H ανησυχητική επιστροφή του «μεγέθους μηδέν» στη μόδα

Πριν από δεκαπέντε περίπου χρόνια, ο κόσμος της μόδας υπέστη ένα κύμα δημόσιας ανησυχίας. Η φράση «μέγεθος μηδέν» άρχισε να εμφανίζεται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, ως επωδός του θανάτου τριών μοντέλων: Οι Ουρουγουανές αδελφές Luisel και Eliana Ramos, που πέθαναν με διαφορά έξι μηνών σε ηλικία 22 και 18 ετών, και η 21χρονη Βραζιλιάνα Ana Carolina Reston. Πολλά από τα πρωτοσέλιδα, ιδίως στα ταμπλόιντ, ήταν εντυπωσιοθηρικά στη διατύπωσή τους – αναφορές σε διατροφικές διαταραχές που συζητούνταν με χυδαίους όρους.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που η απαίτηση της μόδας για «ακραία λεπτότητα» αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης. Το 1997, μια ομάδα σχεδιαστών, μεταξύ των οποίων η Stella McCartney και ο John Galliano, ενώθηκαν για να καταδικάσουν το αυξανόμενο φαινόμενο του λεγόμενου heroin chic, δηλώνοντας: «Αποδοκιμάζουμε τη βιομηχανία της μόδας που εξιδανικεύει τη χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών».

Τώρα, τείνουμε να σκεφτόμαστε το heroin chic ως ένα φυσικό φαινόμενο – μια εικόνα της λιποβαρούς κοπέλας, νεαρής, ανησυχητικά εύθραυστης – αλλά εκείνη την εποχή ήταν σαφώς συνδεδεμένο με μια γενικότερη αίσθηση ηθικού πανικού σχετικά με την αντιληπτή γοητεία των ναρκωτικών. Θεωρήθηκε αρκετά σημαντικό ώστε οι Αμερικανοί πρόεδροι να έχουν άποψη για αυτό, με τον Μπιλ Κλίντον να διακηρύσσει επίσης το 1997 ότι «δεν χρειάζεται να ωραιοποιείς τον εθισμό για να πουλήσεις ρούχα».

• Διαβάστε επίσης: Το ντεμπούτο της σχεδιάστριας Karoline Vitto ήταν μια σεισμική στιγμή από «καμπυλωτά» μοντέλα

Ο σάλος για το «μέγεθος μηδέν» είχε μεγαλύτερη αντοχή. Ίσως επειδή προήλθε από αυτό το προηγούμενο κύμα αγανάκτησης. Ίσως, επίσης, να έμοιαζε με μέρος μιας γενικής τάσης του Y2K και της αλλαγής αιώνα προς έναν ιδιαίτερα ανέφικτο σωματότυπο: σκεφτείτε την Paris Hilton με χαμηλά τζιν που ακουμπούν στα κόκαλα της λεκάνης και τις έφηβες ποπ σταρ με απίστευτα επίπεδη κοιλιά που τονίζεται από μικροσκοπικές μπλούζες και σκουλαρίκια στον αφαλό.

Επιπλέον, τροφοδοτημένο από εικόνες επικίνδυνα λεπτών μοντέλων στην πασαρέλα, το επακόλουθο κύμα ανησυχίας ήταν αρκετά συγκεκριμένο ώστε να έχει πραγματικές συνέπειες. Προκάλεσε κοινοβουλευτικές συζητήσεις και εκτεταμένες εκκλήσεις για αλλαγή. Στην πραγματικότητα, αυτό που σε μεγάλο βαθμό σήμαινε ότι όλοι στη βιομηχανία της μόδας έριχναν την ευθύνη ο ένας στον άλλον, καθώς οι εκδότες κατηγορούσαν τους σχεδιαστές και οι σχεδιαστές τους ατζέντηδες μοντέλων. Ορισμένες χώρες έκαναν προσπάθειες να απαγορεύσουν στα μοντέλα με μέγεθος μηδέν να περπατούν σε επιδείξεις. Εν τω μεταξύ, η οργή των μέσων ενημέρωσης στράφηκε κατά των ίδιων των μοντέλων.

Ζούμε μια νέα, θετική προς το σώμα εποχή;

Τώρα πλέον, η βιομηχανία της μόδας δηλώνει ότι έχει αλλάξει. Ζούμε μια νέα, θετική προς το σώμα εποχή. Πάνε οι μέρες που τα κορίτσια έπρεπε να λιμοκτονούν για να έχουν έστω και μια μικρή πιθανότητα να γίνουν διάσημα. Εξαφανίστηκε η τοξική υπόσχεση ότι, με τις επιθυμητές διαστάσεις, ένα επίδοξο μοντέλο θα μπορούσε να πάρει μέρος σε όλα τα καυτά σόου και να προσγειωθεί σε μια επικερδή διαφημιστική καμπάνια, αποκτώντας έτσι χρήματα, προβολή και κύρος. Το κίνημα του body shaming έδωσε ανάσα και έμπνευση ενώ όλοι είδαμε την «τελειότητα» της Victoria’s Secret να κυλιέται στον βούρκο των σκανδάλων.

