Κλαίγοντας πάνω από το «πτώμα» μας, κι ενώ το trafficking οργιάζει

Το έχω ξαναγράψει: Τις σιχαίνομαι αυτές τις… παγκόσμιες ή πανευρωπαϊκές ημέρες για κάτι.

Μια για τα ζώα, την άλλη για το AIDS, την τρίτη για την ειρήνη και την τέταρτη για κάποια… πανανθρώπινη αξία που είναι τόσο σημαντική ώστε να τη θυμόμαστε μια φορά το χρόνο και να τη γιορτάζουμε.

Ολες αυτές οι ημέρες μου μοιάζουν με το άλλοθι που έχουμε για την ανυπαρξία μας, για την έλλειψη δράσης μας ως νοήμονες άνθρωποι.

Γιατί δηλαδή πρέπει να έχουμε ημέρα για τη γυναίκα ή για ημέρα κατά της κακοποίησης παιδιών; Δεν είναι αυτονόητα όλα αυτά; Δεν πρέπει να τα έχουμε στο μυαλό μας έτσι κι αλλιώς; Ή μήπως γιορτάζοντάς τα απλά βάζουμε κάτω από το χαλάκι τις τραγικές ευθύνες του πολιτισμένου κόσμου;

Γιατί λοιπόν η 18η Οκτωβρίου να είναι η πανευρωπαϊκή ημέρα κατά της εμπορίας ανθρώπων; Δεν είναι αυτονόητο ότι δεν είμαστε την εποχή που άνθρωποι αγόραζαν σκλάβους, τους κακοποιούσαν, τους βασάνιζαν, τους σκότωναν;

Δεν είναι αυτονόητο για την Ευρώπη της Γαλλικής Επανάστασης και του Διαφωτισμού να τηρείται απαρέγκλιτα το τρίπτυχο «Ελευθερία – Ισότητα – Αδερφοσύνη»;

Φαίνεται ότι όχι μόνο δεν έχει κάνει βήματα προόδου η ανθρωπότητα, αλλά όσο πάει και γίνεται χειρότερη.

Ξέρετε ότι κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο 27 εκατ. άνθρωποι πέφτουν θύματα του trafficking; Οι σύγχρονοι σκλάβοι είναι εδώ.

Θύματα κάθε είδους εκμεταλλευτών; Εργασιακή εκμετάλλευση, σεξουαλική εκμετάλλευση, εμπόριο οργάνων. Τι κάνουμε γι’ αυτό; Απολύτως τίποτε. Απλά κλείνουμε τα μάτια στο έγκλημα.

Αλλά ας μιλήσουμε για την Ελλάδα που κι αυτή… γιορτάζει κάθε 18η Οκτώβρη. Ξέρετε ότι τις προηγούμενες πενταετίες καταγγέλλονταν μόλις 150 – 170 περιπτώσεις εμπορίας ανθρώπων κυρίως γυναικών;

Δηλαδή καμιά 30αριά το χρόνο; Τι δεν έχουμε στην Ελλάδα trafficking; Εχουμε, απλά δεν γίνονται καταγγελίες, απλά γιατί δεν υπάρχουν ίσως κατάλληλες δομές, απλά γιατί το επίσημο κράτος κλείνει τα μάτια μπροστά στο αίσχος, απλά γιατί τα θύματα φοβούνται.

Η υπόθεση του Κολωνού, με τη σεξουαλική εκμετάλλευση ενός 12χρονου κοριτσιού, έρχεται για ακόμη μια φορά να μας ξυπνήσει.

Να ξυπνήσει συνειδήσεις, να ταρακουνήσει μια κοινωνία που βουλιάζει σε σοκαριστικά εγκλήματα, σε βιασμούς, σε αιμομιξίες, σε κακοποιήσεις ανηλίκων, σε εμπόριο γυναικών που τις μετατρέπουν σε πόρνες.

Θα γίνει κάτι; Μάλλον όχι.

Συγκινηθήκαμε από την συγκλονιστική υπόθεση trafficking της Ηλιούπολης πέρυσι; Ναι, αλλά το ξεχάσαμε όπως και τα υπόλοιπα.

Αλλά μην ξεχνάμε και την εργασιακή εκμετάλλευση. Ομως, ξεχάσαμε τις Μανωλάδες, τα καπνοχώραφα και τα βαμβάκια και τους ελαιώνες ή ακόμη και τα ξενοδοχεία που εργάζονται ανασφάλιστοι αλλοδαποί.

Τραγωδίες της διπλανής πόρτας, της γειτονιάς μας, ίσως και του ίδιου μας του σπιτιού.

Αλλά κλείνουμε τα μάτια, «γιορτάζουμε» μια φορά το χρόνο, στέλνουμε κι ένα μήνυμα αγανάκτησης για να βγάλουμε την υποχρέωση και πάμε παρακάτω.

Όμως, τα θύματα είναι εδώ και μας κοιτούν στα μάτια. Και ζητούν λύσεις, ζητούν προστασία, ζητούν παρεμβάσεις της Πολιτείας.

Οσο, όμως, υπάρχει φτώχεια, υπάρχουν μονογονεϊκές οικογένειες απροστάτευτες, υπάρχουν μετανάστες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, υπάρχουν παιδιά παρατημένα στο έλεος του Θεού, θα υπάρχουν κι εκμεταλλευτές.

Οσο απουσιάζει το κράτος, η ατομική αλλά και συλλογική ενσυναίσθηση, η κινητοποίηση, ο έλεγχος, η παρέμβαση προτού τελεστεί το έγκλημα, τόσο θα κλαίμε πάνω από το «πτώμα» μιας κοινωνίας που βουλιάζει σε ένα βούρκο χωρίς πάτο.