Τα «Εκατό χρόνια μοναξιά» στην εποχή του Netflix – Η ανησυχία του «Γκάμπο»

Άλλα κλασικά έργα, από την «Οδύσσεια» έως τον «Άμλετ» και το «Πόλεμος και Ειρήνη», έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο και την τηλεόραση με διαφορετική επιτυχία. Όπως και αυτά, τα «Εκατό χρόνια μοναξιά», που εκδόθηκαν το 1967, κουβαλούν μια ζωή που εκτείνεται πέρα από τις τυπωμένες σελίδες. Έχουν εμπνεύσει τραγούδια και μπαλέτα, μια όπερα και ένα θεατρικό έργο, δεκάδες πίνακες ζωγραφικής, ένα αποκλειστικό ιαπωνικό ποτό, ακόμη και το όνομα μιας υπεράκτιας πλατφόρμας πετρελαίου. Τώρα ήρθε η ώρα για την κινηματογραφική τους μεταφορά. Τα παιδιά του συγγραφέα, ο Γκονζάλο, γραφίστας και εκδότης, και ο Ροντρίγκο, σκηνοθέτης κινηματογράφου και τηλεόρασης, θα είναι οι εκτελεστικοί παραγωγοί της σειράς του Netflix.

Η ουσία του θέματος είναι ότι η προσαρμογή του μυθιστορήματος μπορεί πλέον να επωφεληθεί από τις αλλαγές στους τρόπους δημιουργίας, παραγωγής και κυκλοφορίας του οπτικοακουστικού υλικού. Σήμερα, οι σκηνοθέτες και οι συγγραφείς έχουν μεγαλύτερη δημιουργική ελευθερία να αφηγηθούν ιστορίες που δεν χρειάζεται να υποκύψουν στα πρότυπα του Χόλιγουντ για να είναι επιτυχημένες. Χάρη στους αλγόριθμους που χρησιμοποιούνται για την παρακολούθηση της δραστηριότητας των χρηστών, η παραγωγή περιεχομένου καθοδηγείται από δεδομένα σχετικά με το τι βλέπει το κοινό και πώς το βλέπει, και οι καταναλωτές μπορούν να παρακολουθούν προτεινόμενο περιεχόμενο όπου και όποτε θέλουν.

• Διαβάστε επίσης: Εκατό χρόνια μοναξιά: Επίμονος συλλέκτης του βιβλίου έχει στην κατοχή του 379 εκδόσεις

Το Netflix, με σχεδόν 140 εκατομμύρια συνδρομητές, ηγείται πολλών από αυτές τις αλλαγές. Ως εκ τούτου, η πιο σημαντική συζήτηση δεν είναι να κάνουμε εικασίες σχετικά με την ποιότητα της σειράς «Εκατό χρόνια μοναξιάς» ή την πιστότητά της στο μυθιστόρημα, αλλά να αναλύσουμε πώς η παγκόσμια διανομή της σειράς σε περισσότερες από 190 χώρες μπορεί να δώσει νέα ζωή στις ιστορίες του Μακόντο και της οικογένειας Μπουέντια. Η επιτυχία της σειράς «Narcos» και της κινηματογραφικής ταινίας «Roma» αποδεικνύουν ότι υπάρχει μια αγορά που διψάει για ιστορίες που βασίζονται στη Λατινική Αμερική.

Το «Εκατό χρόνια μοναξιά» δεν υστέρησε ποτέ σε μνηστήρες για τη μεταφορά του στην κινηματογραφική οθόνη. Η αλληλογραφία του συγγραφέα αποκαλύπτει ότι είχε δεχτεί προτάσεις ακόμη και πριν κερδίσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1982. Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, δεν απέρριψε τις προσφορές λόγω δυσπιστίας απέναντι στον κινηματογράφο, ο οποίος μάλιστα ήταν ένα από τα επαγγελματικά του πάθη. Το 1963, δύο χρόνια πριν αρχίσει να γράφει αυτό το μυθιστόρημα, εργάστηκε ως σεναριογράφος ταινιών στην Πόλη του Μεξικού. Τα πήγαινε τόσο καλά που σε ένα γράμμα του εκείνη τη χρονιά είπε στον φίλο του Πλίνιο Απουλίγιο Μεντόζα ότι φανταζόταν τον εαυτό του να εργάζεται σύντομα στο Χόλιγουντ.

Χάρη στον κινηματογράφο ο Γκαρσία Μάρκες έμαθε να ενώνει τη μαγεία και την πραγματικότητα, δύο θεμελιώδη στοιχεία του «Εκατό χρόνια μοναξιά». Χρησιμοποίησε πολλά κινηματογραφικά τεχνάσματα και τεχνικές κατά τη συγγραφή του. Και το έκανε από την πρώτη σελίδα: Η στιγμή που ο συνταγματάρχης Αουρελιάνο Μπουενδία στέκεται μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα καταλήγει σε μια αναδρομή στο παρελθόν, όταν άγγιξε για πρώτη φορά τον πάγο ως παιδί και το Μακόντο ήταν μόνο ένα μικρό χωριό.

