Ανίερα

Βρισκόμαστε στις 22 Μαΐου 1986. Ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ρολάν Ντιμά ανακοινώνει από το βήμα της Βουλής ότι το κόμμα του καταθέτει πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης Σιράκ, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πρόθεσή της να καταργήσει την απλή αναλογική που είχε επιτρέψει δύο μήνες νωρίτερα την εκλογή 35 βουλευτών του Εθνικού Μετώπου. Την πρόταση μομφής θα ψηφίσουν εκείνη την ημέρα οι κομμουνιστές, με αρχηγό τον Ζορζ Μαρσέ, και οι βουλευτές του Εθνικού Μετώπου, με επικεφαλής τον Ζαν-Μαρί Λεπέν. Tο αποτέλεσμα, όπως θα σχολιάσει αργότερα ένας δημοσιογράφος του Antenna 2, είναι ο πρωθυπουργός «να καταπιεί σε μια θυελλώδη ατμόσφαιρα τα δύο άκρα του Κοινοβουλίου».

Δεν ήταν η πρώτη φορά λοιπόν προχθές που η γαλλική Ακροδεξιά ψήφισε μαζί με την Αριστερά. Κι ήταν υποκριτικές οι κραυγές όσων καλούσαν τον Μελανσόν και τη Λεπέν να ξεκαθαρίσουν αν σκοπεύουν μια μέρα και να συγκυβερνήσουν. Ετσι παίζεται το πολιτικό παιχνίδι. Οπως είχε πει και ο Νίκος Βούτσης με αφορμή την πρόταση του δικού του κόμματος να αλλάξει ο εκλογικός νόμος, «δεν υπάρχουν ευπρόσδεκτες και μη ευπρόσδεκτες ψήφοι» και «αν η Χρυσή Αυγή ψηφίσει υπέρ της αλλαγής, δεν μπορούμε να μη δεχθούμε τις ψήφους της γιατί είναι νόμιμες». Ο τότε πρόεδρος της Βουλής είχε ακούσει βέβαια τα σχολιανά του για εκείνη τη δήλωση, αλλά και πάλι, έτσι παίζεται το πολιτικό παιχνίδι.

Ούτε εκείνη, άλλωστε, ήταν η μοναδική φορά που θα συνέπλεε η Χρυσή Αυγή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Συνέβη με την απόρριψη της υποψηφιότητας του Σταύρου Δήμα για την προεδρία της Δημοκρατίας, που οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά. Συνέβη με την απόφαση για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος του 2015. Συνέβη με την εκλογή της Βασιλικής Θάνου ως προέδρου της Επιτροπής Ανταγωνισμού.

Μπορεί φυσικά πάντα κάποιος ευαίσθητος να αρνηθεί να νομιμοποιήσει την ανίερη συμμαχία, να μη δεχθεί δηλαδή να προστεθεί η ψήφος του σε εκείνες των ακροδεξιών: το έκανε προχθές ένας οικολόγος βουλευτής, μην ψηφίζοντας την πρόταση μομφής που κατέθεσε η Nupes επειδή  θα την ψήφιζε και το κόμμα της Λεπέν. Αλλά αυτό θα σήμαινε ότι ο «κακός» μπορεί να εκτροχιάζει τις πρωτοβουλίες του «καλού» απειλώντας ότι θα τις στηρίξει! Αυτό που έχει σημασία εν τέλει είναι αν η σύμπραξη του «κακού» με τον «καλό» είναι ευκαιριακή ή συνθέτει μια συγκροτημένη και ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση.

Γιατί ας μη γελιόμαστε. Ο Μελανσόν δεν θα συνεργαστεί ποτέ με τη Λεπέν, όπως κι ο Τσίπρας δεν θα συνεργαζόταν ποτέ με τον Μιχαλολιάκο. Συνεργάστηκε όμως με τον Καμμένο, και κυβέρνησε μαζί του για τέσσερα χρόνια, κι αυτό το στίγμα θα τον κυνηγάει εσαεί, και θα αναιρεί τα ανοίγματά του, και θα ακυρώνει οποιαδήποτε προσπάθειά του να εμφανιστεί ως εκφραστής μιας σύγχρονης, ριζοσπαστικής, ευρωπαϊκής Αριστεράς.