«Γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα». Και δεν υπάρχει καμία ελπίδα παρά μόνον απελπισία σε μία κοινωνία που ο βιασμός και η κακοποίηση μικρών παιδιών, από την οικογένεια ή και από τον στενό κύκλο, “βρομίζει” την καθημερινή ειδησεογραφία.

Μία κοινωνία που δεν “βλέπει”, δεν “ακούει”, δεν “καταγγέλλει”, αλλά ανοίγει το στόμα της εκ των υστέρων, δεν μπορεί να αποτελεί κοινωνία η οποία μπορεί να προσφέρει ελπίδα στα παιδιά της. Ένα παιδί όταν ζει σε ένα ζοφερό περιβάλλον, όταν η ίδια η οικογένεια αποτελεί απειλή για το παιδί της, δεν είναι κάτι που δεν φαίνεται στη συμπεριφορά του ανήλικου.

Καλώς ή κακώς απαιτείται ενεργοποίηση της κοινότητας και ειδικά του σχολείου. Εκπαίδευση των ίδιων των εκπαιδευτικών, η οποία θα διακρίνουν την κακοποίηση στα μάτια των παιδιών. Ανάπτυξη κουλτούρας στην κοινωνία να μην αποτελεί επιτέλους στίγμα για τα θύματα η καταγγελία οποιαδήποτε βίαιης πράξης ή κακοποίησης.

Πληθώρα ειδικών υποστηρίζουν ότι διαδραματίζει σημαντικό ρόλο για την αντιμετώπιση των υποθέσεων παιδικής κακοποίησης να «ανοίξουν τα στόματα». Η σιωπή είναι καταδίκη για το θύμα και την παιδική ψυχή, ακόμα και αν υπάρχουν οι μηχανισμοί προστασίας. Ακόμα και αν το υφιστάμενο πλαίσιο είναι ελλιπές και χρήζει βελτίωσης, είναι αυτονόητο πως  πρώτα πρέπει να ειδοποιηθούν οι αρμόδιες αρχές.

Το μυαλό πνίγεται στην δίνη από το εξής σουρεαλιστικό: Κανείς (και μιλάμε για φορείς) δεν έχει ακριβή εικόνα για τις περιπτώσεις σεξουαλικών κακοποιήσεων σε παιδιά καθώς δεν υπάρχει κεντρική καταγραφή των δεδομένων.

Εκτιμήσεις -και αυτό στο πλαίσιο του ρεπορτάζ – δείχνουν ότι στη χώρα υπάρχουν τουλάχιστον 1.500 ενεργοί παιδόφιλοι. Κάθε χρόνο καταγράφονται περίπου 300 υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης  και βιασμοί ανηλίκων και πορνογραφίας.

Μόνο σε έναν χρόνο η αρμόδια Υποδιεύθυνση Προστασίας Ανηλίκων στην Ασφάλεια Αττικής ερευνά περίπου 50-70 υποθέσεις αποπλάνησης ανηλίκων, 15 περίπου υποθέσεις βιασμών. Τα τελευταία χρόνια συλλαμβάνονται κάθε δωδεκάμηνο περίπου 30-40 άτομα για παιδική πορνογραφία από τα οποία 4-5 είναι υπότροποι.

Η ζωή δεν είναι μόνο βρώμα. Αλλά έχει και φως. Γονείς που αγαπούν και προστατεύουν τα παιδιά τους, παρά τα λάθη τους. Και επίσης υπάρχουν και εκείνοι και εκείνες που νοιάζονται για την ευτυχία των παιδιών όλης της κοινωνίας. Και είναι θλιβερό η ζωή μας να γεμίζει μόνο με περιστατικά που εν τέλει θα μας κάνουν να πιστέψουμε μόνο τέρατα υπάρχουν.  Θέλω να ελπίζω πως είναι η εξαίρεση.

Διάβαζα πρόσφατα στον διεθνή τύπο την επιχειρηματική ιστορία της Polaroid. Η αμερικανική εταιρεία ιδρύθηκε το 1937 και ήταν εκείνη που έφερε τον όρο instant φωτογραφία. Διάβασα λοιπόν ότι όλα ξεκίνησαν από έναν πατέρα που δεν ήθελε να χαλάσει χατίρι στην κόρη του.

Το 1943, ο Αμερικανός επιστήμονας Edwin Land είχε πάει διακοπές με την οικογένειά του, όταν η 3χρονη κόρη του, Jennifer, του ζήτησε να δει την φωτογραφία που μόλις είχε τραβήξει.

Άρχισε να της εξηγεί ότι  για να εμφανιστεί μία φωτογραφία πρέπει να στείλεις το φιλμ στο εργαστήριο, να χρησιμοποιήσουν ειδικά χημικά και μετά να στείλουν τις τυπωμένες φωτογραφίες. Αυτό σημαίνει εβδομάδες.

Τότε, ήρθε η ιδέα .Μία φωτογραφία που μπορείς να δεις αμέσως μόλις την τραβήξεις.

Για το καπρίτσιο της κόρης μου, λοιπόν. Γιατί υπάρχουν και αυτοί οι γονείς.

Headlines