Λουκία Μιχαλοπούλου στο in: «Δεν αντέχω την απώλεια, τίποτα δε σβήνει μέσα μας αν εμείς δε το σβήσουμε»

Η Λουκία Μιχαλοπούλου παίζει φέτος σε μια παράσταση που έχει ήδη κερδίσει τις εντυπώσεις.

Ένα έργο δύσκολο, απαιτητικό, σκληρό και αδιανόητα επίκαιρο.

Η «Ανθρώπινη φωνή» του Κοκτώ βάζει την ηρωίδα μόνη στη σκηνή του Μικρού Χορν να παλεύει με τους δαίμονές της.

Γραμμένο το 1928, το συγκεκριμένο μονόπρακτο, δείχνει όσο λίγα την ανθρώπινη εξάρτηση, την απόγνωση, τον έρωτα χωρίς όρια και το αναπόφευκτο τέλος.

Η Λουκία Μιχαλοπούλου βιώνει τον πόνο του απόλυτου έρωτα και παρόλο που έχει να συγκριθεί με συγκλονιστικές ερμηνείες, όπως αυτή τη Έλλη Λαμπέτη, βγαίνει νικήτρια κάνοντας το κοινό να ταυτιστεί απόλυτα μαζί της.

Η ηθοποιός μίλησε στο in για την απώλεια και τις δυσκολίες της «Ανθρώπινης Φωνής»

Παίζεις φέτος ένα πολύ απαιτητικό έργο, την «Ανθρώπινη Φωνή» του Κοκτώ. Μίλησε μας για αυτό;

Είναι ένα ανατριχιαστικά διαχρονικό έργο, όσον αφορά τόσο το ζουμ στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και στο πως η τεχνολογία εισβάλει σε αυτές κατά πόσο μας φέρνει πιο εύκολα και γρήγορα κοντά σε κάτι κάποιον ή τελικά μας απομακρύνει…

Με ποιο τρόπο ο Κοκτώ καταφέρνει να ξεπερνάει τα όρια της ερωτικής σχέσης και μας κάνει να βιώσουμε μαζί σου την απώλεια σε κάθε μορφή της;

Η ανθρώπινη φωνή είναι ένας ύμνος στην αγάπη στην αφοσίωση και στην δυσκολία του αποχωρισμού, δεν κρίνει στο έργο του, δεν καταδικάζει, δεν προδίδει. Όλο το  τηλεφώνημα είναι μια τρομερά γενναιόδωρη εξομολόγηση. Προκαλεί και προσκαλεί την κάθε ηθοποιό που θα το ερμηνεύσει κάθε φορά να βάλει τη δική της ταυτότητα.

Πόσο δύσκολο είναι για αυτή την γυναίκα να αποχωριστεί τον εραστή και συνομιλητή της;

Η δυσκολία είναι τεράστια, κάνει τα πάντα για να κερδίσει έστω λίγο χρόνο μαζί του. Ο πυρήνας του έργου είναι ακριβώς αυτό. Όταν το τηλέφωνο κλείσει για εκείνη είναι Game over. «Μου μιλάς και γεμίζουν τα πνευμόνια μου οξυγόνο»  αυτό λέει και το εννοεί απόλυτα

Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;

Αυτό συμβαίνει γιατί απλά αυτός ο άνδρας είναι όλη της η ζωή.

Πάνω στη σκηνή «χτίζεις» τόσο καλά το συναίσθημα της ηρωίδας που πολλές φορές σε βλέπουμε να ασφυκτιάς, να φτάνεις στα όρια σου. Πόσο εύκολο είναι να το διαχειριστείς;

Έχω δουλέψει πολύ τον χάρτη της ψυχικής της διαδρομής, ο οποίος χτίζεται απ’ τον άλλον. Έχω ασχοληθεί πολύ με το τι και πώς μου μιλάει εκείνος, είναι πολύ δύσκολη παράσταση αλλά η αγάπη μου είναι τόσο μεγάλη…που η συνάντηση μαζί της είναι μόνο φωτεινή.

Τι είναι αυτό που κάνει τον Κοκτώ τόσο ιδιαίτερο συγγραφέα;

Είναι ένας ελεύθερος, χρωματιστός συγγραφέας. Είναι τεράστιο δώρο να ασχολείσαι μαζί του, είναι άχρονος.

Τι θα συμβούλευες την ηρωίδα αν την συναντούσες στην πραγματική ζωή;

Θα της έλεγα «Είσαι πολύ γενναία».

Πώς διαχειρίζεσαι εσύ την απώλεια και τους αποχαιρετισμούς εν γένει;

Δεν αντέχω την απώλεια, ψάχνω τρόπους. Με αγάπη νομίζω και με τη σκέψη ότι μέσα μας τίποτα δε σβήνει αν εμείς δε το σβήσουμε.