Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους βουλευτές που θέλουν να συνεχίσουν – στο μέτρο του δυνατού – να εργάζονται.

Θεωρώ προβληματικό το φαινόμενο των ανεπάγγελτων πολιτικών, των πολιτικών που δεν έχουν κολλήσει ούτε ένα ένσημο στη ζωή τους.

Και από αυτή την κατηγορία έχουμε μέχρι και πολιτικούς αρχηγούς.

Δεν θέλω οι πολιτικοί και οι βουλευτές να είναι ούτε πλούσιοι εισοδηματίες ή συνταξιούχοι, ούτε απλώς «παιδιά του κομματικού σωλήνα».

Θέλω να συνεχίσουν να είναι γιατροί, μηχανικοί, αγρότες και εργάτες, για να μη χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα και το πώς ζουν οι πολίτες και ψηφοφόροι τους.

Όμως, υπάρχει πρόβλημα με τον τρόπο που ορισμένοι βουλευτές θεωρούν ότι η απόκτηση της βουλευτικής ιδιότητας δεν τους υποχρεώνει να διακόψουν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα, ή, ακόμη χειρότερα, πιστεύουν ότι μπορούν ακριβώς επειδή είναι βουλευτές και μάλιστα του κυβερνώντος κόμματος μπορούν να πάρουν και περισσότερες «δουλειές».

Να αμείβονται για παράδειγμα από μια εταιρεία που ανήκει στο δημόσιο.

Να θεωρούν ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το να είναι μέτοχοι σε εταιρείες που εμπλέκονται με τα κόκκινα δάνεια, δηλαδή να θέλουν να κερδοσκοπήσουν από το ότι συμπολίτες μας βρέθηκαν σε δυσκολία να αποπληρώσουν τα δάνειά τους.

Να πιστεύουν ότι μπορεί επειδή είναι και βουλευτές να έχουν ευνοϊκή μεταχείριση σε μια επιδότηση.

Να εξασφαλίζουν, πάλι επειδή είναι βουλευτές, ότι φίλοι τους θα μπορέσουν να κάνουν μεγάλες δουλειές.

Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις είναι εμφανές ότι δεν έχουμε να κάνουμε με πολιτικούς που θέλουν να υπηρετήσουν τη χώρα, ή έστω το κόμμα και την ιδεολογία τους, αλλά με κυνικούς και καιροσκόπους που δεν έχουν πρόβλημα να παραβιάζουν τον νόμο και στοιχειώδεις αρχές δεοντολογίας.

Δυστυχώς, υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι.

Πιο σωστά: υπάρχουν αρκετοί που πιστεύουν ότι το να κάνεις «δουλειές» και να μην είσαι «κορόιδο», δεν είναι ανταγωνιστικό με την ιδιότητα του βουλευτή. Που μπορεί και να γυρίσουν να σου πουν, «κλέφτες θα γίνουμε;». Που μπορεί και να σου πουν ότι δεν κάνουν κάτι διαφορετικό από όσους δεν είναι βουλευτές, αλλά αναζητούν «πλάγιους δρόμους» για να πετύχουν.

Γνωρίζω καλά ότι ένα μεγάλο μέρος των πολιτών θεωρεί τους πολιτικούς εξ ορισμού διεφθαρμένους. Πιστεύει ότι μπαίνουν στην πολιτική για να ικανοποιήσουν και το ιδιωτικό τους συμφέρον. Είναι πεπεισμένο ότι οι «δουλειές» μοιράζονται με βάση την κομματική ή πολιτική τοποθέτηση.

Μόνο που αυτό προφανώς υπονομεύει και την εμπιστοσύνη τους στη δημοκρατία, κάτι που, όπως και να το δούμε, μόνο επικίνδυνο είναι.

Γι’ αυτό και ήταν ορθή η επιλογή να αποπεμφθεί και δη με συνοπτικές διαδικασίες ο Πάτσης από τη Νέα Δημοκρατία.

Όμως, πρέπει τα κόμματα και τα μέλη τους να αναρωτηθούν τι ακριβώς συμβαίνει και καταλήγουν να προσελκύουν, αναδεικνύουν και τελικά εκλέγουν τέτοιους ανθρώπους.

Ιδίως όταν πάντα μπορούν να ψάξουν και να ελέγξουν το ποιόν του καθενός και εάν βρουν «σκιές» να τους βγάλουν από τις λίστες.

Γιατί όσο εμπεδώνεται το «όλοι το ίδιο είναι» και «όλοι είναι λαμόγια», τόσο περισσότερο πριονίζεται το κλαδί της δημοκρατίας πάνω στο οποίο – είτε το θέλουμε, είτε όχι – όλοι καθόμαστε.

Headlines