Πριν από την έναρξη της εισβολής στην Ουκρανία, το Μικολάιβ αντλούσε περίπου 31 εκατομμύρια γαλόνια γλυκού νερού ημερησίως μέσω δύο σωλήνων, οι οποίοι διασχίζουν εδάφη, που βρίσκονται πλέον υπό ρωσικό έλεγχο.

Σήμερα, από τις βρύσες τρέχει αλμυρό νερό και σημειώνονται συχνά διακοπές ηλεκτρικής ενέργειας. Οι κάτοικοι βρίζουν τη Ρωσία, αλλά είναι επίσης απογοητευμένοι με τους ηγέτες τους, αναφέρεται σε άρθρο των New York Times.

Διαβάστε επίσης: Ανησυχία: Ενισχύει τις δυνάμεις του στα σύνορα με Λευκορωσία το Κίεβο

Κατηγορούν πρώτα την Ρωσία και μετά τον Ουκρανό δήμαρχο

«Το νερό είναι ένα ακόμη όπλο», δηλώνει ο Μπόρις Ντουντένκο, διευθυντής του συστήματος ύδρευσης της πόλης.

Μπορεί κάποιος να πλυθεί, αλλά το αλάτι μένει στο δέρμα και προκαλεί φαγούρα. Επίσης, το βούρτσισμα δοντιών δεν συνιστάται. Η σκουριά και άλλα μέταλλα που εντοπίζονται στο νερό και τα οποία του δίνουν μια πορτοκαλί απόχρωση, προκαλούν αλλεργικές αντιδράσεις.

Όσο για τη χρήση του νερού σε φαγητό, πλύσιμο ρούχων ή πότισμα κήπου, αυτή αποκλείεται.

«Δυστυχώς, έτσι ζούμε πλέον», τονίζει ο Μπόρις Ντουντένκο. «Αλλά ευτυχώς, οι περισσότεροι καταλαβαίνουν και ρίχνουν τις ευθύνες στον κατακτητή, τον επιτιθέμενο. Μερικοί άνθρωποι, ωστόσο, πάντα θα παραπονιούνται. Κατηγορούν εμένα και τον δήμαρχο, καθώς θεωρούν ότι εμείς τους κάνουμε τη ζωή μίζερη», προσθέτει.

Λέει επίσης ότι δεν γνωρίζει κάποια άλλη πόλη, εκτός του Μικολάιβ, στο δίκτυο ύδρευσης της οποίας κυκλοφορεί θαλασσινό νερό.

Οι κάτοικοι προσπαθούν να αντέξουν, αλλά σε πολλές περιπτώσεις εκφράζουν την οργή τους.

«Είναι απλά αδύνατο να ζεις έτσι», αναφέρει η Γιούλια Κράβετς, η οποία φροντίζει ένα νεογέννητο μωρό σε διαμέρισμα πολυκατοικίας. Ο σύζυγός της, Ολεξάντρ, συγκεντρώνει καθημερινά πολλά λίτρα πόσιμου νερού για να πλύνει το μωρό και να ετοιμάσει γεύματα.

«Το ηλεκτρικό ρεύμα κόβεται, το νερό κόβεται, και κάποιος πρέπει να είναι υπεύθυνος γι’ αυτό», είπε προσθέτοντας: «Κατηγορούμε τον δήμαρχό μας».

«Είμαι έτοιμη να ζήσω έτσι για όσο χρεαιστεί»

«Ίσως ο Πούτιν πιστεύει ότι ο κόσμος θα πει ‘Αρκετά! Σταματήστε! Κρατήστε τα κατεχόμενα εδάφη’», δήλωσε η Ναταλία Λομπόικα, νηπιαγωγός, που σέρνει μπουκάλια νερού σε ένα καροτσάκι στο πεζοδρόμιο. «Αλλά δεν καταλαβαίνει την Ουκρανία. Είμαι έτοιμη να ζήσω έτσι για όσο χρειαστεί».

Ο Ντάνιελ Σπέκχαρντ, ένας πρώην Αμερικανός διπλωμάτης που ηγήθηκε της ανοικοδόμησης των ΗΠΑ στο Ιράκ πριν από μια δεκαετία, δήλωσε ότι οι επιθέσεις θα μπορούσαν να έχουν ως στόχο, με την πάροδο του χρόνου, να προκαλέσουν την οργή των Ουκρανών για την ίδια τους την κυβέρνηση, ακόμη και αν παραμένει σαφές ότι υπεύθυνοι είναι οι Ρώσοι.

Στόχος του Πούτιν το τοπικό πολιτικό σύστημα στην Ουκρανία

Η ίδια δυναμική υπήρχε και στο Ιράκ, είπε: αν και ήταν αντίπαλοι της κυβέρνησης που σαμποτάριζαν το ηλεκτρικό δίκτυο, πολλοί Ιρακινοί κατηγορούσαν την κυβέρνηση, η οποία υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ, για την αποτυχία της να το αποκαταστήσει.

«Ο κόσμος δεν αποθαρρύνεται και δεν κρεμάει μια λευκή σημαία έξω από τα παράθυρά του. Δεν λειτουργεί έτσι ο Πούτιν. Λειτουργεί μέσω του τοπικού πολιτικού συστήματος. Ο κόσμος δυσαρεστείται με τους πολιτικούς του ηγέτες και οι ηγέτες πρέπει να αποσπάσουν την προσοχή από τον πόλεμο», προσέθεσε.

Η πόλη του Μυκολάιβ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο ρωσικός στρατός ανατίναξε τον Απρίλιο όλους τους αγωγούς γλυκού νερού που τροφοδοτούσαν την πόλη, ελπίζοντας πιθανότατα να εκδιώξει τον άμαχο πληθυσμό και να διευκολύνει την κατάληψή της.

Η τοπική κυβέρνηση αντέδρασε, συνδέοντας τους σωλήνες με μια εκβολή της Μαύρης Θάλασσας, ως έσχατη λύση, και άρχισε να διοχετεύει αλμυρό νερό στα σπίτια.

Η έλλειψη πόσιμου νερού βύθισε τους κατοίκους μιας σχετικά εύπορης πόλης σε μια μεσαιωνική ρουτίνα μεταφοράς νερού από πηγάδια και δεξαμενές, που είχαν στηθεί σε πάρκα ή αυλές εκκλησιών και γέμιζαν φιλανθρωπικές οργανώσεις.

Headlines