Οι νεκροί στο Μάτι ζητούν δικαίωση, εμείς τους δίνουμε ντροπή

Πριν από 3 εβδομάδες πέθανε μια 70χρονη γυναίκα η οποία είχε γλιτώσει από τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, στις 23 Ιουλίου 2018. Αντεξε 4 χρόνια, αλλά τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν ακόμη και σήμερα οι εγκαυματίες, οδηγούν στο θάνατο.

Η άτυχη 70χρονη πέθανε εξαιτίας των εσωτερικών εγκαυμάτων, της εισπνοής καπνού που «τσάκισε» τα εσωτερικά της όργανα.

Εφυγε από τη ζωή λίγες ημέρες προτού ξεκινήσει η δίκη για την ανείπωτη αυτή τραγωδία με τους 104 συνολικά νεκρούς, με τις ανυπολόγιστες καταστροφές, αλλά και με επιζώντες πραγματικά «ναυάγια» της ζωής.

Οποιος έζησε έστω και μια στιγμή εκείνης της νύχτας ή της επόμενης ημέρας, όποιος είδε καμένους συνανθρώπους μας , όποιος είδε ανθρώπους κατεστραμμένους να κλαίνε πάνω από τα ερείπια, καταλαβαίνει πόσο σημαντική θα έπρεπε να είναι αυτή η δίκη.

Και τι κρίμα αυτή η 70χρονη να μην πρόλαβε να δει τη δίκη. Τελικά, κρίμα που έχασε τη ζωή της, αλλά όχι κρίμα που δεν είδε την ντροπή της Ελλάδας.

Που δεν είδε την νεοελληνική ξεφτίλα σε ένα δικαστήριο που δεν χωρούσε ούτε τους κατηγορούμενους, ούτε βεβαίως τους 200 και πλέον μάρτυρες.

Σε μια αίθουσα δικαστηρίου που όσο μεγάλη κι αν είναι δεν μπορεί να χωρέσει την ντροπή της Ελλάδας, τον πόνο των συγγενών που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους και τις περιουσίες τους στη μεγαλύτερη τραγωδία της Μεταπολίτευσης.

Όπως έγραψε και ο Χρόνης Μίσσιος: «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς».

Πέθανε νωρίτερα η 70χρονη για να μη δει το αίσχος. Πόσο να άντεχε άλλωστε κι αυτή και τόσοι άλλοι εγκαυματίες που περιμένουν δικαίωση. Που περιμένουν να μάθουν τι έγινε εκείνη την αποφράδα νύχτα.

Να μάθουν ποιος φταίει για το τεράστιο αυτό έγκλημα. Διότι πρόκειται για κατά συρροή δολοφονίες 104 ανθρώπων εξαιτίας της εγκληματικής αμέλειας κάποιων.

Πέθαναν γιατί ορισμένοι δεν έκαναν καλά της δουλειά τους ή δεν είχαν την ευαισθησία, το θάρρος, την ετοιμότητα να δράσουν ώστε να σωθούν ζωές.

Όχι, με τη φύση δεν τα βάζει κανείς και αυτή η πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου 2018 ήταν αποτέλεσμα πολλών παραγόντων που δύσκολα μπορούσαν να προβλεφθούν.

Μπορούσαν, όμως, να γίνουν ενέργειες ώστε να μην πεθάνουν 104 άνθρωποι. Και δεν έγιναν.

Και τώρα; Επρεπε να περάσουν 4,5 χρόνια προκειμένου να ξεκινήσει η δίκη; Αυτή είναι η ταχύτητα της Δικαιοσύνης στην Ελλάδα. Μετά από 4,5 χρόνια να γίνεται το πρώτο δικαστήριο για να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι.

Να τιμωρηθούν; Αστείο. Ολοι οι κατηγορούμενοι για πλημμέλημα δικάζονται. Και είμαι 100% σίγουρος ότι και μετά την απόφαση των δικαστών θα συνεχίσουν τη ζωή τους.

