Νέα, αποκαλυπτικά απομνημονεύματα του Πολ Νιούμαν κυκλοφόρησαν χρόνια μετά το θάνατό του

Η Μελίσα Νιούμαν είπε κάποτε στον πατέρα της, τον Πολ Νιούμαν, ότι τον φαντάζεται να στέκεται μπροστά σε μια γιγαντοαφίσα με τη φωτογραφία του διάσημου, πανέμορφου προσώπου του. Αλλά στη φαντασία της, είπε, ο ίδιος ο σταρ του κινηματογράφου στέκεται κάτω από τη φωτογραφία: «Απλώς ένα μικρό πρόσωπο με μια μικρή πινακίδα που λέει: «Εγώ είμαι. Είμαι εδώ»».

Αυτή η επιθυμία να τον δουν ως τον πραγματικό του εαυτό βρίσκεται στο επίκεντρο των μεταθανάτιων απομνημονευμάτων του, «Paul Newman: The Extraordinary Life of an Ordinary Man». Γεμάτο με εσωτερικές αναταραχές και αυτοαμφιβολίες, που σε μεγάλο βαθμό τροφοδοτούνται από την οικογενειακή δυσλειτουργία, η ασυνήθιστη έκδοση έρχεται στα χνάρια του ντοκιμαντέρ του HBO «The Last Movie Stars», το οποίο χρησιμοποίησε την κάμερα για να εξερευνήσει τις ζωές και τους έρωτες του Νιούμαν και της συζύγου του Τζοάν Γούντγουορντ. Και οι δύο αντλούν από την ίδια αξιοσημείωτη κρύπτη συνεντεύξεων – υλικό που δημιούργησε και στη συνέχεια εγκατέλειψε ένας συγκρουσιακός με τον ίδιο του τον εαυτό Πολ Νιούμαν.

Το 1986, ο Νιούμαν ζήτησε από τον στενότερο φίλο του, τον Στιούαρτ Στερν, τον σεναριογράφο της ταινίας «Επαναστάτης χωρίς αιτία« να του πάρει συνέντευξη αλλά και να βάλει την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους του να μιλήσουν ειλικρινά γι’ αυτόν. Ο Νιούμαν αποκάλυψε το μαρτύριο μιας δυστυχισμένης παιδικής ηλικίας που εξακολουθούσε να τον κυριεύει, μιλώντας εξίσου ειλικρινά για το ποτό και τα συζυγικά προβλήματα όσο και για το έργο του.

• Διαβάστε ακόμα: Τζοάν Γούντγουορντ και Πολ Νιούμαν: Το μυστικό ενός φαινομενικά αρμονικού γάμου 50 χρόνων

«Προσπαθούσε να καταλάβει πώς θα φτάσει σε ένα καλύτερο μέρος» δήλωσε η μικρότερη κόρη του Κλέα, η οποία έγραψε τον επίλογο του βιβλίου. Η Μελίσα έγραψε τον πρόλογο. «Ήταν ένα μακρύ εσωτερικό ταξίδι και οι συνεντεύξεις ήταν μέρος της διαδικασίας του».

Και όμως, το 1991, ο Νιούμαν αποφάσισε ότι το ταξίδι είχε τελειώσει και κατέστρεψε τις κασέτες των συνεντεύξεων.

Έζησε επιπλέον 17 χρόνια, πεθαίνοντας λίγο μετά τη διάγνωση της νόσου του Αλτσχάιμερ της γυναίκας του, η οποία για καιρό επισκιάστηκε αλλά ήταν και η ίδια νικήτρια Όσκαρ και Έμμυ. Σταδιακά, λέει η Μελίσα Νιούμαν, το χρυσό ζευγάρι του Χόλιγουντ εξαφανίστηκε από τη δημόσια συζήτηση. Οι κόρες αποφάσισαν να τιμήσουν τη μητέρα τους με ένα ντοκιμαντέρ για την καριέρα της. Αυτό το έργο αποδείχθηκε δύσκολο να πουληθεί, μέχρι που η παιδική τους φίλη Έμιλι Γουότστελ έκανε μια εκπληκτική ανακάλυψη.

