Η Μαρία Πετεβή, αν και λίγα χρόνια στο χώρο έχει καταφέρει να ξεχωρίσει. Ο ρόλος της Πηνελόπης στις Άγριες Μέλισσες την έκανε ευρέως γνωστή, μπαίνοντας καθημερινά στα σπίτια χιλιάδων θεατών. Απόφοιτη της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηνών, ήθελε να γίνει ηθοποιός πριν ακόμα ξεκινήσει το σχολείο. Την συναντήσαμε με αφορμή την παράσταση «Λουόμενες» που πρωταγωνιστεί και μας μίλησε για το θέατρο, τον ρόλο της τέχνης στην κινητοποίηση του συνειδήσεων, την τηλεόραση και πώς διαχειρίστηκε την δημοφιλία που της έφερε η τηλεοπτική επιτυχία.

Διαβάστε επίσης: Φίλιππος Σοφιανός στο in: Η πολιτεία αντιμετωπίζει τους ηθοποιούς σαν σκόνη που θέλει να τινάξει

Οι «Λουόμενες» ξεκίνησαν το ταξίδι τους το 2019 και παρά τις δυσκολίες των τελευταίων χρόνων ετοιμάζονται για έναν ακόμη τρίτο κύκλο παραστάσεων. Γιατί πιστεύεις ότι το κοινό αγάπησε την παράσταση;

Αν μου έλεγαν το 2018, όταν και ξεκινήσαμε τις πρόβες για αυτό το μαγικό έργο πως θα παιζόταν ακόμα, τόσο καιρό μετά, δεν θα το πίστευα.

Κάθε φορά που κλείναμε κάποιο κύκλο παραστάσεων και τελειώναμε ένιωθα πως αυτό το ταξίδι δεν έχει ολοκληρωθεί, ότι υπάρχει ακόμα κάτι να μοιραστούμε μέσω αυτής της παράστασης. Και όντως έτσι ήταν.

Νιώθω πως αυτό το έργο και οι χαρακτήρες του, κάπως έχει τη δίκη του βούληση, έχει πάρει το δικό του σώμα και το δικό του δρόμο με ένα τρόπο και εμείς απλώς ακολουθούμε.

Παρότι είμαι ένας άνθρωπος αρκετά αναλυτικός που προσπαθώ να εξηγώ και να ξεψαχνίζω τα πράγματα, αρχίζω να καταλαβαίνω πως κάποια πράγματα απλώς συμβαίνουν μαγικά.

Αυτή η ομάδα-οικογένεια  των λουόμενων είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Δεθήκαμε από την πρώτη ανάγνωση του έργου το οποίο μας άγγιξε σε πολύ βαθιές χορδές, πυρηνικά. Αγαπηθήκαμε πολύ μεταξύ μας και αγαπήσαμε πολύ το υλικό μας το οποίο έγινε πολύ προσωπικό για όλους μας. Συνδεθήκαμε με ειλικρίνεια και ανοιχτωσιά.

Είναι ένα υπέροχο και πολυδιάστατο κείμενο οι Λουόμενες. Τρομερά εμπνευσμένο και αληθινό, ανθρώπινο. Πιστεύω πως ο κόσμος συνδέεται όταν νιώθει πως υπάρχει αλήθεια, μοίρασμα και εξωστρέφεια . Όταν νιώθει αληθινή εμπλοκή δημιουργείται ο χώρος  να ταυτιστεί με τον εκάστοτε ήρωα και στην προκειμένη να αισθανθεί τη ζεστασιά αυτών των τριών ηρωίδων, την ανάγκη τους για αλλαγή, για αγκαλιά για σύνδεση. Την ανάγκη τους να »ξεπλύνουν» το βάρος των μυστικών τους ,να καθαρίσουν και να εξαγνιστούν.

Μίλησε μας για την ηρωίδα σου;

Υποδύομαι την Μαρία. Η Μαρία είναι ένα κορίτσι 22 χρόνων. Βρίσκεται στα σκαλοπάτια μιας αλλαγής, αλλά ακόμα δεν το ξέρει. Η Μαρία τραυματίστηκε σε πολύ νεαρή ηλικία και ο χρόνος για εκείνη σταμάτησε εκεί. Έκτοτε έχει σχεδόν αποσυνδεθεί από το σώμα της. Είναι ένα κορίτσι με τσακισμένη αθωότητα, πολύ έξυπνο που της αρέσει να ρωτάει και να μαθαίνει. Όσο και να αποφεύγει να αντιμετωπίσει τον εαυτό της, έρχεται ένα γράμμα που την αναγκάζει κατά κάποιο τρόπο να σταματήσει να ξεφεύγει .

Ο δρόμος της την βγάζει, ίσως όχι τυχαία, σίγουρα όχι τυχαία, στο υδροθεραπευτήριο ο Ασκληπιός παραμονή πρωτοχρονιάς.

Έχει ανάγκη για ακόμα μια φορά να κρυφτεί να τρενάρει το χρόνο, να ζεσταθεί και να χαλαρώσει. Στα αλήθεια όμως θέλει να ξεπλύνει την ψυχή και αρχίζει από το σώμα.

Υπάρχει κάποια φράση του έργου που σε αγγίζει ιδιαίτερα; 

Υπάρχουν πολλές φράσεις τους έργου που με βρίσκουν κάθε φορά όλο και πιο μέσα .

