Συνηθίσαμε να μιλάμε για αυτούς ως πρόβλημα. Τους είδαμε ως κίνδυνο. Τους αντιμετωπίζουμε ως απειλή και δη «υβριδική. Μας ενδιαφέρουν τα γεωπολιτικά παιχνίδια που παίζονται στις πλάτες τους. Κάνουμε αυστηρότερο το θεσμικό πλαίσιο. Οργανώνουμε καλύτερα τη φύλαξη των συνόρων για να μην τα διασχίσουν. Χτίζουμε φράχτες που δεν μπορούν να περάσουν. Τους αναζητούμε, τους συλλαμβάνουμε και εάν χρειάζεται τους επαναπροωθούμε. Κατηγορούμε αυτούς που εργαλειοποιούν τις ροές τους. Ανταλλάσσουμε κατηγορίες για την απόδοση ευθυνών.

Και κάποια στιγμή τους βλέπουμε ως αυτό που είναι. Ανθρωποι γυμνοί, απροστάτευτοι, ευάλωτοι πάνω σε μια νησίδα του Εβρου. Ανθρωποι που αντιμετώπιζαν τη φτώχεια και τη βία και αναζητούν ένα καλύτερο αύριο. Ανθρωποι που θα δώσουν όλες τις οικονομίες τους για ένα αβέβαιο ταξίδι. Ανθρωποι που θα αντιμετωπίσουν τους διακινητές, που συχνά θα τους εξαπατήσουν και θα τους κλέψουν ή ακόμη και θα τους φορτώσουν σε ένα σαπιοκάραβο έτοιμο να βυθιστεί ανά πάσα στιγμή, διεφθαρμένα όργανα τάξης που θα τους εκμεταλλευτούν, κυβερνήσεις που θα τους αντιμετωπίσουν ως διαπραγματευτικό χαρτί, ρατσιστές πολιτικούς που θα τους στοχοποιήσουν, συμμορίες που θα τους τρομοκρατήσουν.

Ανθρωποι που οφείλουμε να καταλάβουμε και την αγωνία και τον πόνο τους και την ελπίδα τους και το γιατί αναγκάστηκαν να φύγουν από τον τόπο τους σε έναν πλανήτη που παραμένει εξαιρετικά άνισος και σε ορισμένα σημεία του πραγματικά αβίωτος. Για να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο δύσκολο αποδεικνύεται να υψωθούν φράχτες στην ανάγκη για καλύτερη ζωή άλλο τόσο τραγικό είναι να πιστεύουμε ότι στα δικαιώματα υπάρχουν σύνορα και όρια, ότι πέραν ενός σημείου απλώς δεν ισχύουν. Γιατί συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουν και οι άνθρωποι, οι άνθρωποι στην πλήρη ευαλωτότητα, οι άνθρωποι που κατάντησαν πραμάτεια για να θυμηθούμε και τον ποιητή, οι γυμνές ζωές σε μια νησίδα σε ένα σύνορο, που έρχονται και μας υπογραμμίζουν ότι πάντα μπορούμε να κάνουμε κάτι, πάντα μπορούμε να μη διαλέξουμε τον δρόμο της βαναυσότητας.

Headlines