Έχετε αναρωτηθεί πόσοι καταδικασμένοι παιδόφιλοι ζουν στη γειτονιά σας;  

Ο Άνχελ Ορτίζ καταδικάστηκε πριν μερικά χρόνια σε φυλάκιση στη Νέα Υόρκη με τις κατηγορίες της ληστείας και της απόπειρας σεξουαλικής κακοποίησης.

Εξέτισε την ποινή του κανονικά, αλλά πριν αφεθεί ελεύθερος, έπρεπε να βρει ένα μέρος να μείνει μακριά από σχολεία.

Συγκεκριμένα ο νόμος της Νέας Υόρκης του απαγόρευε να ζει σε απόσταση μικρότερη των 400 μέτρων από οποιοδήποτε σχολείο.

• Διαβάστε επίσης: Εκτινάχθηκαν τα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών από την πανδημία και μετά

Έτσι οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι δεν τον άφηναν να φύγει μέχρι να βρει μια κατάλληλη διεύθυνση και φυσικά κανείς δεν τον βοήθησε στην έρευνα.

Αυτή η απαγόρευση είχε ως αποτέλεσμα ο Ορτιζ να μείνει ακόμη 25 μήνες στη φυλακή καθώς δεν μπορούσε να βρει μέρος να μείνει. Αφού οι αρμόδιοι αρνήθηκαν το αίτημα του να μετακομίσει με τη μητέρα του, επειδή ζούσε κοντά σε σχολείο, ο ίδιος σκέφτηκε δεκάδες εναλλακτικές λύσεις, μεταξύ των οποίων και κάποιες στα βόρεια της Νέας Υόρκης. Όλες απορρίφθηκαν.

Εν τέλει ο ίδιος αφέθηκε ελεύθερος το 2018, όταν άνοιξε ένα κρεβάτι στο κέντρο καταφυγίων της Νέας Υόρκης στο Wards Island, ένα κρεβάτι που ήταν αρκετά μακριά από τα σχολεία και τις παιδικές χαρές.

Η ιστορία του Ορτίζ αποδεικνύει ότι το νομικό σύστημα της Νέας Υόρκης είναι αυστηρό και προσεκτικά σχεδιασμένο για όσους καταδικάστηκαν για απόπειρα κακοποίησης ή προχώρησαν σε άλλα φρικτά σεξουαλικά εγκλήματα.

Μάλιστα η Νέα Υόρκη δεν είναι η μόνη Πολιτεία καθώς μέχρι το 2010, 27 Πολιτείες είχαν θεσπίσει κάποιας μορφής περιορισμό στην εύρεση κατοικίας των συγκεκριμένων παραβατών.

Ωστόσο τα παραπάνω δεν είναι τα μόνα μέτρα προστασίας που λαμβάνουν εδώ και χρόνια οι Πολιτείες των ΗΠΑ.

Δύο σκέλη καταδίκης. Η φυλάκιση και το «έξω»

Είναι σαφές πως στην Αμερική η ποινική καταδίκη για τέτοια αρρωστημένα εγκλήματα έχει δύο σκέλη.

Υπάρχει η τυπική ποινή, δηλαδή η φυλάκιση ή η αναστολή και μόλις τελειώσει η πρώτη ποινή, αρχίζει η δεύτερη.

Αφού, λοιπόν, αποφυλακιστεί ο καταδικασμένος για εγκλήματα σεξουαλικής φύσεως πρέπει να εγγραφεί στο μητρώο σεξουαλικών παραβατών της πολιτείας του. Αν μετακομίσει σε άλλη πολιτεία, θα πρέπει να εγγραφεί κι εκεί.

Ανάλογα με την Πολιτεία και τη σοβαρότητα του εγκλήματος, το όνομα, η φωτογραφία και οι πληροφορίες του θα είναι δημοσίως καταχωρημένα για να τα βλέπουν όλοι και αυτό είναι εντελώς μόνιμο.

