Το… κάστρο του Μαξίμου και οι… καλύβες της κρίσης του ελληνικού ποδοσφαίρου

Η κυβέρνηση αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι το πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι τελικά βαθιά πολιτικό.

Ένα από τα συνθήματα της Γαλλικής Επανάστασης για την απελευθέρωση των λαών έλεγε: «Πόλεμος στα κάστρα, ειρήνη στις καλύβες».

Ασφαλώς όταν μιλάμε για το ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι ιεροσυλία να αναφέρουμε τέτοια συνθήματα, όμως, φαίνεται ότι έτσι αντικατοπτρίζεται η κατάσταση που επικρατεί εδώ και αρκετό καιρό.

Σε αντιστοιχία το κάστρο είναι η κυβέρνηση και το Μέγαρο Μαξίμου, στο οποίο μαθαίνουμε ότι οι παλιές καλές ημέρες ειρήνης έχουν αντικατασταθεί με πόλεμο «φατριών».

Το δε καλύβι είναι η… παράγκα που έχει στήσει η ΑΕΚ του Δημήτρη Μελισσανίδη, με μια επίπλαστη ειρήνη η οποία έχει ευγενικό χορηγό συγκεκριμένα πολιτικά – ποδοσφαιρικά συμφέροντα.

Οι τόνοι της κίτρινης μπογιάς που έχει βαφτεί το νέο γήπεδο της ΑΕΚ και η «συγκίνηση» που εκβιαστικά θέλουν να βγάλουν από τους αγνούς φιλάθλους με τους δικέφαλους αετούς, τα Βυζάντια, τις Αγιές Σοφιές και τις Κόκκινες Μηλιές, δύσκολα θα κρύψουν την σκληρή πραγματικότητα.

«Μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο καιρό, λίγους για πολύ καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό», έλεγε ο Αβραάμ Λίνκολν. Όμως δεν περιμένουμε να έχει διαβάσει αμερικανική ιστορία ο ιδιοκτήτης της ΑΕΚ. Η μόνη σύνδεση του κ. Μελισσανίδη με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ήταν επιχειρηματική και μάλλον… τραυματική, με τις δικαστικές εκκρεμότητες να μην έχουν τελειώσει.

Θα περιμέναμε, όμως, να γνωρίζει τα αποφθέγματα του Λίνκολν ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Τάκης Θεοδωρικάκος, ο οποίος μάλλον πιστεύει ότι από τη θέση του μπορεί να αντλεί και αιώνια ασυλία.

Ένας υποψήφιος δήμαρχος που χρειάζεται… δικέφαλη υποστήριξη και ένας υπουργός που αγαπάει τις δεξιώσεις από ποδοσφαιρικούς παράγοντες

Η ανακοίνωση της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Βορειοανατολικής Αττικής, που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 21/10 δεν είναι μια τυπική συνδικαλιστική τοποθέτηση.

Ούτε λίγο, ούτε πολύ λέει ότι η διεξαγωγή ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ εγκυμονεί «τεράστια προβλήματα ασφαλείας και προστασίας περιουσιακών αγαθών κυρίως όμως της ανθρώπινης υγείας και ζωής».

Δηλαδή, μια ένωση που εκπροσωπεί τους αστυνομικούς μιας ολόκληρης περιοχής ούτε λίγο ούτε πολύ λέει ότι το σχέδιο ασφαλείας που υπάρχει για το νέο γήπεδο της ΑΕΚ είναι αναχρονιστικό και τελικά επικίνδυνο.

Όλα αυτά λίγες μέρες αφότου η πρόεδρος της Επιτροπής επανελέγχου καταλληλότητας αγωνιστικών χώρων και αθλητικών εγκαταστάσεων της Περιφέρειας Αττικής, διαπίστωσε ότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα ασφαλείας με τον τρόπο που έχουν διαμορφωθεί τα κιγκλιδώματα και τα διαχωριστικά στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ.

Η ίδια λίγες μέρες πριν στην προηγούμενη επίσκεψη της επιτροπής κατήγγειλε ότι δέχτηκε απειλές από τον Δημήτρη Μελισσανίδη και μάλιστα κατέθεσε και μήνυση.