Πρόσφατα όμως, υπήρξαν φωνές ανησυχίας. Παρ’ όλη την πρόοδο που έχει σημειωθεί όσον αφορά τη συμπερίληψη μιας σειράς σωματότυπων στον κόσμο της υψηλής ραπτικής, με μοντέλα όπως η Ashley Graham, η Paloma Elsesser, η Jill Kortleve και η Precious Lee να κοσμούν εξώφυλλα περιοδικών και πασαρέλες, υπάρχουν ενδείξεις ότι τα πράγματα μπορεί να οπισθοδρομούν. Πολλοί επιρρίπτουν την ευθύνη στα «εμφανή πόδια της τρέχουσας αναβίωσης των 00s». Ανησυχούν ότι η επιστροφή στα φτηνά φορέματα και τα κοψίματα παντού, από τους γοφούς μέχρι τις κλείδες, μπορεί να συμβάλλει σε μια ανανεωμένη επιθυμία για το είδος των σωμάτων που εκτιμήθηκαν στην αλλαγή της χιλιετίας.

Αυτές οι ανησυχίες έχουν συσσωρευτεί γύρω από το διάσημο πλέον σετ φούστας Miu Miu για την άνοιξη/καλοκαίρι του 2022. Αποτελούμενο από μια μικροσκοπική φούστα που μοιάζει με φαρδιά ζώνη και ομοίως ένα τόσο δα τοπ, όλα κομμένα στις μικρότερες δυνατές αναλογίες, σαν να πήρε μια έφηβη κοπέλα ένα ψαλίδι και να τεμάχισε τη σχολική της στολή.

Μια πετσοκομμένη στολή που φορέθηκε από πολλές: από τη Nicole Kidman μέχρι τη Zendaya, τη Saweetie, τη Hailey Bieber, τη Bimini, τη Bella Hadid και την Emily Ratajkowski. Πρόκειται για ένα σχέδιο που έχει φτιαχτεί για να τραβάει την προσοχή στα πόδια και την κοιλιά. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη αυτά τα πόδια και το στομάχι να φαίνονται με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο, αλλά είναι αξιοσημείωτο ότι για πολλές διασημότητες, μοντέλα και γνώστες της βιομηχανίας έχει γίνει ένα επιθυμητό ρούχο που πλαισιώνει το γυμνασμένο και σμιλεμένο σώμα τους.

Δε χωράμε στα «μίνι va-va-voom φορέματα»

Η Tyler McCall, αρχισυντάκτρια του Fashionista.com, είναι ενοχλημένη από αυτό που βλέπει σήμερα. «Εξορύσσουν από την εποχή του aughts για έμπνευση» εξηγεί για τη στροφή των σχεδιαστών προς το post millenium στυλ.

Για την McCall, αυτό είναι εμβληματική συμπεριφορά της παλιάς, καλής παγκόσμιας υποκρισίας της μόδας.

«Το να ντύνουμε μία ή δύο εγκεκριμένες παχουλές διασημότητες με ρούχα κατά παραγγελία είναι ένας τρόπος να συμμετέχουμε στη συζήτηση για την ενσωμάτωση με έναν επίκαιρο, συμβολικό τρόπο. Αν οι μάρκες ενδιαφέρονταν πραγματικά να κάνουν σημαντικές αλλαγές, θα ξεκινούσαν με την επέκταση των προσφερόμενων μεγεθών στη λιανική για τους πελάτες και στη συνέχεια θα συνεργάζονταν με διάσημους πελάτες για να ανακοινώσουν ότι αυτά τα μεγέθη είναι διαθέσιμα, αλλά δεν το κάνουν – κάτι που νομίζω ότι στέλνει πολύ ξεκάθαρα το μήνυμα ότι στην πραγματικότητα δεν τους ενδιαφέρει» διευκρινίζει.

Ο οίκος Moschino για παράδειγμα έχει ντύσει τη Lizzo σε διάφορες περιστάσεις, αλλά είναι δύσκολο να βρει κανείς τα ρούχα της σε οποιοδήποτε μέγεθος πάνω από large. Το ίδιο ισχύει και για τον Versace, όπου οι επιλογές στο νούμερο XL περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό σε φούστες και πουκάμισα με πτυχώσεις και όχι σε κάποιο από τα «μίνι va-va-voom φορέματα» για τα οποία η μάρκα είναι περισσότερο γνωστή.

Όπως εξηγεί η Anna Shillinglaw, ιδρύτρια του πρακτορείου μοντέλων MiLK Management: «Είχαμε οκτώ μοντέλα στην επίδειξη του Valentino. Κανονικά, με πολλούς δημοφιλείς σχεδιαστές, θα είχες ένα μόνο κορίτσι με καμπύλες μέσα σε αυτά τα οκτώ. Εδώ υπήρχαν τέσσερις. Έχοντας παλέψει γι’ αυτό, νιώθω μια μικρή νίκη». Η ίδια πιστεύει ότι πρόκειται για ένα ζήτημα που κινείται με ίντσες, όχι με μίλια. «Προσωπικά, όταν κοιτάζω μια εκπομπή τώρα και δεν έχουν χρησιμοποιήσει κάποια γυναίκα με καμπύλες το νιώθω λίγο ξεπερασμένο».

Ζούμε σε μια περίεργη εποχή. Μοιάζει σχεδόν λίγο πασέ τώρα να εστιάζουμε τόσο πολύ σε ένα θέμα όπως η συμπερίληψη στη μόδα και να μη θεωρείται δεδομένο (με τον ίδιο τρόπο, αναμφισβήτητα, που η ενοχλητική girlboss-ποίηση της γυναικείας ενδυνάμωσης έχει οδηγήσει πολλούς να σηκώνουν τους ώμους και να θεωρούν την ισότητα ως δεδομένο στόχο χωρίς να κάνουν ενεργά πολλά γι’ αυτό).

Η μόδα δεν γιορτάζει πια μόνο την σκληρή αδυναμία των σωμάτων, ευτυχώς, αλλά εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να είναι δέσμια αυτής. Πρόκειται για μια σκληρή αναμέτρηση.

*Με στοιχεία από dazeddigital.com