Πόσο πιθανό είναι να φυσήξει ελληνικός άνεμος στις Βαυαρικές Αλπεις;

Το σχέδιο φαίνεται ωραίο. Πατάει άλλωστε σε μια ιδέα που είχε φτάσει έπειτα από δημόσια διαβούλευση να γίνει νόμος του κράτους. Αρα είναι ώριμο στις ελληνικές συνειδήσεις, άσχετο ότι ουδέποτε έφτασε στο στάδιο της υλοποίησης.

Τότε, το 2011, το σχέδιο Ηλιος, η ιδέα ήταν γερμανική. Προβλεπόταν ανάπτυξη φωτοβολταϊκών που θα αντικαθιστούσαν τα λουκέτα που θα έμπαιναν σταδιακά στα γερμανικά πυρηνικά εργοστάσια, μειώνοντας μέσω των εσόδων το ελληνικό δημόσιο χρέος.

Τώρα η ιδέα είναι δική μας. Η πρότασή αφορά την κατασκευή απευθείας ηλεκτρικής διασύνδεσης μεταξύ Ελλάδας, Αυστρίας, Γερμανίας που θα περνά από ενδιάμεσες χώρες στα Δυτικά Βαλκάνια ή και μέσω Αδριατικής.

Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να μεταφερθεί μεγάλο μέρος από την πλεονάζουσα ενέργεια που προγραμματίζεται να έχει τα επόμενα χρόνια η Ελλάδα, όταν αναπτυχθούν όλες οι επενδύσεις που σχεδιάζονται στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Αλλά και όλες οι διασυνδέσεις, με κορυφαία αυτή που εξετάζεται με το υποθαλάσσιο καλώδιο με την Αίγυπτο, όπου ήδη παράγονται μεγάλες ποσότητες πράσινης ενέργειας σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές.

Θα μπορούσαμε δηλαδή από όλες αυτές τις πηγές, να έχουμε τόση ποσότητα ενέργειας, που όχι απλά θα φτάνει για τις δικές μας ανάγκες, αλλά θα είναι αρκετή ώστε να εξάγουμε κιόλας. Να βγάζουμε λεφτά μεταφέροντας πράσινη ενέργεια σε πολύ ανταγωνιστικές τιμές στην Αυστρία και κυρίως στη Νότια Γερμανία, όπου υπάρχει μεγάλη ανάγκη για ηλεκτρική ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές.

Μεταξύ των δύο σχεδίων, του Ηλιος και της μεγάλης διασύνδεσης με τις Βαυαρικές Αλπεις, υπάρχουν τεράστιες διαφορές. Σε βαθμό που κάνει εξαιρετικά εύκολα υλοποιήσιμο το σημερινό σχέδιο. Πρώτα από όλα το 2011 ήμασταν για όλους μια αποτυχημένη χώρα. Οι επενδυτές μάς έβλεπαν και έστριβαν φοβισμένοι. Επίσης τότε δεν είχαμε ως χώρα υπολογίσιμη παραγωγή από φωτοβολταϊκά ούτε θα αποκτούσαμε στο ορατό μέλλον, αλλά ενδεχομένως μέσω κάποια διακρατικής συμφωνίας θα μπορούσαν να γίνουν κάποιες επενδύσεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις εκμετάλλευσης. Επίσης το 2011 δεν υπήρχαν ώριμες και διψασμένες ενδιάμεσες αγορές όπως αυτές των Δυτικών Βαλκανίων, ούτε βέβαια η δεξαμενή της Αιγύπτου.

Το 2022 όμως έχουμε το πάνω χέρι σε πολλά πράγματα. Πλέον μας παίρνουν πολύ περισσότερο στα σοβαρά όταν μιλάμε για ενεργειακά θέματα. Φαίνεται αυτό με τον ρόλο μας στις χώρες της Βαλκανικής, από τη Βουλγαρία και τη Βόρεια Μακεδονία μέχρι την Αλβανία και το Κόσοβο. Ειδικά στη Γερμανία με όσα έχουν υποστεί από την άφρονα ενεργειακή πολιτική πολλών ετών, που τους άφησε απροετοίμαστους στα δύσκολα, αντιλαμβάνονται ότι στον Νότο της Ευρώπης τα πράγματα πήγαν καλύτερα. Επιπλέον, την τελευταία διετία, οι επενδυτές μάς βλέπουν με θετικό τρόπο. Ισως με υπερβολικά θετικό, δεδομένου του παρελθόντος μας.

Πού μπορεί να κωλύσει το θέμα; Προφανέστατα στον δικό μας κακό εαυτό. Αυτόν που δεν θέλει να γίνεται τίποτα στη χώρα. Που θέλει να βγάλει το μάτι του γείτονα που μπορεί να κερδίζει από τη συγκυρία. Που έχει μάθει να κλωτσάει ευκαιρίες και να θρηνεί στη συνέχεια για αυτές, τυφλωμένος από ιδεοληψίες και στερεοτυπικές αντιλήψεις. Αυτός που προτιμάει το σκοτάδι από τον ήλιο. Ισως όμως αυτή τη φορά να είναι σειρά του ήλιου να κερδίσει…