Όμως, τα υπόλοιπα μέλη της Επιτροπής, που κανένα τους δεν ήταν μηχανικός με εμπειρία σε αυτά τα θέματα, συμπεριλαμβανομένου του εκπροσώπου της αστυνομίας έκριναν ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, εισηγήθηκαν θετικά και στη συνέχεια ο αρμόδιος αντιπεριφερειάρχης κ. Χάρης Ρώμας, που πρόσφατα ανακοίνωσε και την υποψηφιότητά του για το δήμο Χαλανδρίου, υπέγραψε την προσωρινή άδεια του νέου γηπέδου.

Μάλιστα η υποψηφιότητά του έλαβε ιδιαίτερης προβολής από τα μέσα που είναι κάπως… φιλικά προς την ΑΕΚ και είναι εμφανές ότι σκοπεύει να εξαργυρώσει εκλογικά με κάθε δυνατό τρόπο την υπογραφή που έβαλε για το νέο γήπεδο στις δημοτικές εκλογές του 2024. Βλέπετε, όσοι γνωρίζουν λένε ότι δύσκολα εκλέγεσαι στην ευρύτερη πάλαι ποτέ Β΄ Αθήνας χωρίς… κιτρινόμαυρη υποστήριξη.

Την ίδια στιγμή ο αρμόδιος υπουργός Προστασίας του Πολίτη, αυτός που κατεξοχήν θα έπρεπε να ανησυχεί για ζητήματα ασφαλείας σε ένα γήπεδο, αυτός που θα έπρεπε πρώτος και καλύτερος να απαιτεί περισσότερα μέτρα ασφαλείας, αυτός που θα έπρεπε να ακούει τους αστυνομικούς όταν λένε ότι είναι αναχρονιστικό σχέδιο ασφαλείας, δεν κάνει απολύτως τίποτα.

Δεν έχει παρέμβει για να αναθεωρηθεί το σχέδιο ασφαλείας. Και ούτε αυτός έχει παρέμβει για το πρόβλημα που γεννά το γεγονός ότι ένα νέο γήπεδο εξαιτίας της κατασκευής του «επιτρέπει» τις … μαζικές εισβολές φιλάθλων στον αγωνιστικό χώρο και για συμπλοκές ανάμεσα σε οπαδούς αντίπαλων ομάδων. Δηλαδή, δεν έχει ασχοληθεί με κάτι που κανονικά είναι από τους μεγαλύτερους πονοκεφάλους του.

Αλλά πώς να το κάνει αυτό ο αρμόδιος υπουργός Τάκης Θεοδωρικάκος, όταν δεν έχει κανένα πρόβλημα να οργανώνει προς τιμήν του πανάκριβη δεξίωση στο «Γκολφ» της Γλυφάδας ο Λεωνίδας Λεουτσάκος, πρόεδρος της Super League 2. Ιδίως όταν ο κ. Λεουτσάκος έχει προϊστάμενό του τυπικά τον κ. Θεοδωρικάκο, ως αστυνομικός, αν και φαίνεται ότι τα ποδοσφαιρικά του διοικητικά καθήκοντα δεν του αφήνουν χρόνο να ασκεί αστυνομικά και άρα έχει καταφέρει να «αποσπασθεί» στη θέση που κατέχει, αν και δεν είμαστε και τόσο βέβαιοι ότι τέτοια καθήκοντα τυπικά δικαιολογούν απουσία από τα κανονικά καθήκοντα.

Όμως, ούτε αυτό φαίνεται να απασχόλησε τον κ. Θεοδωρικάκο, ούτε βέβαια το γεγονός ότι ο κ. Λεουτσάκος δεν είναι απλώς ένας ποδοσφαιρικός παράγοντας. Είναι μέρος του προβλήματος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τμήμα ενός μηχανισμού που αυτή τη στιγμή ελέγχει ουσιαστικά τη διοίκηση της ΕΠΟ, της οποίας άλλωστε είναι και μέλος, και οδηγεί το ελληνικό ποδόσφαιρο σε μια ανυποληψία που μόνο ο κ. Μελισσανίδης δεν παραδέχεται. Ενός μηχανισμού που θεωρεί π.χ. ότι το τι θέλει ο… Γιαννάκης Παπαδόπουλος είναι πιο σημαντικό από την εφαρμογή της «Ολιστικής Μελέτης» που διαμορφώθηκε με τη βοήθεια της FIFA και της UEFA για να βγει το ποδόσφαιρο από την κρίση του.

