Είναι γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος των κόκκινων δανείων έχουν μεταβιβαστεί τα τελευταία χρόνια από τις τράπεζες. Εχουν περάσει στα χέρια των funds και αυτά με τη σειρά τους έχουν αναθέσει σε εταιρείες διαχείρισης που δημιουργήθηκαν για τη διευθέτηση της οφειλής. Συνολικά δάνεια ύψους 90 δισ. ευρώ, βρίσκονται υπό τη διαχείριση των εν λόγω εταιρειών. Προφανώς τα έχουν αγοράσει κάτω από την αξία τους (από το υπόλοιπο που χρωστά ο δανειολήπης) και λόγω της ευέλικτης μορφής τους προτείνουν συνήθως λύσεις αποπληρωμής ή εξόφλησης με κούρεμα, σημαντικά καλύτερες από αυτές που θα μπορούσαν να προτείνουν οι τράπεζες. Το φόβητρο ωστόσο ήταν πάντα το ίδιο με αυτό που έχουν οι τράπεζες. Ολες δηλαδή αυτές οι λύσεις προτείνονταν πάντα υπό τη διακριτική απειλή των αναγκαστικών μέτρων, της κατάσχεσης και του πλειστηριασμού στις περιπτώσεις ενυπόθηκων δανείων.

Τους τελευταίους μήνες αυτό το φόβητρο, για αυτή την κατηγορία δανειοληπτών – κατά κανόνα αυτών που δεν εξυπηρετούν τα δάνειά τους στη χώρα – που οι οφειλές τους έχουν περάσει στις εταιρείες διαχείρισης, έχει εξαλειφθεί. Ο «παράδεισος» του κακοπληρωτή έχει δημιουργηθεί. Κανένας φόβος, κανένας κίνδυνος. Θα το βλέπει το πρώην «Κίνημα δεν πληρώνω» και θα εξανίσταται.

Δικαστικές αποφάσεις ανώτατων δικαστηρίων έχουν αποφανθεί σε διαφορετικές περιπτώσεις ότι οι εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων δεν μπορούν να προχωρούν σε πράξεις αναγκαστικής εκτέλεσης και πλειστηριασμούς.

Το θέμα έδειχνε να το αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση, καθώς αποτελεί μια «βόμβα» στα θεμέλια της χρηματοπιστωτικής πίστης και της κουλτούρας πληρωμών, διαχωρίζοντας σε δύο κατηγορίες τους δανειολήπτες: Αυτούς που έχουν οφειλές σε τράπεζες και σε περίπτωση αθέτησης αυτών των πληρωμών κινδυνεύουν με αναγκαστικά μέτρα και πλειστηριασμό της περιουσίας τους και τους άλλους που τα δάνειά τους έχουν μεταβιβαστεί στα funds και μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, ασχέτως αν πληρώνουν ή δεν πληρώνουν το δάνειό τους.

Με όλα αυτά τα δεδομένα, η κυβέρνηση προγραμμάτιζε μια νομοθετική ρύθμιση που θα διόρθωνε το πρόβλημα, το οποίο λόγω της σοβαρότητάς του προφανώς είχε επείγοντα χαρακτήρα. Αυτός ο προγραμματισμός φαίνεται ότι άλλαξε. Η κυβέρνηση προσανατολίζεται πλέον στο να παραπέμψει το θέμα στην ολομέλεια του Αρείου Πάγου για να αποφανθεί τελεσίδικα. Αυτό είναι σαφές ότι μπορεί να πάρει πολλούς μήνες για να καταλήξει και είναι εξίσου πιθανό να μη δικαιώσει τις εταιρείες διαχείρισης, αλλά τους πλέον αμελείς των δανειοληπτών.

Το πολιτικό κόστος είναι ξεκάθαρο ότι μέτρησε περισσότερο από την ίση μεταχείριση των πολιτών. Αυτό είναι ένα θέμα. Το άλλο ωστόσο ξεφεύγει κατά πολύ από το «κάνω τα στραβά μάτια και βλέπω ξανά το θέμα μετά τις εκλογές».

Τα έσοδα από τη διαχείριση αυτών των δανείων, αποτελούν μέρος της αρχιτεκτονικής του σχεδίου Ηρακλής, βάσει του οποίου οι τράπεζες ξεφορτώθηκαν όλο αυτό το βουνό των κόκκινων δανείων. Εγγυητής του σχεδίου για το μεγαλύτερο μέρος του είναι το ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή ο έλληνας φορολογούμενος. Αν δεν εισπράττουν οι εταιρείες διαχείρισης, τότε οι εγγυήσεις μπορεί να εκπέσουν και αυτό που όλοι απευχόμαστε να επιβαρύνουν τελικά το δημόσιο χρέος, όπως πιέζει η Eurostat, θα συμβεί με δική μας ευθύνη. Κανονικό αυτογκόλ, το οποίο χτυπάει στα θεμέλια της ελληνικής οικονομίας. Με αυτά τα δεδομένα κάθε δανειολήπτης δικαιούται να ζητήσει να αποτινάξει τον «ζυγό» των τραπεζών και να πέσει στη… γλυκιά και ανέξοδη αγκαλιά των funds…

Headlines