«Έψαχνα για αρχειακό υλικό για το ντοκιμαντέρ και στο πλυσταριό τους βρήκα ένα κλειδωμένο ντουλάπι με αρχεία» δήλωσε η Έμιλι, η οποία ήταν παραγωγός της σειράς του HBO και προώθησε το βιβλίο. Κάλεσε έναν κλειδαρά και ανακάλυψε έναν χαμένο θησαυρό: 14.000 σελίδες με συνεντεύξεις του Στερν με τους πάντες – συμπεριλαμβανομένων των Τζον Χιούστον, Σίντνεϊ Λούμετ, Τομ Κρουζ και της πρώτης συζύγου του Νιούμαν, Τζάκι Γουίτε.

Η Γουότστελ το πρότεινε ως πιθανό βιβλίο, αλλά ένας λογοτεχνικός ατζέντης ήταν διστακτικός. Παρόλα αυτά, η οικογενειακή φίλη συνέχισε να ψάχνει στα αρχεία, ελπίζοντας ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν τροφή για το ντοκιμαντέρ, μέχρι που έκανε το δεύτερο εύρημα: τα αντίγραφα των συνομιλιών του ίδιου του Νιούμαν με τον Στερν. «Ήμουν σε μια αποθήκη και υπήρχαν δύο κουτιά που είχαν τοποθετηθεί εκεί από μεταφορείς και έγραφαν «PN History»», θυμάται. «Κανείς δεν ήξερε ότι υπήρχαν ακόμα».

Η Κλέα πιστεύει ότι ο πατέρας της φύλαξε τις σελίδες επειδή ήθελε να ειπωθεί αυτή η ιστορία. Η Μελίσα πρόσθεσε ότι στις απομαγνητοφωνήσεις, ο πατέρας της έδωσε την άδεια για τη χρήση τους, λέγοντας: «Θα ήταν ωραίο να αποκατασταθεί το αρχείο» και προσθέτοντας, με χαρακτηριστική σεμνότητα «αν υπάρχει ενδιαφέρον για μια βιογραφία».

Αυτή η συγκατάθεση τους ώθησε, αφού το συζήτησαν με τις άλλες τρεις αδελφές τους, να επιδιώξουν μια συμφωνία για βιβλίο. Ο γιος του Νιούμαν, Σκοτ, πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών το 1978, μια απώλεια που διερευνάται διεξοδικά στο βιβλίο. Οπλισμένοι με τα ίδια τα λόγια του Νιούμαν, ο παραγωγός και ο ατζέντης προσέλαβαν κάποιον για να συντάξει μια πρόταση βιβλίου, η οποία τελικά προκάλεσε έναν πόλεμο προσφορών. Η Knopf κέρδισε τα δικαιώματα, και το περασμένο καλοκαίρι, ο εκδότης Peter Gethers -του οποίου ο πατέρας είχε, συμπτωματικά, γράψει μία από τις πρώτες ζωντανές τηλεοπτικές εκπομπές του Νιούμαν – προσέλαβε τον βετεράνο δημοσιογράφο και εκδότη David Rosenthal για να διαμορφώσει τις σελίδες σε ένα αφήγημα μέσα σε έξι μήνες.

«Οι «Σελίδες του Πολ» υπήρχαν μόνο στο χαρτί και δεν ήταν πραγματικά οργανωμένες» θυμάται ο Rosenthal. Αφού διάβασε το υλικό, αποφάσισε να αφηγηθεί την ιστορία του Νιούμαν χρονολογικά, επειδή η παιδική του ηλικία εξηγούσε «το κατεστραμμένο άτομο που ήταν. Σχεδόν έπρεπε να κοιτάξεις μακριά από τη σελίδα γιατί ήταν συγκλονιστικά οικεία».

«Η φωνή του είναι εκπληκτική και όταν είπε ότι η μητέρα του τον έβλεπε απλώς ως «διακοσμητικό στοιχείο», ήταν τόσο δυνατό και λυπηρό που έκανε το στομάχι μου να πονάει».