Βεβαίως κατανοούμε ότι ο κ. Θεοδωρικάκος ενδιαφέρεται για την εκλογή του και άρα τέτοιες «εκδηλώσεις» βοηθούν σε αυτή την κατεύθυνση, το ίδιο και ο τρόπος που κάνει τα «στραβά μάτια» για τις παρατυπίες και τα προβλήματα ασφάλειας στο νέο γήπεδο της ΑΕΚ.

Όμως, ο κ. Θεοδωρικάκος δεν είναι απλός ένας πολιτευτής, έτοιμος ακόμη και να κραυγάσει «και ποτάμια θα σας φτιάξουμε». Είναι ένας υπουργός, σε ένα καίριο πόστο για τους πολίτες αλλά και για την εικόνα της κυβέρνησης. Κατά συνέπεια το να κινείται απλώς και μόνο με το κριτήριο της εκλογής του και της εξυπηρέτησης ποδοσφαιρικών παραγόντων με την ελπίδα ότι αυτό θα μετατραπεί σε ψήφους είναι πρόβλημα, όπως και να το δει κανείς.

Ούτε βεβαίως αναλογεί σε έναν υπουργό επικεφαλής του υπουργείου που είναι αρμόδιο για την τήρηση της νομιμότητας, όχι μόνο να ανέχεται την απόσπαση του Λεουτσάκου για την εκτέλεση των ποδοσφαιρικών καθηκόντων του, αλλά και ταυτόχρονα να προσφέρει την εξυπηρέτηση να έχει τον γιό του κ. Λεουτσάκου στην προσωπική του φρουρά – και όλοι ξέρουμε ότι τέτοιες θέσεις σε φρουρές δημοσίων προσώπων δεν θεωρούνται ακριβώς… δυσμενείς μεταθέσεις.

Ο κ. Θεοδωρικάκος θα ήταν καλό να δώσει κάποιες εξηγήσεις για όλα αυτά. Ξαναλέμε: δεν είναι απλά ένας πολιτευτής. Ο κ. Ρώμας για παράδειγμα πιστεύει ότι επειδή έπαιξε κάποτε τον δήμαρχο σε μια πετυχημένη τηλεοπτική σειρά, μπορεί να όντως να διοικήσει και έναν σημαντικό δήμο. Η φιλοδοξία του τον σπρώχνει στη λογική «εξυπηρέτησης» παραγόντων και μηχανισμών που ελπίζει ότι θα του φέρουν σταυρούς, έστω και αν με αυτό τον τρόπο απέχει από το να στέκεται στο ύψος των καθηκόντων του ως αντιπεριφερειάρχης. Όμως, ο κ. Θεοδωρικάκος είναι από τους υπουργούς αιχμής μια κυβέρνησης που διεκδικεί να φέρει «νόμο και τάξη».

Επίσης χρήσιμο θα ήταν να διερευνηθεί αν έχει σημασία ότι το «δεξί χέρι» του υπουργού έχει δύο βενδινάδικα της Aegean στο οικογενειακό του περιβάλλον.

Το διαχρονικό πολιτικό πρόβλημα σε σχέση με το γήπεδο της ΑΕΚ

Προφανώς και δεν είναι η πρώτη φορά που αναδεικνύεται ένα πολιτικό πρόβλημα σε σχέση με το συγκεκριμένο γήπεδο.

Γιατί όσο κατανοητή και εάν είναι η συγκίνηση των απλών οπαδών της ΑΕΚ που όπως όλοι οι οπαδοί θέλουν να έχει «σπίτι» η ομάδα τους, καλό είναι να μην ξεχνάμε τι παίχτηκε γύρω από αυτό το γήπεδο.

