Οι εικόνες από την Κρήτη το Σαββατοκύριακο ήταν αποκαρδιωτικές. Ιδίως εάν αναλογιστούμε τον τραγικό απολογισμό με τους δύο νεκρούς.

Προφανώς και τα καιρικά φαινόμενα ήταν ακραία και εκείνη την ώρα λίγα πράγματα μπορούσαν να γίνουν.

Όμως, αυτό δεν αρκεί ως διαπίστωση.

Γιατί την ίδια στιγμή μια ματιά να ρίξει κανείς στους χάρτες αυτών των περιοχών, βλέπει ότι εκεί που κάποτε υπήρχαν χείμαρροι και ποτάμια, σήμερα υπάρχουν δρόμοι και εκεί που κάποτε ήταν περιοχές με αραιή δόμηση, σήμερα είναι πυκνά δομημένοι τουριστικοί οικισμοί.

Όμως, το νερό δεν λαμβάνει υπόψη το που εμείς χτίσαμε.

Ούτε το εάν εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε το ποτάμι δρόμο.

Και όταν δεν έχει αλλού να πάει, θα «θυμηθεί» τους παλιούς του δρόμους.

Και το αποτέλεσμα είναι οι δρόμοι να (ξανα)γίνονται ποτάμια και να γεμίζουν με νερό που κατεβαίνοντας ορμητικό παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του.

Γιατί σε μια πλημμύρα το νερό δεν είναι νεράκι. Μπορεί να σηκώσει αυτοκίνητα και το κυριότερο δεν σταματά…

Εμείς πιστέψαμε σε διάφορες περιπτώσεις ότι μπορούσαμε να προσπεράσουμε αυτή την αλήθεια και οι συνέπειες είναι τραγικές.

Την ίδια στιγμή η κλιματική αλλαγή, όπως πολλοί έχουν υπογραμμίσει, εκτός όλων των άλλων σημαίνει και ότι τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» γίνονται πολύ πιο συχνά και πρέπει να προετοιμαστούμε για αυτή την πραγματικότητα.

Και αυτό δεν σημαίνει ότι απλώς χρειάζονται «αντιπλημμυρικά έργα».

Όχι προφανώς γιατί δεν χρειάζονται αυτά τα έργα, αλλά γιατί δεν μπορούμε να έχουμε την αυταπάτη ότι θα συνεχίσουμε να μπαζώνουμε ρέματα και να χτίζουμε ανεξέλεγκτα σε πλαγιές και ακτές και μετά απλώς να κάνουμε «αντιπλημμυρικά έργα».

Σε κάποια μέρη δεν πρέπει να χτίσουμε ποτέ.

Κάποιοι δρόμοι μπορεί να χρειαστεί να ξαναγίνουν ρέματα και ποτάμια.

Κάποιες ακτές μπορεί να μην έχουν πια κτίσματα ή τουριστικές εγκαταστάσεις.

Αυτό προφανώς και κόστος θα έχει και πιθανώς να βάλει κάποιους περιορισμούς στην ανεξέλεγκτη ανάπτυξη κάποιων περιοχών.

Όμως, θα σώσει ζωές στο μέλλον, θα περιορίσει τις επιπτώσεις από τα αναπόφευκτα «ακραία φαινόμενα» και θα κάνει τελικά αρκετές περιοχές πραγματικά βιώσιμες.

Πια δεν δικαιούμαστε να λέμε δεν ξέραμε.

Και αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε όλη την ευθύνη εάν δεν πράξουμε.

Headlines