Αλμπέρ Καμύ: Ο αδέσμευτος ανθρωπιστής λογοτέχνης

Στις 17 Οκτωβρίου 1957, βραβεύεται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, για το έργο του «Πανούκλα», ο γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος, Αλμπέρ Καμύ.

Με αφορμή τη βράβευση αυτή, γράφει «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 18ης Οκτωβρίου 1957:

«Ακριβώς όμως αυτή είναι η σημασία του έργου του Καμύ: Ότι ο άνθρωπος αυτός , ο οποίος έχει με το έργο και την προσωπικότητά του καθρεφτίσει τόσο πολύ τα προβλήματα και τις αγωνίες του καιρού του, ο οποίος υπήρξε μάλιστα πολιτικός, αρθρογράφος και σχολιαστής, δεν δεσμεύθηκε ποτέ από κανένα κόμμα και καμμιά παράταξι, αρνούμενος κάθε “ένταξι” στερητική της ανεξαρτησίας του και κρίνοντας το σύνολο των προβλημάτων που επεξεργάζετο και των πτυχών που άγγιζε με τα κριτήρια και την προοπτική του ανθρωπισμού.

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 18.10.1957, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

»Ο ανθρωπισμός αυτός δεν είναι ο κάπως απλοϊκός ανθρωπισμός του δέκατου ένατου αιώνα, ούτε και πιστεύει με την ίδια αβασάνιστη πίστι στα απόλυτα αγαθά της παιδείας, της προόδου και της δημοκρατίας.

»Το έργο του Καμύ διέπεται από τα ίδια ίσως ιδανικά, αλλά και από την συνείδησι της τραγωδίας μια εποχής της οποίας τα πρόβλημα είναι, κατά βάθος, πολύ πιο αγωνιώδη και δύσκολο να λυθούν απ’ ό,τι είχε πιστεύσει το παρελθόν, έστω και το πιο πρόσφατο.

»Απ’ αυτήν την άποψι ο Καμύ είναι αναμφισβήτητα ένα παιδί του καιρού του και η παιδεία του, παρά τις ελληνικές πηγές της, έχει για εφόδιά της και τον Κίρκεγκααρντ και όλο το κίνημα του σύγχρονου υπαρξισμού».

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 5.1.1960, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Ο αιφνίδιος θάνατος

Δυόμιση χρόνια μετά τη βράβευσή του, ο Καμύ έχασε τη ζωή του σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Σύμφωνα με «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 5ης Ιανουαρίου 1960:

«Ο Γάλλος συγγραφεύς  Αλμπέρ Καμύ εφονεύθη σήμερον εις αυτοκινητιστικόν δυστύχημα 60 μίλια νοτίως της πόλεως των Παρισίων εις το Σαπέλ Σαμπινύ.

(…)

»Ως διεπιστώθη, το αυτοκινητιστικόν δυστύχημα προήλθε συνεπεία ρήξεως αεροθαλάμου του οχήματος.

»Το αυτοκίνητον είχεν αναπτύξει μεγάλην ταχύτηταν, επιστρέφον εις Παρισίους, όταν συνεπεία της ρήξεως του αεροθαλάμου, παρεξέκλινε της πορείας και προσέκρουσεν επί πλατάνου, θρυματισθέν».

• Διαβάστε επίσης: Αλμπέρ Καμύ – Η διανόηση, η βία, η οργή…

Όπως γράφει ο λογοτεχνικός κριτικός Κώστας Σταματίου στο περιοδικό «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», στις 12 Οκτωβρίου 1989

«Όταν, μεσούντος του Β’ Παγκοσμίου, το 1942, κυκλοφόρησε “Ο ξένος”, πρώτο πεζογράφημα του Αλμπέρ Καμύ, αμέσως ξάφνιασε. Σε μια εποχή, όπου ο πόλεμος και η Αντίσταση μαζικοποιούσαν τους ανθρώπους, ο Καμύ εστίαζε τον φακό του στο άτομο.

»Στο μοναχικό άτομο. Στο απελπισμένο άτομο. Σε μια εποχή, όπου όλοι πια προσέβλεπαν σε έναν καλύτερο κόσμο μετά τη διαφαινόμενη νίκη των “Συμμάχων”, o Καμύ τα έβρισκε όλα “παράλογα” (absurdes).

»Σε μια εποχή λυρικής έξαρσης πατριωτικών λόγων και επαναστατικών τραγουδιών ερχόταν “Ο ξένος” και προσγείωνε τα πάντα με το χαμηλόφωνο, παγερό,  “αδιάφορο” ύφος – στάση ζωής του κεντρικού του ήρωα  (αντί-ήρωα).

»Ήταν κάτι το τελείως διαφορετικό. Και το βιβλίο, μετά το πρώτο ξάφνιασμα έγινε κλασικό. Τελειώνοντας ο πόλεμος, όλοι εγνώριζαν τον Καμύ, που όλα ήταν γραφτό του να του ‘ρθουν βιαστικά: η επιτυχία, το Νόμπελ Λογοτεχνίας (1957), ο “παράλογος” θάνατος – έριξε νύχτα το αυτοκίνητό του σ’ ένα δέντρο –  μόλις στα 47 του χρόνια.