Γιατί δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι στη χωροθέτηση του γηπέδου είχαν αντιδράσει οι ίδιοι οι κάτοικοι της περιοχής γιατί καταλάβαιναν την επιβάρυνση που συνεπαγόταν.

Γιατί ακόμη και τώρα όλα τα προβλήματα από τη μαζική παρουσία δεκάδων χιλιάδων φιλάθλων στην περιοχή, από το πάρκινγκ μέχρι την αποφυγή επεισοδίων, εξακολουθούν να μην έχουν αντιμετωπιστεί.

Γιατί το γήπεδο αυτό, εάν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, είναι αναβάθμιση για του επισκέπτες αλλά για τους κατοίκους είναι βάσανο.

Γιατί υπήρξε για μεγάλο διάστημα πραγματικό κλίμα τρομοκρατίας, με απειλές και ξυλοδαρμούς, από συμμορίες τραμπούκων σε βάρος όποιου έθετε ζητήματα σε σχέση με τη χωροθέτηση του γηπέδου αυτού.

Γιατί στο στόχαστρο βρέθηκε ακόμη και ο τότε δήμαρχος που χρειαζόταν ειδική περιφρούρηση σε συγκεντρώσεις και ο οποίος παρότι ήταν πετυχημένος είδε να χάνει τις εκλογές από μια συμμαχία που είχε φαρδιά πλατιά την υπογραφή «ΑΕΚ» επάνω της.

Γιατί είδαμε πόσο αρνητικό αντίκτυπο είχε π.χ. για τον ΣΥΡΙΖΑ το γεγονός ότι στελέχη του έδιναν διαβεβαιώσεις στον κ. Μελισσανίδη για το γήπεδο, παρότι τα ίδια του μέλη του κόμματος αγανακτούσαν για την κατάσταση στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Το πολιτικό πρόβλημα της κυβέρνησης

Όλα τα παραπάνω, όμως, καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα. Ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, ή για να ακριβολογούμε στο βασίλειο της Ηρώδου Αττικού, στο Μέγαρο Μαξίμου.

Τους τελευταίους μήνες το κυβερνητικό στρατηγείο κατατρύχεται από έριδες, συγκρούσεις, μάχες επικράτησης και αντίπαλα στρατόπεδα που έχουν στηθεί και που κάνουν ζημιά.

Μέχρι πριν από λίγο καιρό, αν κάποιος ήθελε να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση, να θίξει τα κακώς κείμενα, να «αποκαλύψει» μυστικά και ψέματα έλεγε «για όλα φταίει ο Γρηγόρης Δημητριάδης. Αυτός κάνει κουμάντο».

Τώρα που δεν υπάρχει «κακός» στην ιστορία; Τώρα που δεν υπάρχουν «βάρβαροι» κατά τον Καβάφη, τι θα γενούν όλοι αυτοί που έβρισκαν.. μια κάποια λύση χτυπώντας τον πρώην διευθυντή του γραφείου του πρωθυπουργού;

Ο κ. Δημητριάδης ήταν όντως «μια κάποια λύσις» κάθε φορά που γινόταν κάτι στραβό στην κυβέρνηση.

Υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν ότι ήταν μέρος του προβλήματος ο Γραμματέας του πρωθυπουργού στη σχέση του Μελισσανίδη με την κυβέρνηση και το ποδόσφαιρο. Ενδεχομένως αν υιοθετηθεί η δική τους αξιολόγηση σε ορισμένα γεγονότα να αχνοφέγγει η μορφή του αλλά και σε πολλές περιπτώσεις να έχουν και απόλυτο δίκιο. Τα επιχειρηματικά και δικαστικά προβλήματα του ιδιοκτήτη της ΑΕΚ στον Πειραιά με την Oil One, στην Νέα Φιλαδέλφεια με το γήπεδο και στη Νέα Υόρκη με τις αγωγές αντιμετωπίστηκαν χλιαρά και φιλικά από τον Γραμματέα από την πρώτη στιγμή στο Μαξίμου.

Όμως, φαίνεται ότι το πρόβλημα είναι πιο βαθύ και ότι παρά την προβολή της αντίληψης περί «επιτελικού κράτους» φαίνεται ότι παρακάτω είναι…business as usual για διάφορα στελέχη της κυβέρνησης.