Αυτό που προκάλεσε στον συγγραφέα κάποια ανησυχία σχετικά με τη διασκευή του μυθιστορήματός του ήταν ο καθορισμός της οπτικοακουστικής μορφής ώστε να μεταφερθούν σωστά οι ιστορίες του Μακόντο. Ήξερε ότι ένα τέτοιο έργο δεν μπορούσε να συμπιεστεί σε λίγες ώρες. Ως εκ τούτου, αυτό στο οποίο ουσιαστικά αντιτάχθηκε ήταν οποιαδήποτε διασκευή με μορφή ταινίας μεγάλου μήκους. Ο «Γκάμπο» είχε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις αφηγηματικές δυνατότητες της τηλεόρασης. Το 1989 δήλωσε στους New York Times ότι με την τηλεόραση «σε μια νύχτα μπορείς να φτάσεις σε 10 εκατομμύρια τηλεθεατές και αυτή είναι η ιδέα – να φτάσεις σε αυτό το κοινό με ιδέες και ποιότητα». Ήξερε ότι το «Εκατό χρόνια μοναξιά» είχε αυτή τη δυνατότητα. Όταν ο ηθοποιός Άντονι Κουίν ενδιαφέρθηκε να το διασκευάσει, είπε στον συγγραφέα ότι το μυθιστόρημα θα ήταν «ιδανικό για ένα τηλεοπτικό σίριαλ 50 ωρών».

Όλα τα κλασικά λογοτεχνικά έργα μοιράζονται την ικανότητα να επανεφευρίσκονται από γενιά σε γενιά, αλλά κάθε κλασικό έργο έχει τις δικές του προκλήσεις για την προσαρμογή στην οθόνη. Μια με σεβασμό διασκευή πρέπει να λαμβάνει υπόψη λεπτομέρειες όπως η τοπική ομιλία και κουλτούρα, μεταφρασμένες σε μια πιο οικουμενική διάσταση για ένα παγκόσμιο κοινό. Διαφορετικά, η σειρά θα πέσει στο κενό, όπως έκαναν οι διασκευές των βιβλίων του «Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου» και «Έρωτας στην εποχή της χολέρας».

Η έλλειψη διαλόγου στο «Εκατό χρόνια μοναξιά» είναι ένα από τα πιο σύνθετα τεχνικά εμπόδια. Ο διάλογος αποτελεί μόνο το 5 τοις εκατό του βιβλίου. Οι χαρακτήρες σπάνια ανταλλάσσουν περισσότερες από τρεις προτάσεις στη σειρά, θαμμένοι μέσα σε σελίδες και σελίδες αφήγησης. Κατά τη συγγραφή του μυθιστορήματος, ο συγγραφέας εξαφάνισε πολλές φράσεις από το τελικό κείμενο που θα μπορούσαν να διασωθούν για να επιλύσει ορισμένες από τις δυσκολίες της προσαρμογής. Οι παραλείψεις περιλαμβάνουν χαρακτήρες, παραγράφους, εικόνες, ακόμη και διαλόγους που θα μπορούσαν να ακουστούν για πρώτη φορά στην οθόνη.

Μια άλλη βασική πρόκληση είναι ο τρόπος αφήγησης της ιστορίας. Στο μυθιστόρημα, ο γραμμικός χρόνος -από την ίδρυση του Μακόντο μέχρι την εξαφάνισή του- αναμειγνύεται με τον κυκλικό χρόνο: Τα ονόματα των χαρακτήρων και οι τραγωδίες τους επαναλαμβάνονται. Εκτός από την αδιαμφισβήτητη ποιητική πρόζα και τον μαγικό ρεαλισμό του, το «Εκατό χρόνια μοναξιά» είναι ένα πολύ αισθητηριακό έργο. Είναι δυνατόν να μεταφέρεις στην οθόνη δεκάδες μυρωδιές, όπως το άρωμα που βασάνιζε τους άνδρες που αποπλανούσε ο Ρεμέδιος ο Ωραίος- γεύσεις, όπως η γεύση της ουσίας που απελευθέρωσε τους κατοίκους του Μακόντο από τη μάστιγα της αϋπνίας- και υφές, όπως όταν ο Αουρελιάνο Μπουέντια άγγιξε για πρώτη φορά τον πάγο;

Αν κάτι επιβεβαιώνει τη μετατροπή του «Εκατό χρόνια μοναξιά» σε σειρά, είναι η ασταμάτητη δύναμη των κλασικών βιβλίων να εισέρχονται στη ζωή μας μέσα από μορφές εντελώς διαφορετικές από αυτές που καθιέρωσαν οι δημιουργοί τους. Όσο για τις καταστροφικές προβλέψεις σχετικά με τη διασκευή του από το Netflix, η πραγματικότητα είναι ότι κανένα κλασικό βιβλίο δεν έχει χάσει αυτή τη διάκριση εξαιτίας μιας κακής διασκευής. Αντιθέτως, η ανακοίνωση ότι το «Εκατό χρόνια μοναξιά» θα γίνει σειρά έχει αντηχήσει σε όλο τον κόσμο, ενισχύοντας μόνο το κύρος του.

*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στους New York Times από τον καθηγητή κοινωνιολογίας Santana-Acuña, ο οποίος ειδικεύεται στο λογοτεχνικό έργο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.