«Είμαστε από ένα άτομο αλλά είμαστε και τρία»

«Υγεία μέσα, υγεία έξω»

«Άμα πεθάνω τώρα θα με θυμάστε;»

«Ποιο είναι το παρατσούκλι μου ;’»

«Δεν θέλω να ξανά βρεθώ έξω. Η ζωή είναι πολύ δύσκολη και εγώ δεν είμαι κατάλληλα εξοπλισμένη»

«Αν οι 9 ώρες μπορούν να μεταμφιεστούν σε δέκα λεπτά ,το για πάντα με τι μπορεί να μοιάζει»

«Αν μου λέγανε πως η μετά θάνατον ζωή είναι ένα τεράστιο λουτρό με ατμούς ξέρετε ποσό θα χαιρόμουν; ειδικά άμα ήσασταν και εσείς»

«εγώ τους αγαπώ τους ανθρώπους»

«Εγώ θα το άλλαζα το φινάλε της Μπατερφλάι, δεν θα έκανε χαρακίρι»

Η παράσταση θέτει ζητήματα έμφυλης ισότητας. Πιστεύεις ότι μπορεί μια παράσταση να κινητοποιήσει την κοινωνία και ν’ ανοίξει έναν ουσιαστικό διάλογο με το κοινό;

Θεωρώ πως αυτός είναι ένας από τους σκοπούς  της τέχνης η αγωγή της ψυχής.

Να φέρνει τους ανθρώπους κοντά με τον εαυτό τους και κατ’ επέκταση με τους άλλους .

Να τους ταρακουνά και να τους αφυπνίζει να τους φέρνει αντιμέτωπους με ζητήματα, με συναισθήματα και με αποστήματα που αντιμετωπίζουμε κοινωνικά .

Αν έστω και ένας θεατής μετακινηθεί αυτό είναι κέρδος .

Αν δεν κινητοποιεί η τέχνη και η εκπαίδευση τότε ποιος ;

Και γιατί κάνουμε αυτό το επάγγελμα αν όχι για να ενωθούμε προς την αγάπη, την ισότητα και την αποδοχή; Να ταρακουνηθούμε και να ταρακουνήσουμε;

Γνώρισες μεγάλη επιτυχία με τη σειρά «Άγριες Μέλισσες». Τι κρατάς από αυτά τα τρία χρόνια;

Ήταν μια υπέροχη και πυκνή εμπειρία και είμαι τυχερή που την έζησα.Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις που αναπολώ τώρα που έχει περάσει λίγος καιρός από το τέλος της σειράς. Νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτά τα τρία χρόνια και τους ανθρώπους που γνώρισα.

Αυτό που κρατάω είναι οι συνάδελφοι που συμπορευτήκαμε αυτά τα τρία χρόνια, η σκληρή δουλειά, όσα έμαθα για τον εαυτό μου από αυτή τη διαδικασία, ο ρόλος που υποδύθηκα που είχε γίνει πολύ πραγματικός μέσα μου και με κάποιον τρόπο τον διαμόρφωσα και με διαμόρφωσε και φυσικά το αγκάλιασμα του κόσμου σε αυτή την ομαδική προσπάθεια .

Ποιο είναι το καλύτερο σχόλιο που έχεις ακούσει για τη δουλειά σου;

Σίγουρα είναι πολύ ενθαρρυντικό να ακούς όμορφα λόγια από τους συναδέλφους και το κοινό, σου δίνει δύναμη. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιο συγκεκριμένο αλλά επιστρέφοντας στην προηγούμενη ερώτηση, είναι υπέροχο να νιώθεις ότι μετά το τέλος της παράστασης έχεις συμβάλει στο να έρθει κάποιος θεατής κοντά με τα συναισθήματα του και να φύγει με μια κάποια μετακίνηση συναισθηματική ή με κάποιον προβληματισμό ή ακόμα και με ένα αίσθημα σύνδεσης και συνενοχής σε αυτό το μαγικό πράγμα που λέγεται δημιουργία .

Είναι υπέροχη αυτή η αγκαλιά που μπορεί να σε πάρει κάποιος που έχει ανοίξει συναισθηματικά μετά το τέλος της παράστασης και να μοιραστεί μαζί σου όπως και εσύ μοιράστηκες μαζί του, αυτό που ένιωσε κατά τη διάρκεια. Είναι λυτρωτικό και συγκινητικό και σίγουρα ενωτικό.

Φωτογραφίες: Πάνος Γιαννακόπουλος, Νίκος Κοκκαλιάς

Πληροφορίες παράστασης

Κείμενο/Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μαυρογεώργη

Ηθοποιοί: Κατερίνα Λάττα | Νικολίτσα Ντρίζη | Μαρία Πετεβή

Βοηθοί σκηνοθέτη: Έλια Ζαχαριουδάκη, Μαρία Μακρή

Μουσική: Δημήτρης Τάσαινας

Επιμέλεια σκηνικού χώρου: Άρτεμις Φλέσσα

Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη

Σχεδιασμός επιγραφής «Ο Ασκληπιός»: Θάλεια Μέλισσα

Επιμέλεια κίνησης: Σοφία Πάσχου

Σχεδιασμός φωτισμών: Σεραφείμ Ράδης, Γιάννης Καραμπάτσος

Φωτογραφίες: Γιάννης Καραμπάτσος

Tempus Verum

Ιάκχου 19, Γκάζι

26/10 έως 15/12

Τετάρτη & Πέμπτη 21.15

Headlines