«Αγκαλιά» με τον καναπέ ή την καρέκλα είμαστε οι Έλληνες ή τουλάχιστον πάνω από τα τρία τέταρτα του πληθυσμού.

Για την ακρίβεια, το 68% δεν γυμνάζεται ποτέ και άλλο ένα 9% γυμνάζεται σπάνια. Μόνο το 4% γυμνάζεται τακτικά.

Όμως δεν είναι μόνο ότι δεν αθλούμαστε. Θα μπορούσε να πει κανείς «Δεν κάνω κάποιο άθλημα, όμως περπατάω πολύ, πάω για ψώνια με το ποδήλατο, ασχολούμαι με τα φυτά μου στον κήπο ή χορεύω πολύ».

Αλλά ούτε κι αυτό κάνουμε, περισσότεροι από τους μισούς και συγκεκριμένα το 53%.

Και το 55%, καθόμαστε σε ένα γραφείο, έναν καναπέ ή βλέπουμε τηλεόραση πάνω από 5,5 ώρες την ημέρα, εκτός από τις ώρες εργασίας μας, σαν να έχουμε ξεπηδήσει από την ελληνική ταινία με τον Μίμη Φωτόπουλο να λέει «και μετά, θα κάθεσαι»…

Τα νούμερα αυτά από τελευταία έρευνα του Ευρωβαρόμετρου, δείχνουν όχι μόνο τις τάσεις των Ελλήνων, αλλά και τις προθέσεις τους απέναντι στην … ελάχιστη κινητικότητα…

Λίγο λιγότεροι από τους μισούς αποδίδουμε την … ακινησία μας στην έλλειψη χρόνου, ενώ το ένα τρίτο  – πιθανότατα από κρίση ειλικρίνειας – δηλώνει ευθέως ότι δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για κάτι τέτοιο. Υπάρχει βέβαια και ένα 11% που φοβάται μήπως χτυπήσει ή τραυματιστεί…

Όλες αυτές οι μετρήσεις ήρθαν από ανθρώπους που κυρίως (88%) έκαναν κάποια καθιστική δουλειά, ήταν άνεργοι, συνταξιούχοι ή φοιτητές και μόνο το 11% έκανε χειρωνακτική εργασία.

Όμως ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να κάθεται σε μια καρέκλα, είναι φτιαγμένος για να κινείται, για να κερδίσει την τροφή του, κυνηγώντας ή σπέρνοντας.

Σε αντίθετη περίπτωση, καραδοκούν οι ασθένειες της καρδιάς και των αγγείων, ο διαβήτης και ο καρκίνος, όλα τους νοσήματα φθοράς, την οποία αντιπαλεύει η κίνηση, πρωταρχικό στοιχείο μιας υγιεινής ζωής.

Πέρα από τη συνήθεια του καθισιού – που λόγω καθιστικής εργασίας μπορεί να εντείνεται – θα πρέπει να εξετάσουμε πόσο ικανοποιημένοι είμαστε πραγματικά ή πόσο κρύβουμε έτσι μια λανθάνουσα ή εμφανή κατάθλιψη που εντάθηκε με την πανδημία. Πολύ περισσότερο αφού το 29% δηλώνει πλήρη έλλειψη ενδιαφέροντος και το 11% εκφράζει φόβους.

Η εντατική άσκηση έχει πολλές απαιτήσεις, χρειάζεται ιατρικές εξετάσεις και έναν τρόπο σκέψης που ξεκινά από την παιδική ηλικία για να μπορέσει να συνεχιστεί.

Όμως το σώμα «θυμάται» και μια ήπια ή μέτρια άσκηση που ξεκινά από τις μικρές ηλικίες μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια σε περιόδους που η κινητικότητά μας περιορίζεται. Όταν ξεκινήσουμε και πάλι την άσκηση, το σώμα γρήγορα επανέρχεται.

Πολύ περισσότερο όταν στη χώρα μας, με τις 360 ημέρες το χρόνο ηλιοφάνειας, μια βόλτα στο κοντινότερο πάρκο, στο βουνό ή στην παραλία μπορεί όχι μόνο να αποτρέψει σοβαρά περιστατικά υγείας που μπορούμε να αποφύγουμε ή να μεταθέσουμε για τα βαθιά γεράματα, αλλά μπορεί να αυξήσει και την κοινωνικότητά μας, φροντίζοντας ταυτόχρονα και την ψυχική μας υγεία.

Headlines