Δύο νέοι πρωθυπουργοί, σε δύο από τις μεγαλύτερες χώρες και οικονομίες της Ευρώπης. Η Τζόρτζια Μελόνι ανέλαβε τα ηνία της Ιταλίας ο δε Ρίσι Σούνακ ορκίστηκε πρωθυπουργός της Βρετανίας μετά από την περιπέτεια της Λιζ Τρας.

Η μία γυναίκα, η πρώτη στο ανώτατο αξίωμα, ο δεύτερος γιος μεταναστών από την Ινδία και όπως τον χαρακτήρισαν «η επιτομή της πολυεθνικής Βρετανίας. Ή όπως έσπευσαν κάποιοι να πουν… ο Γκάντι νίκησε την βρετανική αυτοκρατορία.

Σε κανονικές συνθήκες θα λέγαμε ότι έχουμε δύο ηγέτες χωρών έξω από τα συνηθισμένα. Δύο ανατροπές στην πολιτική σκηνή που προάγουν, η Μελόνι τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη εποχή, ο Σούναν, την ενσωμάτωση των μεταναστών σε μια χώρα και την άρση διακρίσεων εκατοντάδων ετών.

Ετσι είναι αν έτσι νομίζουμε. Και σε καμιά περίπτωση το γεγονός ότι η Μελόνι είναι γυναίκα και ο Σούνακ γιος μεταναστών, δεν τους κάνει αυτόματα ηγέτες.

Το αντίθετο μάλιστα. Θα μπορούσαν να γίνουν ολετήρες για εκείνες τις μάζες του πληθυσμού που θα πιστέψουν ότι κάτι αλλάζει στην πολιτική σκηνή.

Και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να «θεοποιήσουμε», να «καθαγιάσουμε» τις επιλογές τους.

Η Μελόνι ναι, είναι γυναίκα που ανέβηκε στα υψηλά πολιτικά πατώματα μιας χώρας η οποία εδώ και χρόνια έχει πάψει να παράγει σοβαρούς πολιτικούς, στιβαρούς ηγέτες, γυναίκες ή άνδρες.

Η γυναίκα Μελόνι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι οπαδός του Μουσολίνι, με ακραίες, συντηρητικές ιδέες για το μεταναστευτικό ή ακόμη και για το κορυφαίο φεμινιστικό θέμα, αυτό των αμβλώσεων.

Δεν είναι, λοιπόν, πολύ… γυναίκα και… ολίγον φασίστρια. Ούτε το φύλο της μπορεί να εξασφαλίσει δίκαιες πολιτικές για τα χαμηλά και μεσαία στρώματα που στενάζουν στην Ιταλία ή για το ρόλο των γυναικών κι αν αυτός μπορεί να αναβαθμιστεί.

Από την άλλη ο «μετανάστης» Σούναν, δεν σημαίνει ότι είναι ταυτόχρονα και προοδευτικός, φιλομεταναστευτικός πολιτικός και οπαδός της πολυπολιτισμικότητας.

Ενας ζάμπλουτος επενδυτής είναι, παιδί της βρετανικής ελίτ, ακραία συντηρητικός, η τελευταία ελπίδα των Τόρηδων να διασωθούν μετά από τους προηγούμενους κλόουν.

Το ότι η ιστορία της οικογένειάς του γράφει «Ινδία», γράφει «αποικία των Βρετανών», γράφει «δολοφονίες Ινδών» από την τη χώρα της οποίας τώρα είναι πρωθυπουργός, δεν τον κάνει «καθαγιάζει».

Μην περιμένετε λοιπόν πολιτικές που θα προάγουν τα δικαιώματα των μεταναστών, των παραγκωνισμένων, των απόκληρων της Βρετανίας.

Ένα «πολιτικό ρομπότ» που θα προωθήσει σκληρή ατζέντα, κι αυτό θα το δούμε σύντομα.

Βεβαίως και είναι παρήγορο ένας μετανάστης να βρίσκεται στην Ντάουνινγκ Στριτ 10. Ισως και σε άλλες χώρες να δούμε ανθρώπους που κατάγονται από κάπου μακριά, να παίρνουν ανώτατα αξιώματα. Ελπίζουμε με την αξία τους κι όχι ως κατασκευάσματα της πολιτικής ελίτ.

Είναι παρήγορο ότι ένας λαός επιλέγει μια γυναίκα για να την κυβερνήσει. Αλλά η ευαισθησία και οι φιλολαϊκές πολιτικές δεν είναι στο DNA κάθε γυναίκας.

Η Ευρώπη χρειάζεται ηγέτες, όχι διαχειριστές της εξουσίας. Χρειάζεται προσωπικότητες, άνδρες ή γυναίκες, ντόπιους ή μετανάστες, που θα προωθούν τα συμφέροντα των πολιτών. Που θα είναι υπηρέτες των λαών τους, ανεξάρτητα από το φύλο, τη θρησκεία, την καταγωγή.

Οσο η Ευρώπη επιλέγει να στραφεί προς τα… ακροδεξιά και σε πρόσωπα που ταυτίζονται με σκληρές ατζέντες, τόσο θα μελαγχολούμε ενθυμούμενοι ηγέτες που έβγαλαν οι χώρες. Το συμπέρασμα είναι ένα: Μην πέσουμε από τα σύννεφα επειδή μια γυναίκα κι ένας μετανάστης πρωθυπουργός θα είναι χειρότεροι από άλλους.

Headlines