Το «μη μας ανακατεύετε με το ποδόσφαιρο» ως επικίνδυνο άλλοθι

Αρκετές φορές όσοι έχουν προσπαθήσει να ζητήσουν από την κυβέρνηση και μάλιστα στο ανώτερο δυνατό επίπεδο να υπάρξει μια παρέμβαση στο ποδόσφαιρο, ώστε να σταματήσει να είναι η ΕΠΟ ένας μηχανισμός διαρκούς ανυποληψίας, έχουν ακούσει την απάντηση: «μην μας ανακατεύετε με το ποδόσφαιρο».

Όμως, σε μια κυβέρνηση που θεωρεί ότι φέρνει μεταρρυθμίσεις και τομές δεν ταιριάζει να «σηκώνει τα χέρια ψηλά», σε σχέση με κάτι που δεν είναι απλώς ένα άθλημα, αλλά ένα τμήμα της κοινωνικής ζωής.

Ιδίως όταν φαίνεται ότι ακόμη και εάν δεν ασχολείται η κυβέρνηση με το ποδόσφαιρο, ασχολείται το ποδόσφαιρο με την κυβέρνηση και μάλιστα στην πιο προβληματική εκδοχή του, εάν κρίνουμε από τα πεπραγμένα του κ. Θεωδορικάκου.

Για να το πούμε διαφορετικά. Το να πει κανείς ότι «έτσι είναι το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, και τίποτα δεν αλλάζει», παραβλέπει το πώς όλη αυτή η κατάσταση που συνδυάζει την ανεπάρκεια με τη διαφθορά λειτουργεί τοξικά συνολικά για την κοινωνία και για το πολιτικό σύστημα.

Για παράδειγμα, τι μήνυμα στέλνει η κυβέρνηση όταν για παράδειγμα δείχνει να μην υπάρχει κανένα θέμα που ο εκλεκτός του κ. Μελισσανίδη Τάκης Μπαλτάκος, αποπεμφθείς κάποτε από τη ΝΔ ως… γεφυροποιός με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, είναι πρόεδρος της ΕΠΟ, αποφασίζοντας τη μία παρατυπία μετά την άλλη;

Τι μήνυμα στέλνει για το πώς πρέπει να λειτουργούν θεσμοί, πώς να τηρείται η νομιμότητα, πώς να μην κυριαρχεί η αυθαιρεσία;

Καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει και το αντανακλαστικό σε κάποιους ότι «δεν πρέπει να συγκρουστούμε, γιατί αυτό θα είχε κόστος με τους οπαδούς» ή, ακόμη χειρότερα «ας προσπαθήσουμε να τα έχουμε καλά με αυτούς».

Μόνο που το πραγματικό πολιτικό κόστος από τη συντήρηση εστιών διαφθοράς και παρανομίας, μέσα σε θεσμούς με τεράστια κοινωνική απήχηση, είναι, σε βάθος χρόνου πολύ μεγαλύτερο από το εάν ο ένας ή ο άλλος ποδοσφαιρικός παράγοντας θα «σπρώξει» μερικούς σταυρούς παραπάνω σε έναν δήμο ή σε μια περιφέρεια.

Σε τελική ανάλυση ας ρωτήσουν και τον ΣΥΡΙΖΑ, που θεώρησε ότι μπορούσε να «κάνει παιχνίδι» στο ποδόσφαιρο, εάν βγήκε ωφελημένος π.χ. από τους χειρισμούς Κοντονή, εάν απέκτησε καλύτερη πολιτική επιρροή αποφασίζοντας να μην σπάσει το απόστημα της ΕΠΟ, και πώς νιώθουν που είδαν την υποστήριξη που έδωσαν στον Μελισσανίδη για το γήπεδο να «μεταφράζεται» σε απώλεια του δήμου της Νέας Φιλαδέλφειας και τώρα υποστήριξη αντίπαλης υποψηφιότητας ενάντια στον πιο πετυχημένο δήμαρχο του ΣΥΡΙΖΑ βόρεια της Αθήνας.