Το πρόσωπο του Κακού

«Αγαπητέ διευθυντή, θέλω να υποβάλω ένα αίτημα. Ζητώ η εφημερίδα μου, στην ηλεκτρονική της έκδοση, να μη δημοσιεύει πλέον φωτογραφίες των αδελφών Μπιάνκι, και κυρίως εκείνη που τους παρουσιάζει μαζί, σε θέση μάχης. Πρόκειται για δύο νεαρούς που σκότωσαν με γροθιές και κλωτσιές ένα ανυπεράσπιστο παιδί. Σχεδόν κάθε μέρα, εδώ και μήνες, βλέπω τα τατουάζ τους, τη γυμνασμένη επιθετικότητά τους, την νταηλίδικη στάση τους, να παρελαύνουν στον υπολογιστή μου, που είναι το εργαλείο της καθημερινής μου δουλειάς. Οι αδελφοί Μπιάνκι έχουν γίνει ένα είδος σταθερού εικονίσματος. Μια μόνιμη ρουμπρίκα. Θα προτιμούσα όχι».

Ετσι ξεκινά η ανοιχτή επιστολή του Μικέλε Σέρα που δημοσιεύτηκε στο προχθεσινό φύλλο της Repubblica. Ο γνωστός ιταλός αρθρογράφος και συγγραφέας αναφέρεται στους δράστες ενός εγκλήματος που συγκλόνισε πριν από δύο χρόνια τη χώρα του και καταδικάστηκαν τον περασμένο Ιούλιο σε ισόβια. «Γνωρίζω καλά ότι τα πολλά κλικ φέρνουν λεφτά, τουλάχιστον για ένα διάστημα. Οχι όμως με κάθε κόστος. Το κόστος δεν μπορεί να είναι να συνυπάρχεις, για μήνες, με τους αδελφούς Μπιάνκι. Αν πρέπει να μιλάτε σχεδόν κάθε μέρα γι’ αυτούς, σας προτείνω μια λύση: να δημοσιεύετε τη φωτογραφία του θύματός τους, του Ουίλι Μοντέιρο».

Ο Μαουρίτσιο Μολινάρι παραδέχεται ότι η δημοσίευση των φωτογραφιών ενός δολοφόνου έχει τον κίνδυνο της μετατροπής του σε αρνητικό πρότυπο. Σε αυτό άλλωστε αποσκοπούσε και ο ISIS αποκεφαλίζοντας αιχμαλώτους. «Πιστεύω όμως, πρώτον, ότι είναι σωστό και αναγκαίο να γνωρίζουμε το Κακό και να το κοιτάμε κατάματα», γράφει στην απάντησή του ο διευθυντής της ιταλικής εφημερίδας. «Κι αυτό, επειδή το Κακό είναι ανάμεσά μας και το να το γνωρίζουμε μας βοηθά να προστατευόμαστε από τον πολλαπλασιασμό του. Δεύτερον, το να το κρύψουμε θα έπαιζε το παιχνίδι του, καθώς θα του επέτρεπε να διασπείρεται αιφνιδιάζοντας τα θύματά του. Τρίτον, ο καθένας από εμάς θα πρέπει να είναι ελεύθερος, απέναντι στο Καλό και το Κακό, να κάνει την επιλογή του. Κάποιοι, βέβαια, θα διαλέξουν το Κακό. Με το να το αρνιόμαστε όμως δεν το καταπολεμούμε».

Εξυπηρετεί σε κάτι ο καθημερινός μας βομβαρδισμός με τις φωτογραφίες των παιδοβιαστών και όλες τις λεπτομέρειες των υποθέσεων που έρχονται στην επιφάνεια τις τελευταίες ημέρες; Γνωρίζουμε έτσι το Κακό και μαθαίνουμε να προφυλασσόμαστε απ’αυτό ή εξοικειωνόμαστε μαζί του εισχωρώντας στα άδυτά του, ενώ ταυτοχρόνως κραυγάζουμε πόσο πολύ μας σοκάρει;

Στην περίπτωση αυτή, βέβαια, δεν αποτελεί λύση η δημοσίευση της φωτογραφίας του τραγικού θύματος, αφού βρίσκεται ευτυχώς εν ζωή και προστατεύονται τα προσωπικά του δεδομένα. Στο όνομα όμως ακριβώς αυτής της προστασίας θα έπρεπε οι δικηγόροι να είναι σεμνότεροι, οι δημοσιογράφοι προσεκτικότεροι και οι πολιτικοί σοβαρότεροι. Γιατί το Κακό φαίνεται πως είναι πολύ πιο δημοφιλές απ’ ό,τι νομίζουμε.