Κανονισμός του 2020 πάνω σε νόμο του 2006

Η απόφαση αυτή αναθεωρήθηκε μάλιστα τον Αύγουστο του 2020, όπου τότε σύμφωνα με την Washington Post, το υπουργείο Δικαιοσύνης ανακοίνωσε τον νέο κανονισμό που καθορίζει λεπτομερώς τις απαιτήσεις σε εθνικό επίπεδο για την εγγραφή σεξουαλικών παραβατών σύμφωνα με νόμο που ψήφισε το Κογκρέσο το 2006.

Ο κανονισμός, ο οποίος απορρέει από τον ομοσπονδιακό νόμο περί καταγραφής και κοινοποίησης σεξουαλικών παραβατών, απαιτεί από τους καταδικασθέντες σεξουαλικούς παραβάτες να εγγράφονται στις Πολιτείες στις οποίες ζουν, εργάζονται ή φοιτούν σε σχολείο.

Ενώ ο νόμος μέχρι τότε απαιτούσε από τους σεξουαλικούς παραβάτες να παρέχουν προσωπικές πληροφορίες, ο κανονισμός κωδικοποιεί επακριβώς τις πληροφορίες που πρέπει να παρέχονται, συμπεριλαμβανομένων του ονόματος, της ημερομηνίας γέννησης, του αριθμού κοινωνικής ασφάλισης και συγκεκριμένων πληροφοριών σχετικά με τα ταξίδια, τα οχήματα και τις επαγγελματικές άδειες.

Ειδικότερα βάσει του νόμου, οι σεξουαλικοί παραβάτες πρέπει να αναφέρουν κάθε αλλαγή διεύθυνσης και θα πρέπει να αναφέρουν κάθε ταξίδι στο εξωτερικό.

Η Βοηθός Γενικού Εισαγγελέα Μπεθ Γουίλιαμς είχε δηλώσει τότε ότι ο κανονισμός συνέβαλε στην προώθηση του στόχου του Υπουργείου Δικαιοσύνης και του Κογκρέσου «να διασφαλιστεί ότι οι καταδικασμένοι σεξουαλικοί παραβάτες λογοδοτούν βάσει του νόμου».

Μετά λοιπόν από την ανακοίνωση του νέου κανονισμού πάνω στον νόμο που υπήρχε από το 2006, κάθε Πολιτεία δημιούργησε την δική της ιστοσελίδα στην οποία ο καθένας μπορεί να ψάξει βάσει της γειτονιάς ή του ονόματος. (Search by name or Search by Location).

Το έργο του FBI

Μάλιστα κάποιος μπορεί να ξεκινήσει μπαίνοντας στην επίσημη σελίδα του FBI, το οποίο σε συνεργασία με το υπουργείο Δικαιοσύνης έχει φτιάξει το συγκεκριμένο site.

«Όλες οι Πολιτείες επίσης να διατηρούν τους δικούς τους δικτυακούς τόπους καταγραφής σεξουαλικών παραβατών. Οι πληροφορίες που περιέχονται σε αυτά τα μητρώα και στο εθνικό μητρώο είναι πανομοιότυπες- το εθνικό μητρώο σας επιτρέπει να κάνετε αναζήτηση σε πολλές δικαιοδοσίες», αναφέρει το FBI.

Όπως επισημαίνει το Εθνικό Μητρώο Σεξουαλικών Παραβατών δημιουργήθηκε από τη Μονάδα Εγκλημάτων κατά των Παιδιών στα κεντρικά γραφεία του FBI και σήμερα το συγκεκριμένο μητρώο το διαχειρίζεται το Τμήμα Υπηρεσιών Ποινικής Δικαιοσύνης του FBI.

Διαφορές ανά Πολιτεία

Ωστόσο υπάρχουν κάποιες διαφορές καθώς οι Πολιτείες διαφέρουν ως προς το πόσοι σεξουαλικοί παραβάτες είναι δημοσίως καταχωρημένοι και πόσες πληροφορίες παρέχονται.

