι που μάλλον είναι πραγματικά παράνομο – αλλά ήταν το μόνο μέρος που μπορούσαμε να πάμε εκείνη την εποχή».

Μια πρόσφατη έκθεση από τη φιλανθρωπική οργάνωση για τους «άστεγους της κρίσης» διαπίστωσε ότι τα τέσσερα πέμπτα των ατόμων που σερφάρουν στον καναπέ ανέφεραν ψυχολογική πτώση, ενώ πολλοί ανέφεραν ότι αισθάνονταν ανασφάλεια. «Αυτού του είδους οι ρυθμίσεις δημιουργούν αστάθεια και ανασφάλεια στη ζωή των νέων» λέει ο Νταν Ντάμουλιν, επικεφαλής στην εθνική φιλανθρωπική οργάνωση για τους άστεγους νέους.

«Το να ξέρω ότι η κατάσταση της στέγασής μου δεν ήταν ασφαλής ήταν συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού μου» λέει ο Άρτσι προσθέτοντας ότι με δυσκολία μπορούσε να συγκεντρωθεί στο μάθημά του στην αρχή του εξαμήνου, καθώς «έψαχνε συνεχώς για κάπου να μείνει».

«Ενώ αναγκάζονται να σερφάρουν στον καναπέ, οι νέοι συχνά προσπαθούν να συμβαδίσουν με τις σπουδές τους ή να διατηρήσουν μια δουλειά, και αυτό μπορεί να είναι ιδιαίτερα δύσκολο όταν δεν ξέρεις πού θα κοιμηθείς το επόμενο βράδυ» λέει ο Ντάμουλιν. «Μπορεί επίσης να υπάρχουν αισθήματα ντροπής που συνδέονται με το να ζητάς χάρες ή να νιώθεις βάρος».

Το να έχεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου είναι σίγουρα κάτι, αλλά το να έχεις έναν ιδιωτικό χώρο όπου νιώθεις άνετα και ασφαλής είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι παράλογο το γεγονός ότι στην πέμπτη πλουσιότερη χώρα του κόσμου, όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι αναγκάζονται να επιστρέφουν από την ολοήμερη εργασία τους μόνο και μόνο για να κοιμηθούν με τους φίλους τους ή να κοιμηθούν σε άθλιους καναπέδες.

Για την ιστορία να ενημερώσουμε ότι το sofa surfing είχε ξεκινήσει ως εναλλακτικός τρόπος διαμονής μετά των ταξιδιωτών στην αρχή της οικονομικής κρίσης, εκεί κάπου πίσω, στο 2010. Δυστυχώς σήμερα έφτασε να είναι πρώτη επιλογή στέγασης για κάποιους.

*Το κείμενο είναι από το dazeddigital.com