Κάποιοι θα εργάζονται κανονικά, άλλοι θα πολιτευτούν, μπορεί να γίνουν βουλευτές και υπουργοί. Αλλά δεν πρόκειται να τιμωρηθεί κανείς γι’ αυτό το έγκλημα.

Γιατί προφανώς ήταν απλά μια… στραβή στη βάρδια ορισμένων. Και γιατί κάποιοι στη συνέχεια προσπάθησαν να συγκαλύψουν το έγκλημα.

Οι πολιτικές ευθύνες καθορίστηκαν. Οι ποινικές δεν θα αποδοθούν ποτέ.

Ναι, εδώ έχουμε πολλαπλές ντροπές για τις οποίες θα έπρεπε να κρύβουμε όλοι το πρόσωπό μας, τουλάχιστον ως ένδειξη ενοχής γι’ αυτό που βλέπουμε να γίνεται.

Αποφασίστηκε μια δίκη μετά από 4,5 χρόνια, όλοι γνώριζαν ότι υπάρχουν δεκάδες κατηγορούμενοι, εκατοντάδες μάρτυρες και συγγενείς θυμάτων.

Μια δίκη που γίνεται σε βαρύ κλίμα και συναισθηματική φόρτιση. Κι όμως, το υπουργείο Δικαιοσύνης, οι αρμόδιες υπηρεσίες επέλεξαν να εξευτελίσουν ένα τέτοιο γεγονός, επιλέγοντας μια μικρή αίθουσα.

Αυτό δείχνει αναλγησία, δείχνει έλλειψη σεβασμού στους νεκρούς, δείχνει παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης.

Κι αυτό είναι πολύ σοβαρό, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με 104 νεκρούς και μια ανείπωτη καταστροφή.

Μόνο και μόνο γι’ αυτή τη γυναίκα που πέθανε πριν από 20 ημέρες, αντέχοντας 4 χρόνια, θα έπρεπε η Πολιτεία να έχει κάνει κάτι άλλο.

Μόνο και μόνο για τα παιδάκια που κάηκαν ζωντανά, θα έπρεπε να είχαμε μια διαφορετική αντιμετώπιση.

Μόνο και μόνο για τους «νεκροζώντανους» συγγενείς θα έπρεπε να υπάρχει περίσσιος σεβασμός.

Δεν θα ξεχάσω εκείνες τις ημέρες στο Μάτι.

Δεν θα ξεχάσω, εγώ ένας άγνωστος και χωρίς συγγενείς στην περιοχή, τα πτώματα που περνούσαν από δίπλα μας.

Ούτε τις κούκλες και τα άλλα παιχνιδάκια των παιδιών που κάηκαν ζωντανά.

Δεν θα ξεχάσω τους συγγενείς να κυκλοφορούν με φωτογραφίες και να αναζητούν τους δικούς τους ανθρώπους. Αυτούς που είτε είχαν πνιγεί, είτε είχαν εξαϋλωθεί.

Δεν θα ξεχάσω ούτε τους πολιτικούς και επιχειρησιακούς παράγοντες που έχουν την ευθύνη για την τραγωδία.

Δυστυχώς όλα αυτά τα ξεχνά η Δικαιοσύνη. Τα ξεχνούν όλοι εκείνοι που όφειλαν να οργανώσουν μια γρήγορη δίκη, σε ανθρώπινες συνθήκες.

Αυτή είναι η Ελλάδα μας δυστυχώς. Και παρότι το Μάτι θα έπρεπε να είναι μια γερή γροθιά στο υπογάστριο της κοινωνίας, δυστυχώς ξεχάστηκε, απαξιώθηκε, περιθωριοποιείται.

Οι νεκροί όμως ζητούν δικαίωση. Και το αίμα των νεκρών στο Μάτι είναι ακοίμητο.

Κυλάει στα χώματα που σιγά – σιγά πρασινίζουν, και δικαίωση ζητάει…