Στον Rosenthal δόθηκε ένα «σχετικά συνοπτικό» υλικό – ως επί το πλείστον απέφυγε να επαναλάβει ιστορίες που ο Νιούμαν είχε πει σε σημαντικές συνεντεύξεις. Αντ’ αυτού, οι ιστορίες του Χόλιγουντ ήταν συχνά πιο προσωπικές, εστιάζοντας, για παράδειγμα, στο πώς ο Νιούμαν προσπάθησε σκληρά να εντυπωσιάσει τον Χιούστον και εμπνεύσθηκε από τον Λουμέτ.

«Υπάρχει αρκετό άλλο υλικό για περισσότερα βιβλία, αλλά νομίζω ότι αυτό είναι χαρακτηριτστικό».

Η οικογένεια εγκρίνει το τελικό προϊόν- ωστόσο, τα μέλη της οικογένειας συζητούν ελεύθερα τις διάφορες ενστάσεις που παραμένουν. Ενώ η Μελίσσα πιστεύει ότι το βιβλίο θα έπερεπε ήταν πολύ μεγαλύτερο, οι άλλες αδερφές είναι ευχαριστημένες με το τελικό αποτέλεσμα. «Σίγουρα κάναμε γνωστές τις σκέψεις μας. Ήταν μια καλή ομαδική προσπάθεια, και δεν παίρνεις πάντα όλα όσα θέλεις» λέει η Κλέα.

Ένα σημείο στο οποίο οι αδελφές αντιδρούσαν ήταν ο τόνος (το ύφος) του βιβλίου. Οι εκδότες «γοητεύτηκαν από την ανασφάλεια και την αμφιβολία, επειδή ήταν τόσο διαφορετική από ό,τι γνωρίζουν ή φαντάζονται οι άνθρωποι» λέει η Μελίσα.

Πρόσθεσε ότι ο Στερν πίεζε και έσπρωχνε τον πατέρα της στις συνεντεύξεις, γεγονός που θα μπορούσε να τον κάνει «λίγο γκρινιάρη» και ότι όταν οι ερωτήσεις αφαιρούνται «ο τόνος φαίνεται λίγο σκοτεινός». Θα προτιμούσε επίσης λιγότερο υλικό για το πώς ο πατέρας της χειρίστηκε τον αγώνα με τα ναρκωτικά του γιου του, Σκοτ, αλλά αναγνωρίζει ότι μπορεί να βοηθήσει άλλους. «Δεν υπάρχει τέλειος τρόπος να το διαχειριστείς αυτό, ακόμη και με όλους τους πόρους του κόσμου» είπε. «Είναι μπερδεμένο, και όλοι προσπαθούν όσο πιο σκληρά μπορούν, και εξακολουθείς να κατηγορείς τον εαυτό σου».

Ο Κλέα δήλωσε ότι οι δημοσιευμένες σκέψεις του δεν κατάφεραν να αποδώσουν πόσο γενναιόδωρος ήταν. «Λείπει επίσης η χαρά του και το πόσο αστείος ήταν – ήταν ένας εξωστρεφής τύπος με τρομερή αίσθηση του χιούμορ». Για να ισορροπήσουν καλύτερα το βιβλίο, οι κόρες αγωνίστηκαν με επιτυχία για τη συμπερίληψη περισσότερων εξωτερικών φωνών «για να φανεί το φως που εξέπεμπε για πολλούς άλλους ανθρώπους».

«Είναι σημαντικό για τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν ότι κάποιος που είναι η επιτομή του cool και της σεξουαλικότητας και της αυτοπεποίθησης να είναι επίσης γεμάτος με αυτοαμφιβολίες, αλλά να παλεύει μέσα από αυτές και πετυχαίνει ούτως ή άλλως. Ήθελαν ένα ειλικρινές βιβλίο, αλλά όχι ένα βιβλίο που να είναι τόσο στραμμένο από την αυτοαμφισβήτησή του ώστε να μην είναι ακριβές. Δεν μπορώ να πω ότι αντιστάθηκα» είπε ο συγγραφέας.