Παραδείγματος χάριν, στην Καλιφόρνια κάποιος που έχει διαπράξει «επίθεση με πρόθεση τον βιασμό» καταχωρίζεται στον ιστότοπο το όνομά του, η φωτογραφία του και η πόλη όπου ζει, αλλά όχι η διεύθυνση ή ο χώρος εργασίας του.

Επίσης σε ορισμένες πολιτείες και πόλεις, οι αστυνομικοί επιτρέπεται ή απαιτείται να ενημερώνουν τους γείτονες κάθε φορά που ένας σεξουαλικός παραβάτης μετακομίζει στη γειτονιά. Όταν δεν το κάνουν, οι γείτονες συχνά αναλαμβάνουν να κάνουν τη συγκεκριμένη δουλειά – και, συχνά, προσπαθούν να κάνουν το άτομο να μετακομίσει αλλού.

Οι περιορισμοί δεν τελειώνουν εκεί.

239 υποχρεωτικοί περιορισμοί για παιδόφιλους

Στην Καλιφόρνια, για παράδειγμα, υπάρχουν 239 υποχρεωτικοί περιορισμοί για τους σεξουαλικούς παραβάτες και κυρίως για παιδοβιαστές και παιδόφιλους.

Οι παραβάτες δεν μπορούν να ζουν με υιοθετημένο παιδί, δεν μπορούν να εργάζονται σε δημόσια πάρκα και δεν μπορούν να εισέρχονται σε σχολικούς χώρους χωρίς κρατική έγκριση. Επίσης δεν μπορούν επίσης να ζουν σε εγκαταστάσεις για χρονίως πάσχοντες, δεν μπορούν να οδηγούν γερανοφόρα οχήματα και δεν μπορούν να πωλούν ακουστικά βαρηκοΐας.

Σημειώνεται πως τα παραπάνω ορίζονται από τη νομοθεσία των ΗΠΑ προτάσσοντας πάντα την ασφάλεια των πολιτών και ειδικά των παιδιών από ανθρώπους που ήταν και μπορεί να είναι ξανά επικίνδυνοι.

Η άλλη πλευρά

Ωστόσο δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε τις διαφωνίες που υπάρχουν από ακτιβιστές, ερευνητές και διάφορες άλλες κοινωνικές ομάδες, σχετικά με το δεύτερο σκέλος της καταδίκης αυτών των ατόμων. Το πρώτο σκέλος είναι φυσικά αδιαπραγμάτευτο και απολύτως αποδεκτό.

Σύμφωνα με έρευνα του Vox οι «φωνές» αυτές αναφέρουν πως οι παραπάνω περιορισμοί μετά την αποφυλάκιση του εγκληματία καθιστούν αδύνατο σε έναν άνθρωπο που καταδικάστηκε και εξέτισε την ποινή του να επανενταχθεί στην κοινωνία, ενώ στέκονται και στο κοινωνικό στίγμα το οποίο προκαλείται κυρίως μέσω της δημοσιοποίησης των πολύ προσωπικών στοιχείων των καταδικασθέντων.

Ένα ακόμη επιχείρημα τους είναι πως το μητρώο καταγραφής ατόμων που έχουν καταδικαστεί για σεξουαλικά εγκλήματα δεν προλαμβάνει ένα έγκλημα από το να συμβεί, καθώς αυτό το μέτρο αποτελεί το δεύτερο σκέλος της ποινής ενός ατόμου.

Τέλος όσοι υποστηρίζουν πως πρέπει να βρεθούν άλλες λύσεις για να προστατευθεί η κοινωνία από αρρωστημένους ανθρώπους, τονίζουν πως το συγκεκριμένο μητρώο καταγραφής «ρίχνει το μπαλάκι» στους γονείς, λέγοντας τους εμμέσως πως εμείς σας δίνουμε τα εργαλεία, εσείς προσέξτε με αυτά τα παιδιά σας.

Είναι όμως αυτό ένα μέσο για να περιοριστούν οι σεξουαλικές επιθέσεις; Σίγουρα δεν υπάρχει μία γνώμη και άρα μία απάντηση.

Με πληροφορίες από The New York Times, Vox, Washington Post, FBI, Yorkregion