Είμαι με τον άνθρωπο

Η υπόθεση Πισπιρίγκου παρήκμασε, αλλά δεν ξεμείναμε από νέα επεισόδια, διότι προέκυψε η υπόθεση του Μίχου και της δωδεκάχρονης. Κι άμα αρχίσει κι αυτή να κουράζει, θα έχουμε κάποια νέα κτηνωδία να μας συγκλονίσει, διότι έτσι κι αλλιώς το Νέτφλιξ ανανεώνει τα θρίλερ του πολύ πιο αργά απ’ όσο η πραγματικότητα – δεν μας προλαβαίνει.

Ρώτησα κάποιον γνωστό:

– Είσαι με τον πενηντατριάχρονο βιαστή, ή με τη δωδεκάχρονη;

– Εγώ είμαι με τον άνθρωπο, απάντησε.

– Μόνο με τον άνθρωπο, ή και με την ειρήνη;

– Με την ειρήνη και με τον άνθρωπο.

Είναι μια όχι ασυνήθης άποψη – και είναι απορίας άξιο πώς δεν έγινε ακόμα και καμιά σχετική συναυλία. Πάντως το πράγμα μας πάει «γαμιώντας» που λέμε, δεν υπάρχει σχεδόν μέρα που να ξυπνήσεις το πρωί και να μην έχει προκύψει κάποιος βιασμός, ανηλίκου, ή ενηλίκου, πατεράδες που καλαφατίζουν τα παιδιά τους, παππούδες που πηγαίνουν με βρέφη, γαμπροί που βιάζουν 75χρονες πεθερές, κι ένα σωρό άλλες ανωμαλίες που θα έκαναν τον Ντε Σαντ να κοκκινίσει, να κομπλάρει ο Ανταμό.

Κι όσο απλώνεται η διαμαρτυρία και η δημοσιότητα του #MeΤoo, τόσο πιο πολύ, θαρρείς σε πείσμα του, πολλαπλασιάζονται οι αγριότητες – φαίνεται να υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που ζει εκτός του ορατού, εκτός της κοινής άποψης και της διαμορφωμένης αντίληψης. Ενας κόσμος που δεν καταλαβαίνει τίποτε, ζει έξω από τα δημοσίως συμβαίνοντα, τις εξελίξεις, τις ιδέες και την Ιστορία. Ή, μήπως, η όντως πραγματικότητα είναι αυτοί και όχι εμείς; Μήπως έχουμε εξελιχθεί αναγκαστικά σε θεατές υπερώου, σε απλούς μπανιστηρτζήδες μιας μη-ορατής πραγματικότητας που αναδύεται αποτρόπαια κάθε μέρα στις τηλεοράσεις και στις εφημερίδες, και την παρακολουθούμε άναυδοι, όπως κοιτάζουν οι αγελάδες τα τρένα;

Πόση ανωμαλία κρύβεται άραγε μέσα σε κάθε πολυκατοικία; Είναι λογικό πλέον να το αναρωτιέσαι. Και περίμενες μετά τις πρόσφατες διαβόητες περιπτώσεις συλλήψεων, τηλεδικών και καθημερινών διαπομπεύσεων στα πρωινάδικα πως θα υπήρχε, πια, κάποιος συγκρατημός. Πως η απειλή της φυλακής θα απέτρεπε τους πιθανούς δράστες, έστω ο φόβος του δημόσιου στιγματισμού. Κάποια συναίσθηση, έστω, πως δεν είναι μόνο η ποινή και ο εγκλεισμός, αλλά και το ότι ξεφτιλίζεται και καταστρέφεται και όλη η οικογένεια του βιαστή, τα παιδιά του, όλο το σόι κι όλο το σεμψιλέ. Κι όμως, δεν καταλαβαίνουνε γρι. Προέχει το γούστο.

