Άλλο Ερντογάν, άλλο Τουρκία…

Στην Ελλάδα οι συγκρίσεις είναι αγαπημένο σπορ. Καθώς και οι αποκλεισμοί. Και σε αυτή τη γραμμή απαιτείται να γίνεται και η πολιτική.

Για να εξηγήσω τι εννοώ.

Αν κάποια χώρα έχει σχέσεις με την Ελλάδα, αυτομάτως θα πρέπει να κόψει τους όποιους δεσμούς έχει με την Τουρκία.

Αν κάποια χώρα έχει συναλλαγές με την Ελλάδα θα πρέπει να κόψει τις συναλλαγές με την Τουρκία. Αν όχι τελείως σε κάθε περίπτωση να τις ελαττώσει.

Αν κάποιος υπουργός ξένης χώρας πάει στην Τουρκία, ή κάνει συνάντηση με τούρκο αξιωματούχο αυτομάτως αυτό θα πρέπει να ερμηνευθεί και μέσα από το φακό των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Θεωρούμε δε πως ότι κάνει η Τουρκία το κάνει και αυτή με το βλέμμα στην Ελλάδα. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος.

Όταν δε οι αρμόδιοι διπλωμάτες, κυβερνητικοί, παράγοντες επιχειρούν να εξηγήσουν ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, βρίσκονται αντιμέτωποι με επίθεση.

Όπως και όταν τολμάνε να παραδεχτούν ότι η Τουρκία δεν είναι απομονωμένη.

Η Τουρκία δεν μπορεί να απομονωθεί λόγω της θέσης, τους μεγέθους και του ρόλου της.

Η Δύση δεν μπορεί να εγκαταλείψει την Τουρκία. Η Ελλάδα δεν θέλει η Δύση να εγκαταλείψει την Τουρκία.

Ακόμα και με πρόεδρο τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν του 21ου αιώνα. Τον δύσκολο και μη συνεργάσιμο Ερντογάν. Τον αναθεωρητή. Τον επικίνδυνο. Τον Ερντογάν που κανείς υποτίθεται ότι δεν θέλει να συνομιλεί μαζί του.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα, μου έλεγε έμπειρη διπλωμάτης όταν ρωτούσα τι θέση θα πάρουν οι ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία σε σχέση με την Ελλάδα και αν μπορεί να αλλάξει η πολιτική τους.

Χαρακτήριζε λάθος για την Ελλάδα να θέλει να βάλει τη σχέση της σε ζυγαριά με την Τουρκία, «είναι σαν να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Δεν το έχουμε ανάγκη. Η σχέση δεν είναι αλληλοεξαρτώμενη και δεν πρέπει να είναι. Είναι ανεξάρτητη και πρέπει να παραμείνει. Αλλιώς διπλωματικά μιλώντας υπονομεύουμε τον εαυτό μας».

Άλλωστε πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τόσο οι ΗΠΑ, όσο και όλες οι χώρες που Ελλάδα αλλά και Τουρκία έχουν σχέσεις, (ΗΑΕ, Σαουδική Αραβία, Γαλλία και πολλές άλλες) λειτουργούν με βάση τα δικά τους συμφέροντα και από αυτά εξαρτάται άμεσα και η όποια αλληλεγγύη τους. Ακόμα και αν είναι δεμένη με ακριβά συμβόλαια. Αφού πάντα θα υπάρχουν κάποια άλλα ακριβότερα να προταθούν.

Ναι ο Ερντογάν ως προσωπικότητα μπορεί να εκνευρίζει τους Ευρωπαίους και ιδιαίτερα τους δυτικούς.

Ναι δεν ακολουθεί τους τρόπους και τα πρωτόκολλα της Δύσης.

Ναι απειλεί ανά πάσα στιγμή να προκαλέσει χάος για τα δικά του συμφέροντα.

Ναι δεν είναι αρεστός.

Αλλά όχι δεν είναι ικανός να θυσιάσει η Δύση την Τουρκία για χάρη του. Και ούτε η Ελλάδα θα ήθελε έναν Ερντογάν και κατ΄επέκταση μία Τουρκία «έξω από το μαντρί»…

Ενώ θα πρέπει να είναι σαφές στην Αθήνα πως όσο και αν γίνεται δυσάρεστος ο Ερντογάν στη Δύση, όσο και αν αναβαθμίζεται ο ρόλος της Ελλάδας στην περιοχή, αυτό δεν σημαίνει ότι οι ΗΠΑ μετατοπίζονται στα ελληνοτουρκικά σημαντικά.

Ακόμα και αν ο Τσαβούσογλου παραπονιέται για «ανισορροπίες».

Η θέση των ΗΠΑ όσον αφορά την ασφάλεια στο Αιγαίο παραμένει αμετάβλητη, «παραμένουμε αμερόληπτοι» ανέφερε χαρακτηριστικά ο Τζεφ Φλέικ, πρέσβης των ΗΠΑ στην Τουρκία.

Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ εξακολουθεί να θέλει πολιτική χωρίς εντάσεις στην περιοχή. Και οι παραινέσεις δεν μπορούν να χαρακτηριστούν παρεμβάσεις…