Οι κοινωνιολογικές αναλύσεις, βέβαια, και κυρίως οι πολιτικές πάνω στο θέμα, είναι μάλλον αφελείς και γενικευτικές του τύπου «ένας γύφτος έκλεψε, όλοι οι γύφτοι φταίνε». Η διαστροφή, όμως, είναι προσωπικό δεδομένο, και δεν είναι θέμα ιδεολογίας το αν κάποιος είναι απ’ τη φύση του παιδεραστής, κατσικογάμης, επιδειξίας, ή αιμομίκτης – το χειρότερο: είναι τόσο ισχυρή η ροπή του που δεν υπολογίζει ότι αν αποκαλυφθεί, συλληφθεί, θα πάει φυλακή, θα καταστραφεί κι ο ίδιος και όλη του η φαμίλια. Σαν τη γάτα, που για ένα ψάρι πούλησε το σπίτι.

Προφανώς και υπάρχουν αποτρόπαιες πλευρές σε αρκετά «καλά παιδιά», σε αρκετούς έντιμους, ευλαβείς, ή προοδευτικούς κατά τα άλλα, πολίτες, βαθιές διαταραχές που δεν είναι ορατές, και που υπερβαίνουν τις αντιστάσεις της συνείδησης, ή του αισθήματος νομιμοφροσύνης – τα θυσιάζουν όλα. Η σκοτεινή πλευρά επικυριαρχεί, όπως ο εθισμένος που έχει μεν συνείδηση αλλά τον τρελαίνει η στέρηση, οπότε είναι έτοιμος μέχρι να σφάξει και τη μάνα του για ένα γραμμάριο – έχει συμβεί ουκ ολίγες φορές. «Κανείς ιππέας δεν λογαριάζει το λουλουδάκι του αγρού».

Κι ενώ, εφόσον συμβεί το έγκλημα και είναι όλα, λίγο-πολύ ορατά, αρχίζουνε μετά οι εμβριθείς ερμηνείες και η προπαγάνδα. Φταίει η κακούργα κοινωνία, ο ιμπεριαλισμός, ο κομμουνισμός, φταίει η τιμή του πετρελαίου που ο άλλος βίασε μια κατάκοιτη γριούλα ογδόντα ετών. Φταίνε τα όπλα που κάθε τόσο βγαίνει κάποιος στις ΗΠΑ, στη Ρωσία ή στην Κίνα και σφάζει τριάντα βρέφη σε βρεφοκομείο, κι εκδίδει, ή εξοντώνει τα ίδια του τα παιδιά. Αρα, με μια έννοια, εκτός από τους δράστες, υπάρχουνε και οι άλλοι διαταραγμένοι που εξίσου αδίστακτα καπηλεύονται παιδιά, εγκλήματα, νεκρούς κι οτιδήποτε κι εν ψυχρώ. Διότι όχι σπάνια, η άποψη δεν είναι ιδεολογία, αλλά ψύχωση.

Σαν εκείνον τον κτηνίατρο που είχε κάνει διδακτορικό πάνω στον ειλεό, και όποιο άρρωστο ζώο εξέταζε, έβρισκε πως έχει ειλεό. Για όλα φταίει κάτι που θεωρούμε εξ αρχής πως φταίει για όλα. Το άτομο δεν έχει κρίση, συνείδηση, διάκριση, ατομική ευθύνη, αλλά είναι παράγωγο βιοτεχνίας. Αν ο άλλος βιάσει τον μπατζανάκη του, τότε υπάρχει οικογενειακή και συλλογική ευθύνη. Οπότε πρέπει να κάνουμε και δομές που να προστατεύουν τους μπατζανάκηδες – καλές, όντως, είναι οι δομές, πάντα κάτι προσφέρουν, αλλά αν κάποιος παίρνει ξαφνικά το τσεκούρι και διαμελίζει τον πατέρα του ενώ βλέπει τηλεόραση, τότε τι γίνεται; Βέβαια κάποιοι θα βγούνε και θα πουν πως φταίει η τηλεόραση, ή επειδή το θύμα έβλεπε ιδιωτικά κανάλια. Αλλοι θα αναζητήσουν την ερμηνεία στα ζώδια, κι άλλοι στην άυλη υπεραξία.

Πάσα προσφορά δεκτή. Πάντως, και σε κάθε περίπτωση, υπάρχει μια απάντηση-μπουζουριέρα: όλοι είμαστε με τον άνθρωπο. Με τον άνθρωπο και με την ειρήνη. Ποια απ’ όλες; Μην την ψάχνεις.